Οι κεντρικές τράπεζες ανήκουν στον κύκλο των πελατών των αθέατων, σκιωδών «τεράτων» του μεγέθους της Black Rock ή της Pimco – τα οποία αναλαμβάνουν εργασίες που αφορούν κυρίως τη διαχείριση των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους, όπου η πρώτη έχει περίπου 50 κεντρικές τράπεζες στο πελατολόγιο της. Επομένως, η διαπλοκή μεταξύ τους είναι δεδομένη, όπως επίσης η εσωτερική πληροφόρηση – μέσω της οποίας αυξάνεται γεωμετρικά ο πλούτος των ελάχιστων εκλεκτών, χωρίς κανένα κόπο. Στα πλαίσια αυτά, εύλογα υποθέτουν πολλοί ότι τα κραχ είναι σκόπιμα προγραμματισμένα – αφού μέσω αυτών σήμερα οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι, ενώ οι μικρότερες χώρες χρεοκοπούν και λεηλατούνται, με τους Πολίτες τους να μετατρέπονται σε σκλάβους χρέους. Επομένως, είναι ίσως οξύμωρο να αναφέρεται κανείς σε απειλές και κινδύνους, όσον αφορά το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – αφού αυτό ακριβώς προϋποθέτει η εγκατάσταση της δικτατορίας των αγορών, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η οποία είναι σχεδόν απόλυτη όσον αφορά τη διακίνηση των κεφαλαίων.
Ανάλυση
Η κρίση του 2008 ξεκίνησε από τις μεγάλες τράπεζες, οι οποίες είχαν δημιουργήσει τα σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα μαζικής καταστροφής (CDO’s), με «συνεργούς» τις εταιρείες αξιολόγησης – εξαπατώντας κυριολεκτικά τόσο τους επενδυτές, όσο και τα μικρότερα τραπεζικά ιδρύματα (ειδικά τα γερμανικά, οι διευθυντές των οποίων συμπεριφέρονταν ως «επαρχιώτες»).
Ως εκ τούτου, για να μην συνεχίσουν καταστρέφοντας το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επενέβησαν οι ρυθμιστικές υπηρεσίες των κρατών για να τις ελέγξουν – με αποτέλεσμα να μεταφέρουν οι τράπεζες πολλές από τις δραστηριότητες τους στη σκιώδη αγορά (η οποία είναι στα πρόθυρα της έκρηξης της, πηγή).
Σε σκοτεινά, αδιαφανή «μορφώματα» δηλαδή, τα οποία πολύ δύσκολα μπορούν τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και οι Αρχές να επιβλέψουν – παρά το ότι ο οργανισμός για τη σταθερότητα του συστήματος (Financial Stability Board – FSB), με έδρα τη Βασιλεία, μέλη του οποίου είναι οι ελεγκτές, οι κυβερνήσεις, οι κεντρικοί τραπεζίτες των G20, καθώς επίσης εκπρόσωποι του ΔΝΤ και τις Παγκόσμιας Τράπεζας, προσπαθεί κάθε χρόνο να τα καταφέρει, χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους.
Σύμφωνα τώρα με τα συμπεράσματα της πέμπτης έρευνας που αφορά το σκιώδες τραπεζικό σύστημα (πηγή), ο κλάδος αυξήθηκε ξανά, κατά 1,1 τρις $ στα τέλη του 2014, φτάνοντας συνολικά στο ιλιγγιώδες ποσόν των 36 τρις $ – έναντι 77,3 τρις $ παγκοσμίου ΑΕΠ το ίδιο έτος. Πλησιάζει λοιπόν το 50% του ΑΕΠ ολόκληρου του πλανήτη, αποτελώντας ως εκ τούτου μία βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του συστήματος – η οποία διογκώνεται συνεχώς, παραμένοντας ουσιαστικά ανεξέλεγκτη.
Περαιτέρω, με τη λέξη «Σκιώδεις τράπεζες» ο οργανισμός FSB περιγράφει τα ενδιάμεσα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα οποία λειτουργούν με τα χρήματα των επενδυτών τους – τα πάσης φύσεως κερδοσκοπικά κεφάλαια δηλαδή (hedge funds, money market funds, επενδυτικές εταιρείες όπως η Black Rock κοκ.), τα οποία δεν εγγυώνται με κανέναν τρόπο τα χρήματα που τοποθετούνται σε αυτά, ενώ δεν έχουν πρόσβαση σε κανέναν δανειστή ύστατης ανάγκης (κεντρικές τράπεζες).
Ως εκ τούτου ο συγκεκριμένος κλάδος, από την ίδια του τη φύση, μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει από τυχόν πανικόβλητες επιθέσεις των επενδυτών του (Bank runs), ενώ ορισμένα από τα υψηλού ρίσκου μέλη του λειτουργούν εξαιρετικά επικίνδυνα – προσφέροντας μεταξύ άλλων μακροπρόθεσμα δάνεια, τα οποία αναχρηματοδοτούν με βραχυπρόθεσμο δανεισμό.
Με δεδομένο δε το ότι, η έδρα πολλών από αυτές τις «τράπεζες» ευρίσκεται σε φορολογικές οάσεις, οι οποίες δεν δίνουν καμία πληροφορία στις ρυθμιστικές Αρχές, είναι αδύνατον όχι μόνο να ελεγχθεί αλλά, επίσης, να μετρηθεί – παρά τις προσπάθειες της FSB, η οποία προειδοποιεί συνεχώς για τις τεράστιες απειλές που ενέχει, όσον αφορά το παγκόσμιο σύστημα.
Συνεχίζοντας, οι σκιώδεις τράπεζες επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις χρηματαγορές, ενώ είναι στενά δικτυωμένες με τις επίσημες – αφού πολλές από αυτές είναι κρυφές θυγατρικές των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, με στόχο την διενέργεια εγχειρημάτων που τους απαγορεύονται από τις ρυθμιστικές Αρχές.
Η επιρροή τους αυτή θα φανεί στην περίπτωση που τυχόν επικρατήσει πανικός στα διεθνή χρηματιστήρια – οπότε οι επενδυτές θα απαιτήσουν την ανάληψη των χρημάτων τους από τα σκιώδη ιδρύματα, με αποτέλεσμα να αναγκασθούν αυτά να πουλήσουν μαζικά τις τοποθετήσεις τους, οδηγώντας τις τιμές των μετοχών, των πρώτων υλών κοκ. στο ναδίρ.
Τον με απόσταση μεγαλύτερο σκιώδη τραπεζικό τομέα έχουν οι Η.Π.Α., ακολουθούμενες από την Ευρωζώνη και τη Μ. Βρετανία – ενώ η Ιαπωνία με τη Γερμανία ευρίσκονται σήμερα στην πέμπτη θέση, μετά δηλαδή από την Ιρλανδία (!), με έναν όγκο της τάξης των 2,5 τρις $.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη ως ποσοστό επί του ΑΕΠ των παγίων των μη τραπεζικών ενδιάμεσων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, μεταξύ των ετών 2005 και 2011 – η οποία έχει ξανά διαφοροποιηθεί σήμερα.
Κόσμος – η εξέλιξη ως ποσοστό επί του ΑΕΠ των παγίων των μη τραπεζικών
ενδιάμεσων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Περαιτέρω, ο σκιώδης τομέας δεν είναι πλέον εντελώς ανεξέλεγκτος – ειδικά τα «Money Market Funds» στις Η.Π.Α., τα οποία είχαν προκαλέσει πολύ μεγάλα προβλήματα στην υπερδύναμη, κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008, αναγκάζοντας ακόμη και τη Fed να παρέμβει.
Εν τούτοις, ο έλεγχος του κλάδου στην Ευρωζώνη δεν έχει καθόλου διευρυνθεί παρά το ότι αυξήθηκε το μέγεθος του κατά 13% μόνο το 2014 – ενδεχομένως λόγω της κλιμάκωσης των αμερικανικών ελέγχων, με αποτέλεσμα πολλά από τα σκιώδη ιδρύματα να επιλέγουν την Ευρώπη και ειδικά την Ιρλανδία.
Το να μην ελέγχεται βέβαια διεξοδικά ένας επενδυτικός κολοσσός, όπως η Black Rock, η μεγαλύτερη σκιώδης τράπεζα της υφηλίου, η οποία διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 6 τρις $, έχοντας εσωτερική πληροφόρηση για τα πάντα, είναι μάλλον ύποπτο – σημειώνοντας πως το «τέρας» αυτό συμμετέχει σε όλες σχεδόν τις τριάντα μεγαλύτερες γερμανικές εταιρείες (DAX 30).
Η διαπλοκή του τέρατος με την Πολιτική
Συνεχίζοντας, η αιτία του μη ελέγχου του κλάδου προφανώς δεν είναι τα νομικά κενά που εκμεταλλεύονται όλες αυτές οι σκιώδεις τράπεζες – αλλά, κυρίως, η απροθυμία των πολιτικών να νομοθετήσουν, αφού οι περισσότεροι ευρίσκονται στην έμμισθη υπηρεσία των συγκεκριμένων τερατουργημάτων.
Επειδή δε έχουν επιβληθεί πολλές ρυθμίσεις στον κανονικό τραπεζικό τομέα όπως, για παράδειγμα, η αύξηση των ιδίων κεφαλαίων, έχει μεταβιβαστεί ένα μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του στο σκιώδη χώρο – στον οποίο ουσιαστικά δεν υπάρχουν κανόνες.
Φυσικά πολλά από τα στελέχη των επενδυτικών τμημάτων των κανονικών τραπεζών έχουν μεταβεί στο σκιώδη χώρο – επειδή οι αμοιβές τους εκεί είναι πολύ πιο υψηλές. Παράλληλα, έχουν τη δυνατότητα να αναλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερα ρίσκα, χωρίς να φοβούνται τίποτα – αφού σε περίπτωση ανάγκης θα αναγκασθούν τα κράτη να διασώσουν τις τράπεζες που εργάζονται, με τα χρήματα βέβαια των φορολογουμένων Πολιτών τους.
Ολοκληρώνοντας, επειδή οι κανονικές τράπεζες διστάζουν να δανειοδοτήσουν την πραγματική οικονομία, λόγω των αυστηρών κανόνων που τους έχουν επιβληθεί από τις Αρχές, οι σκιώδεις έχουν αυξήσει σημαντικά το μερίδιο τους στα δάνεια – όπου, σύμφωνα με το ΔΝΤ, διαθέτουν πάνω από το 25% των πιστώσεων προς τις επιχειρήσεις στην Ευρώπη, καθώς επίσης το 50% στις Η.Π.Α.
Ως εκ τούτου, οι σκιώδεις τράπεζες είναι πλέον απαραίτητες για το σύστημα, έχοντας έτσι εξασφαλίσει τη διάσωση τους σε περίπτωση κραχ – κάτι που φυσικά δεν γνωρίζουν οι δύστυχοι Πολίτες, οι οποίοι θα κληθούν να πληρώσουν ξανά το βαρύ τίμημα της άγνοιας τους.
Επίλογος
Οι κεντρικές τράπεζες ανήκουν στον κύκλο των πελατών των αθέατων, σκιωδών «τεράτων» του μεγέθους της Black Rock ή της Pimco – τα οποία αναλαμβάνουν εργασίες που αφορούν κυρίως τη διαχείριση των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους, όπου η πρώτη έχει περίπου 50 κεντρικές τράπεζες στο πελατολόγιο της. Επομένως, η διαπλοκή μεταξύ τους είναι δεδομένη, όπως επίσης η εσωτερική πληροφόρηση – μέσω της οποίας αυξάνεται γεωμετρικά ο πλούτος των ελάχιστων εκλεκτών, χωρίς κανένα κόπο.
Στα πλαίσια αυτά, εύλογα υποθέτουν πολλοί ότι τα κραχ είναι σκόπιμα προγραμματισμένα – αφού μέσω αυτών σήμερα οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι, ενώ οι μικρότερες χώρες χρεοκοπούν και λεηλατούνται, με τους Πολίτες τους να μετατρέπονται σε σκλάβους χρέους.
Επομένως, είναι ίσως οξύμωρο να αναφέρεται κανείς σε απειλές και κινδύνους, όσον αφορά το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – αφού αυτό ακριβώς προϋποθέτει η εγκατάσταση της δικτατορίας των αγορών, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η οποία είναι σχεδόν απόλυτη όσον αφορά τη διακίνηση των κεφαλαίων.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου