Οι κεντρικές τράπεζες ανήκουν στον κύκλο των πελατών των αθέατων, σκιωδών «τεράτων» του μεγέθους της Black Rock ή της Pimco – τα οποία αναλαμβάνουν εργασίες που αφορούν κυρίως τη διαχείριση των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους, όπου η πρώτη έχει περίπου 50 κεντρικές τράπεζες στο πελατολόγιο της. Επομένως, η διαπλοκή μεταξύ τους είναι δεδομένη, όπως επίσης η εσωτερική πληροφόρηση – μέσω της οποίας αυξάνεται γεωμετρικά ο πλούτος των ελάχιστων εκλεκτών, χωρίς κανένα κόπο. Στα πλαίσια αυτά, εύλογα υποθέτουν πολλοί ότι τα κραχ είναι σκόπιμα προγραμματισμένα – αφού μέσω αυτών σήμερα οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι, ενώ οι μικρότερες χώρες χρεοκοπούν και λεηλατούνται, με τους Πολίτες τους να μετατρέπονται σε σκλάβους χρέους. Επομένως, είναι ίσως οξύμωρο να αναφέρεται κανείς σε απειλές και κινδύνους, όσον αφορά το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – αφού αυτό ακριβώς προϋποθέτει η εγκατάσταση της δικτατορίας των αγορών, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η οποία είναι σχεδόν απόλυτη όσον αφορά τη διακίνηση των κεφαλαίων.
