Σύμφωνα με τα καθεστωτικά γερμανικά ΜΜΕ, η έξοδος της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, χαρακτηρίζεται ως μία «ανεξέλεγκτη ανοησία» – επειδή όλοι γνωρίζουν πως ένα «σκληρό BREXIT», χωρίς την υπογραφή της καταστροφικής συμφωνίας δηλαδή, είναι οικονομικά ζημιογόνο, ενώ ένα «μαλακό BREXIT» παράλογο (πηγή). Συνεχίζουν λοιπόν την τρομοκρατία τους, ισχυριζόμενα επί πλέον πως μία τέτοια απόφαση θα σήμαινε το τέλος της δημοκρατίας (πηγή) – αναφέροντας πως ο λαός και η δήθεν βούληση του, δηλαδή η άνευ όρων έξοδος στα τέλη Οκτωβρίου, αποτελούν το τέλειο εργαλείο για την άνοδο και τη διατήρηση στην εξουσία δεσποτικών ηγετών!
Εν τούτοις, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, όσον αφορά τη βούληση της πλειοψηφίας των Βρετανών Πολιτών – το ότι δηλαδή το 51,9% του πληθυσμού, ήτοι 17,4 εκ. εκλογείς, ψήφισαν την έξοδο τους από την ΕΕ. Όταν λοιπόν ερωτήθηκαν σχετικά με το ποιός θα είχε την τελευταία λέξη για τους νόμους, τη φορολογία και τα σύνορα, αποφάσισαν υπέρ της κυβέρνησης τους – όχι υπέρ της «συμμορίας των Βρυξελλών», όπως αρκετοί την αποκαλούν.
Στα πλαίσια αυτά, είναι ασφαλώς δημοκρατικό να μπορούν οι Πολίτες να «καθαιρούν» τους εκπροσώπους τους, όταν δεν εγκρίνουν πλέον την πολιτική που ακολουθούν – ένα δικαίωμα που έχει αφαιρεθεί από τους Ευρωπαίους Πολίτες, αφού η ΕΕ έχει σχεδιασθεί με τέτοιον τρόπο θεσμικά, ώστε να μην είναι σε θέση καμία κυβέρνηση να εφαρμόζει μία πολιτική που θέτει όρια στο μηχανισμό της δήθεν ελεύθερης αγοράς, αλλά στην ουσία ασύδοτης κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Επομένως είναι ανόητοι οι ισχυρισμοί των γερμανικών ΜΜΕ, σύμφωνα με τους οποίους «όσο πιο έντονα ένας Βρετανός πολιτικός αγωνίζεται υπέρ του BREXIT, τόσο μεγαλύτερη είναι η περιφρόνηση του για τη Δημοκρατία!». Συμβαίνει δηλαδή ακριβώς το αντίθετο, όπου εάν κάποιος πολιτικός αγωνίζεται παρά το δημοψήφισμα υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, στην ουσία υποστηρίζει πως οι Βρετανοί Πολίτες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αποφασίζουν τη ρύθμιση των αγορών με στόχο το κοινό συμφέρον – κάτι που δυστυχώς βιώσαμε στην Ελλάδα το 2015, με την αντιστροφή του δημοψηφίσματος κατ’ εντολή της ΕΕ, από μία κυβέρνηση που ασφαλώς πρόδωσε τους Έλληνες και δεν σεβάσθηκε καθόλου τη Δημοκρατία.
Σε κάθε περίπτωση, μία κοινωνία που είναι με αυτόν τον τρόπο οργανωμένη και επιτρέπει τέτοιου είδους πραξικοπήματα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δημοκρατική – αλλά ως μία δικτατορία των αγορών που προστατεύεται απέναντι σε δημοκρατικές διορθώσεις, έτσι ώστε να μην κινδυνεύει η απόλυτη κυριαρχία της.
Εάν βέβαια πιστεύει κανείς πως για την προστασία των ονομαζόμενων «τεσσάρων ευρωπαϊκών ελευθεριών» (ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπων), η Δημοκρατία πρέπει και επιτρέπεται να είναι δέσμια, τότε δεν το θεωρεί προβληματικό – αφού οι τέσσερις αυτές «ελευθερίες» θα αποτελούν για τον ίδιο την κορυφή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι άνθρωποι όμως με τις συγκεκριμένες αντιλήψεις ονομάζονται «οικονομικά νεοφιλελεύθεροι» και όχι Δημοκράτες – αφού σε μία Δημοκρατία αποφασίζουν πλειοψηφικά οι Πολίτες, μετά από δημόσιες διαβουλεύσεις, ακόμη και αν το επίπεδο αυτών των διαβουλεύσεων δεν είναι ιδανικό ή/και εάν η κοινή βούληση οδηγεί σε οικονομικές ζημίες, όπως εικάζεται για το BREXIT.
Από την άλλη πλευρά, είναι ασφαλώς θεμιτό να υποστηρίζει κανείς απόψεις που διαφέρουν από αυτές της πλειοψηφίας – ενώ είναι αυτονόητη η πιθανότητα να αποφάσισε λανθασμένα η πλειοψηφία, στο θέμα του BREXIT. Εν τούτοις, εφόσον δεν παραβιάζονται τα συνταγματικά κατοχυρωμένα θεμελιώδη δικαιώματα των ανθρώπων, η βούληση τους που εκφράζεται μέσα από ένα δημοψήφισμα πρέπει να γίνεται απολύτως σεβαστή από την κυβέρνηση τους – οπότε λογικά χαρακτηρίσθηκε ως «μεγίστη προδοσία» η αντιστροφή του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα το 2015.
Σε κάθε περίπτωση, εάν η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο μίας χώρας παραβιάσουν με τέτοιον τρόπο τη ρητή βούληση των κυρίαρχων Πολιτών να εγκαταλείψουν την ΕΕ στο θέμα της Μ. Βρετανίας, τότε μπορούμε και πρέπει να αναφερόμαστε σε μία πολύ σοβαρή κρίση της βρετανικής Δημοκρατίας – η οποία θα ήταν το αποτέλεσμα της συμμετοχής της σε έναν μη δημοκρατικό οργανισμό, όπως είναι η ΕΕ.
Εάν τώρα εξετάσει κανείς το περιεχόμενο της συμφωνίας της Μ. Βρετανίας με την ΕΕ (πηγή), θα συμπεράνει αμέσως πως η κυρία T. May δεν είχε καθόλου την πρόθεση να σεβαστεί την πλειοψηφία των Βρετανών Πολιτών – την οποία χαρακτηρίζει το γνωστό σλόγκαν «ανάκτηση του ελέγχου» (Taking Back Control).
Η απόφαση τους πάντως δεν ήταν άλλη από τον περιορισμό των «τεσσάρων θεμελιωδών ελευθεριών» που προστατεύονται από το ευρωπαϊκό δικαστήριο, με στόχο το κοινό όφελος – το οποίο όμως απαιτεί συχνά κρατικές παρεμβάσεις, όπως είναι για παράδειγμα η κρατικοποίηση της British Rail (των σιδηροδρόμων που ξεπούλησε η Ελλάδα για 45 εκ. €).
Κάτι τέτοιο όμως έρχεται σε αντίθεση με το υφιστάμενο ευρωπαϊκό δίκαιο, θεωρούμενο ως μία απαγορευμένη κρατική ενίσχυση ή/και ως δημοσιονομικό μέτρο που παραβιάζει τις αρχές του Συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης – οπότε η έξοδος από την ΕΕ είναι η μοναδική δυνατότητα για την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, είτε τοποθετείται κανείς υπέρ, είτε κατά του BREXIT, θεωρούμε αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα να εκλέγεται από την πλειοψηφία των Πολιτών μία κυβέρνηση που προτείνει μία εναλλακτική κοινωνική και οικονομική πολιτική – ενώ σήμερα στην ΕΕ μπορούν να εκλέξουν οι Πολίτες όποια κυβέρνηση θελήσουν, χωρίς όμως να αποτελεί επιλογή η υιοθέτηση μίας πολιτικής εκτός του νεοφιλελεύθερου πλαισίου της, το οποίο εξυπηρετεί μόνο τις ισχυρές χώρες της και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου