Την διαχείριση του πλούτου, δηλαδή τη μοιρασιά του πλούτου μέσα στην κοινωνία, ανέκαθεν την κάνει (στο προσκήνιο τουλάχιστον) η πολιτική εξουσία, είτε άμεσα με διοικητικές αποφάσεις της, είτε έμμεσα με τους νόμους της. Διαφορετικά, πολιτική εξουσία, χωρίς πραγματική δυνατότητα διαχείρισης και διανομής του πλούτου δεν έχει καμία ισχύ και δεν νοείται. Μια τέτοια πολιτική εξουσία, στην πραγματικότητα είναι γιαλατζί ετερροκατευθυνόμενη «εξουσία».
Στο σημείο αυτό ακριβώς
έρχεται ο νεοφιλελευθερισμός και λέει ότι θα πρέπει να αφήσουμε μόνη της την αγορά να κάνει αυτή τη μοιρασιά, χωρίς ανάμειξη της πολιτικής εξουσίας. Φυσικά αυτό μοιραία οδηγεί σε επικράτηση μιας ολιγαρχίας ισχυρών οικονομικά που εκμεταλλεύεται άγρια τους πολλούς.