Οι εμπορικές τράπεζες είναι σε θέση να κερδίζουν, εάν έχουν βέβαια αρκετούς πελάτες, ακόμη και με αρνητικά επιτόκια – ακριβώς επειδή τα δάνεια πολλαπλασιάζουν τα χρήματα τους, ενώ η επιστροφή των δανείων «καίει» τα νέα χρήματα που είχαν δημιουργήσει από το πουθενά. Αυτό που τους μένει λοιπόν, όταν εξοφλούνται τα δάνεια τους, είναι το κέρδος – ενώ η παραπάνω διαδικασία τεκμηριώνει πως το πρόβλημα τους δεν είναι συνήθως η έλλειψη χρημάτων, αλλά η μη ύπαρξη αξιόχρεων δανειοληπτών, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας. Τεκμηριώνει επίσης γιατί στο παρελθόν έδιναν όσα περισσότερα δάνεια τους επιτρεπόταν, υπολογίζοντας επί πλέον πως τα κράτη δεν θα τις έκλειναν – πως θα ιδιωτικοποιούσαν τα κέρδη, κοινωνικοποιώντας τις ζημίες τους, εκμεταλλευόμενες το ετεροβαρές ρίσκο (=ηθικός κίνδυνος).
“Ουσιαστικά οι εμπορικές τράπεζες δανείζουν αέρα έναντι εμπράγματων αξιών (ακίνητα, επιχειρήσεις κοκ.), κερδίζοντας χρήματα από αυτόν τον αέρα, τους τόκους – έχοντας επί πλέον το αποκλειστικό μονοπώλιο στην όλη διαδικασία”.
