Το ιδιαίτερο πρόβλημα, όμως, με την παρεμπόδιση της έκφρασης μιας γνώμης είναι ότι πλήττει ολόκληρο το ανθρώπινο είδος, τόσο τη μέλλουσα όσο και την παρούσα γενιά- εκείνους που υποστηρίζουν αυτή τη γνώμη, αλλά ακόμα περισσότερο εκείνους που διαφωνούν μ’ αυτήν. Αν η γνώμη είναι σωστή, τότε χάνουν την ευκαιρία να αντικαταστήσουν το σφάλμα με την αλήθεια∙ αν είναι λαθεμένη, τότε στερούνται κάτι που είναι σχεδόν εξίσου ωφέλιμο: τη δυνατότητα διαυγέστερης αντίληψης και πιο ζωηρής εντύπωσης της αλήθειας, που είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ αλήθειας και σφάλματος.
Ξένη Δημοσίευση
Το πρόβλημα του υπερφιλελευθερισμού
Του John Gray
Η πρόσφατη μεταμόρφωση των πανεπιστημίων σε θεσμούς αφοσιωμένους στην εξάλειψη των εγκλημάτων γνώμης, θα πρέπει να φαίνεται στα μάτια των φιλελεύθερων ένα αρκετά παράδοξο φαινόμενο. Στο παρελθόν, το ιδανικό της απροκατάληπτης έρευνας καθόριζε σημαντικά την φυσιογνωμία της ανώτερης εκπαίδευσης: Σοσιαλδημοκράτες και Συντηρητικοί, Φιλελεύθεροι και Μαρξιστές δίδασκαν και ερευνούσαν μαζί με άλλους πανεπιστημιακούς όχι και τόσο έντονα πολιτικοποιημένους. Σίγουρα, κάθε γνωστικό αντικείμενο υπηρετούσε την δική του ορθοδοξία, που κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει εύκολα. Ωστόσο, ομιλίες επισκεπτών καθηγητών δεν ακυρώνονταν επειδή κάποιοι βρήκαν τις απόψεις τους αποκρουστικές, η εκπαιδευτική ύλη δεν περνούσε από αυστηρότατους ελέγχους μήπως περιέχει υλικό το οποίο θα μπορούσε να φανεί προσβλητικό στους φοιτητές, και οι καθηγητές που πήγαιναν πέρα από την κυρίαρχη συναίνεση δεν αντιμετώπιζαν εκστρατείες φίμωσης, ή προσπάθειες ώστε να μπει ένα τέλος στην καριέρα τους. Το σημερινό ιεροεξεταστικό πνεύμα, δεν είχε επικρατήσει ακόμα.