Scripta Manent – Μιχαήλ Μπακούνιν: Περί Κράτους και Πατρίδας

Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι η σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι ο φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Ακόμα και αν ο Λαός υποκύπτει –πολύ συχνά αλίμονο– στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. Το Κράτος δεν είναι η Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας.

Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την Πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης, και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας.

Ο αναρχισμός ως πολιτική βούληση και τα σύγχρονα κράτη

Γράφει ο δρ Δημήτριος Γκίκας,

Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας 

Εισαγωγή 

Η πολιτική ιδεολογία του αναρχισμού, παρότι πρακτικά δεν εξασφαλίζει πολυπληθή στήριξη, θεωρητικά «δοκιμάζει» τις αντοχές των συγχρόνων κρατών με την ευθεία αμφισβήτηση της εξουσίας τόσο αυτών, όσο και των οργάνων που το εκπροσωπούν, ενώ ασκεί ιδιαίτερη έλξη στους νέους, που όμως τις περισσότερες φορές αγνοούν τους μακροπρόθεσμους στόχους και επιδιώξεις του. Επιπλέον, διαφαίνεται μια προσπάθεια της συγκεκριμένης ιδεολογίας να «οικειοποιηθεί» από τη μια μεριά τόσο τη φυσική ροπή των νέων ανθρώπων προς την αμφισβήτηση και ανατρεπτική διάθεση, όσο και τη γενικότερη απογοήτευση των πολιτών από τις εγγενείς κρατικές αδυναμίες.