Η συνδιοίκηση στον δημόσιο τομέα μεταξύ συνδικαλιστών και κομματικών παραγόντων οδήγησε στα κεκτημένα και στις παροχές ελέω συμφωνιών που δεν είχαν καμία σχέση με την παραγωγικότητα και με τις δομές του παραγωγικού ιστού της χώρας. Άρα η διόγκωση του χρέους παρουσιάζει οφέλη για συγκεκριμένες ομάδες πολιτών τα οποία οφέλη γίνονται μεγαλύτερα όσο η δύναμη αυτών των ομάδων επικρατούσε της νομιμότητας και του κοινού συμφέροντος. Συμπερασματικά ο κάθε τρόπος αντιμετώπισης του χρέους παρουσιάζει και ηθικά εκτοπίσματα αλλά και τα ηθικά κενά.
Την απόλυτη ηθική μπορούμε να την βρούμε μόνο με έναν τρόπο, μόνο όταν δεν θα παράγουμε ως κοινωνία και ως άτομα χρέη. Μόνο τότε δεν θα μπαίνουμε σε ηθικά διλήμματα και μόνο τότε θα μπορούμε να δίνουμε στις επόμενες γενιές τον αέρα της ελευθερίας που απαιτείται για να ζουν χωρίς δεσμεύσεις