Ο Αρης «έκανε όργια!»

Και ψειριάρη και κατσαπλιά και δειλό δηλωσία και έκφυλο χαρακτήριζε ο Νίκος Ζαχαριάδης τον Βελουχιώτη

 

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας είναι επικεφαλής της ελληνόφωνης αντιπροσωπίας της βιομηχανίας εξαγωγής επανάστασης. Το κεντρικό εργοστάσιο (η ΕΣΣΔ) έχει βαρέσει φαλιμέντο, αλλά η αντιπροσωπία, το ΚΚΕ δηλαδή, λειτουργεί ακόμα, αδρά επιδοτούμενη από το καθεστώς που -υποτίθεται ότι- θέλει να ανατρέψει.

 

Ο κ. Κουτσούμπας μίλησε στη Λαμία και, μεταξύ άλλων, είπε: «Είδαμε ότι τη Δευτέρα επισκέφθηκε την πόλη μας και ο κ. Τσίπρας. Μίλησε, μάλιστα, εδώ δίπλα, στην πλατεία Λαού, στο άγαλμα του Aρη. Πάλι καλά που δεν έπεσε να τον πλακώσει».

 

Αφού ο κ. Κουτσούμπας μίλησε για τον Aρη Βελουχιώτη, τον έκφυλο σίριαλ κίλερ που έσφαζε γυναικόπαιδα και παρουσιάζεται ως «απελευθερωτής» από το αφελληνισμένο πολιτικο-μιντιακό σύστημα, ας του θυμίσουμε τι έλεγε ο Νίκος Ζαχαριάδης, προκάτοχός του στην ηγεσία του ΚΚΕ, στην Γ΄ Διάσκεψη του ΚΚΕ,* που έγινε από τις 10 έως τις 14 Οκτωβρίου 1950:

 

Σπύρος Στάλιας : Έλκει την καταγωγή της η Ελληνική Αριστερά από τον Μάρξ;

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος

Η σημερινή αριστερά στην χώρα μας, αποδέχτηκε το ευρώ και εφάρμοσε μνημόνια, ήτοι αποδέχτηκε την εργασιακή θεωρία του νεοφιλελευθερισμού. Με άλλα λόγια, παραδέχτηκε, εν τοις πράγμασι, ότι δεν μπορούν να υπάρξουν αντεπιχειρήματα κατά του νεοφιλελευθερισμού της ευρωζώνης από την Σχολή Σκέψης του Μάρξ. Παρ’ ολ΄ αυτά, ισχυρίζεται ότι έλκει την καταγωγή της από την Ακαδημία Σκέψης του Μάρξ. Ασχέτως του τι ισχυρίζεται η κοινοβουλευτική αριστερά, θα μπορούσε άραγε ενας οικονομολόγος στηριζόμενος στο έργο του Μάρξ να ασκήσει επιστημονική κριτική στην ευρωζωνης ή ο Σύριζα και το ΚΚΕ εχουν δίκιο;

Η υπερβολικά φιλελεύθερη ιδεολογία

Το ιδιαίτερο πρόβλημα, όμως, με την παρεμπόδιση της έκφρασης μιας γνώμης είναι ότι πλήττει ολόκληρο το ανθρώπινο είδος, τόσο τη μέλλουσα όσο και την παρούσα γενιά- εκείνους που υποστηρίζουν αυτή τη γνώμη, αλλά ακόμα περισσότερο εκείνους που διαφωνούν μ’ αυτήν. Αν η γνώμη είναι σωστή, τότε χάνουν την ευκαιρία να αντικαταστήσουν το σφάλμα με την αλήθεια∙ αν είναι λαθεμένη, τότε στερούνται κάτι που είναι σχεδόν εξίσου ωφέλιμο: τη δυνατότητα διαυγέστερης αντίληψης και πιο ζωηρής εντύπωσης της αλήθειας, που είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ αλήθειας και σφάλματος.

Ξένη Δημοσίευση

Το πρόβλημα του υπερφιλελευθερισμού

Του John Gray 

Η πρόσφατη μεταμόρφωση των πανεπιστημίων σε θεσμούς αφοσιωμένους στην εξάλειψη των εγκλημάτων γνώμης, θα πρέπει να φαίνεται στα μάτια των φιλελεύθερων ένα αρκετά παράδοξο φαινόμενο. Στο παρελθόν, το ιδανικό της απροκατάληπτης έρευνας καθόριζε σημαντικά την φυσιογνωμία της ανώτερης εκπαίδευσης: Σοσιαλδημοκράτες και Συντηρητικοί, Φιλελεύθεροι και Μαρξιστές δίδασκαν και ερευνούσαν μαζί με άλλους πανεπιστημιακούς όχι και τόσο έντονα πολιτικοποιημένους. Σίγουρα, κάθε γνωστικό αντικείμενο υπηρετούσε την δική του ορθοδοξία, που κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει εύκολα. Ωστόσο, ομιλίες επισκεπτών καθηγητών δεν ακυρώνονταν επειδή κάποιοι βρήκαν τις απόψεις τους αποκρουστικές, η εκπαιδευτική ύλη δεν περνούσε από αυστηρότατους ελέγχους μήπως περιέχει υλικό το οποίο θα μπορούσε να φανεί προσβλητικό στους φοιτητές, και οι καθηγητές που πήγαιναν πέρα από την κυρίαρχη συναίνεση δεν αντιμετώπιζαν εκστρατείες φίμωσης, ή προσπάθειες ώστε να μπει ένα τέλος στην καριέρα τους. Το σημερινό ιεροεξεταστικό πνεύμα, δεν είχε επικρατήσει ακόμα. 

«Η διάσταση μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών μουσουλμάνων. Θρησκευτική μόνο ή και πιο ευρεία;»

Cover of the June 20, 2011 New Statesman edition
on the Sunni and Shia power struggle in the Middle
East. (New Statesman; www.newstatesman.com)

Γράφει ο Αριστείδης Ρούνης* 

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η εξέταση των συστατικών εκείνων στοιχείων που συνθέτουν το Σχίσμα στον κόσμο του Ισλάμ, έτσι όπως προβάλλεται και νοηματοδοτείται από τους Σουνίτες Μουσουλμάνους, από τη μια πλευρά, και τους Σιίτες Μουσουλμάνους, από την άλλη, αλλά και της διαπίστωσης, εάν η διάσταση μεταξύ τους, είναι εκτός από θρησκευτική και πιο ευρεία. Ξεκινώντας, κρίθηκε απαραίτητη, η παράθεση των ερευνητικών ερωτημάτων αυτής, όπως παρακάτω: 

α. Ποια είναι τα κύρια σημεία της καθεμιάς από τις θρησκευτικές ιδεολογίες των Σουνιτών και των Σιιτών μουσουλμάνων και πως διαφοροποιούνται μεταξύ τους; 

β. Η διάσταση στον μουσουλμανικό κόσμο είναι μόνο σε θρησκευτικό επίπεδο ή μήπως και σε εθνικό ή πολιτικό; 

Ο αναρχισμός ως πολιτική βούληση και τα σύγχρονα κράτη

Γράφει ο δρ Δημήτριος Γκίκας,

Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας 

Εισαγωγή 

Η πολιτική ιδεολογία του αναρχισμού, παρότι πρακτικά δεν εξασφαλίζει πολυπληθή στήριξη, θεωρητικά «δοκιμάζει» τις αντοχές των συγχρόνων κρατών με την ευθεία αμφισβήτηση της εξουσίας τόσο αυτών, όσο και των οργάνων που το εκπροσωπούν, ενώ ασκεί ιδιαίτερη έλξη στους νέους, που όμως τις περισσότερες φορές αγνοούν τους μακροπρόθεσμους στόχους και επιδιώξεις του. Επιπλέον, διαφαίνεται μια προσπάθεια της συγκεκριμένης ιδεολογίας να «οικειοποιηθεί» από τη μια μεριά τόσο τη φυσική ροπή των νέων ανθρώπων προς την αμφισβήτηση και ανατρεπτική διάθεση, όσο και τη γενικότερη απογοήτευση των πολιτών από τις εγγενείς κρατικές αδυναμίες. 

Αδιέξοδα του παντουρκισμού

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης μέλος του International Hellenic Association (IHA) 

Ο παντουρκισμός, δηλαδή η ιδεολογία του τουρκικού επεκτατισμού, στοχεύει στην δημιουργία μιας «Μεγάλης Τουρκίας» που θα εκτείνεται από την Ασία, τον Καύκασο, την Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική μέχρι και όλα τα Βαλκάνια. 

Όσο εξωπραγματικό και να φαντάζει το «όραμα» αυτό, και μάλιστα μέσα στον εικοστό πρώτο αιώνα και στις συνθήκες της σύγχρονης εποχής, δυστυχώς αποτελεί την σταθερή, κρυφή ή φανερή πολιτική όλων των κυβερνήσεων της Τουρκικής Δημοκρατίας που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1923, αν και επίσημα το «όραμα» είχε εναγκαλιστεί μόνο το καθεστώς των Νεότουρκων, μετά την επανάσταση του 1908.