Η τραγωδία της Τυνησίας

Η χώρα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιβολής μέτρων φτωχοποίησης από το ΔΝΤ και τη Γερμανία μαζί – με στόχο την ακραία εκμετάλλευση του πληθυσμού της, μεταξύ άλλων με τη μετατροπή της σε μία περιοχή φθηνού εργατικού δυναμικού για τη γερμανική βιομηχανία.

«Όταν οι Ναζί έπαιρναν τους κομμουνιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα κομμουνιστής. Όταν φυλάκιζαν τους σοσιαλδημοκράτες σιώπησα, δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης. Όταν έπαιρναν τους συνδικαλιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. Όταν έπαιρναν εμένα, δεν είχε μείνει κανένας για να διαμαρτυρηθεί» (M. Niemöller)

Ανάλυση

Η οικονομική κατάσταση άλλων χωρών, οι οποίες βιώνουν σχετικά παρόμοιες συνθήκες με την Ελλάδα, βοηθάει στην καλύτερη κατανόηση του τι ακριβώς συμβαίνει στην πατρίδα μας χωρίς περιττά λόγια, καθώς επίσης ποιές είναι οι μελλοντικές της προοπτικές – όπως στην περίπτωση της Τυνησίας, η οποία αποτελεί μία «περιοχή παραγωγής χαμηλού κόστους» της Γερμανίας. Βέβαια η Τυνησία είναι φτωχότερο κράτος από την Ελλάδα, με το μισό περίπου κατά κεφαλή ΑΕΠ σε όρους αγοραστικής αξίας – παρά το ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνεται ενώ της Ελλάδας έχει καταρρεύσει, όπως φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί. 

Επεξήγηση γραφήματος: Κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε όρους αγοραστικής

δύναμης (ΡΡΡ) της Ελλάδας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος) και της

Τυνησίας (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Εν τούτοις, το γεγονός πως της επιβλήθηκε ένα αυστηρό μνημόνιο με σημαντικές αυξήσεις των τιμών των βασικών αγαθών από το ΔΝΤ, με το γνωστό (δήθεν) στόχο της καταπολέμησης της «διαρθρωτικής κρίσης», ενώ στην εκπόνηση και εφαρμογή του συμμετέχει επίσης η Γερμανία, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εν προκειμένω, η γερμανική κυβέρνηση και οι γερμανικές επιχειρήσεις επέβαλλαν τη μονόπλευρη επικέντρωση της οικονομίας της Τυνησίας σε πολύ λίγους εξαγωγικούς τομείς, κυρίως στην παραγωγή καλωδίων και στην κλωστοϋφαντουργία – οπότε δεν εξασφαλίζεται στην πραγματικότητα η βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας. 

Την ίδια στιγμή η πολύ μεγάλη εξάρτηση της Τυνησίας από τις ξένες επιχειρήσεις την ανάγκασαν να παρέχει φορολογικά πλεονεκτήματα στους διεθνείς επενδυτές – τα οποία την οδήγησαν μέσω των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού στην παγίδα του χρέους (γράφημα). Μπορεί δε το δημόσιο χρέος της στο 60% του ΑΕΠ να φαίνεται χαμηλό σε σχέση με το 180% της Ελλάδας, αλλά η χώρα πληρώνει σχεδόν το 20% των εσόδων της στους ξένους πιστωτές της – γεγονός που σημαίνει ότι, τα χρήματα αυτά εκρέουν στο εξωτερικό, προκαλώντας της μία προβληματική αιμορραγία.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του δημοσίου χρέους της

Τυνησίας ως προς το ΑΕΠ της (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε

σύγκριση με τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της (διακεκομμένη

γραμμή δεξιά κάθετος).

Εκτός αυτού το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Τυνησίας γίνεται όλο και περισσότερο ελλειμματικό (γράφημα κάτω αριστερά), οπότε αυξάνεται το εξωτερικό χρέος της – κάτι που συνήθως συμβαίνει όταν σε μία χώρα εισβάλλουν το ΔΝΤ και οι πολυεθνικές εταιρείες ή/και ιδιωτικοποιούνται οι επιχειρήσεις της από ξένους επενδυτές, όπως στο παράδειγμα της Τουρκίας. Φυσικά τα ελλείμματα συνοδεύονται από την υποτίμηση του νομίσματος, οπότε από τον περιορισμό της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών – με τελικό αποτέλεσμα τη μείωση του βιοτικού επιπέδου. 

Περαιτέρω, ήταν εύλογες οι κοινωνικές διαμαρτυρίες εναντίον του νέου οικονομικού νόμου – του μνημονίου κατά κάποιον τρόπο που ισχύει από τις αρχές του έτους κατ’ εντολή του ΔΝΤ. Ο στόχος του είναι η αύξηση των κρατικών εσόδων, έτσι ώστε να περιορισθεί το δημόσιο χρέος – κάτι που δεν φαίνεται καθόλου εύκολο, αφού το ΑΕΠ της Τυνησίας υποχωρεί μετά το 2014 (γράφημα κάτω δεξιά), επειδή κυρίως οι ξένες επενδύσεις περιορίζονται και ο τουρισμός επίσης, ως αποτέλεσμα των τρομοκρατικών επιθέσεων των ακραίων ισλαμιστών. 

Τα νέα μέτρα πάντως επιβαρύνουν περισσότερο τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, αφού μειώνονται οι επιδοτήσεις (όπως του πετρελαίου θέρμανσης στην Ελλάδα) και αυξάνεται το ΦΠΑ – οπότε οι καταναλωτές θα πληρώνουν ακριβότερα τη βενζίνη, τα τρόφιμα, τα φάρμακα κλπ. Λογικά λοιπόν διενεργήθηκαν μαζικές διαδηλώσεις, όπου η αστυνομία λειτούργησε βίαια συλλαμβάνοντας πάνω από 800 διαδηλωτές – ενώ πέθανε ένας. 

Οι αιτίες της οικονομικής κρίσης 

Τα «διαρθρωτικά προβλήματα» της Τυνησίας δεν είναι αυτά που ισχυρίζονται το ΔΝΤ και η Γερμανία, ο σκοπός των οποίων ήταν ανέκαθεν αφενός μεν να εκμεταλλευτούν τη χώρα, αφετέρου να την μετατρέψουν σε μία περιοχή πάμφθηνου εργατικού δυναμικού για τη βιομηχανία τους – όπως άλλωστε και την Ελλάδα. Όπως τεκμηριώνεται δε από αναλύσεις, η οικονομία της οδηγήθηκε σκόπιμα και μονόπλευρα σε ελάχιστους εξαγωγικούς τομείς – ως επακόλουθο της οικονομικής στρατηγικής των ξένων, για την ενσωμάτωση της στην παγκόσμια αλυσίδα «προστιθέμενης αξίας», έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα.

Εν προκειμένω προωθούνται κλάδοι όπως η κλωστοϋφαντουργία, τα απλά μηχανήματα και οι ηλεκτρικές συσκευές, οι οποίοι κυριαρχούνται από τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις – με τις γερμανικές εταιρείες να διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο, αφού περί τις 250 έχουν επενδύσει 350 εκ. € στην Τυνησία, αποτελώντας τους μεγαλύτερους εργοδότες (όπως στην Πορτογαλία και προσεχώς στην Ελλάδα). 

Μέσω αυτών των ξένων επενδύσεων έχει δημιουργηθεί μία οικονομική κουλτούρα, η οποία εξειδικεύεται σε κλάδους με χαμηλά κεφαλαιακά κέρδη – ενώ ταυτόχρονα οι ξένοι επενδυτές επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση των κερδών τους κυρίως μέσω της ελαχιστοποίησης του κόστους παραγωγής, ειδικά όσον αφορά το εργατικό κόστος. Τα κέρδη δε αυτά μεταφέρονται με νόμιμους ή παράνομους τρόπους στις έδρες των ξένων επενδυτών (υπερτιμολόγηση, φορολογικές «απάτες» κλπ.) – οπότε η Τυνησία αιμορραγεί διαρκώς, με αποτέλεσμα να υποχωρεί νομοτελειακά η οικονομία της.

Αυτή ακριβώς είναι η θέση μας σχετικά με το τι θα συμβεί στην Ελλάδα όταν αλωθεί μέσω των ιδιωτικοποιήσεων (παράδειγμα η FRAPORT) και εξαρτηθεί απολύτως από τις ξένες επενδύσεις – οπότε λογικά θεωρούμε πως το νέο μείγμα πολιτικής και η προσέλκυση ξένων επενδυτών που θεωρεί ως «συνταγή της επιτυχίας» η αξιωματική αντιπολίτευση, θα έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία μας σε μέσο-μακροπρόθεσμη βάση. 

Συνεχίζοντας η Τυνησία προσπαθεί επί πλέον να προσελκύσει ή/και να διατηρήσει τους ξένους επενδυτές με τη βοήθεια της χαμηλής φορολογικής πολιτικής – του φορολογικού dumping, όπως στην περίπτωση της HOCHTIEF στην Ελλάδα που οφείλει σχεδόν 1 δις € και δεν το πληρώνει (πηγή). Για παράδειγμα, στα πλαίσια μίας «εταιρικής σχέσης μετασχηματισμού» με τη Γερμανία, η Τυνησία διέθεσε από τον προϋπολογισμό της περίπου 60 εκ. €, παρείχε φορολογικά κίνητρα και συμφώνησε για την επιδότηση της ίδρυσης μίας σειράς γερμανικών επιχειρήσεων – οι οποίες θα τους εξασφάλιζαν νέα μερίδια αγοράς στη χώρα της (πηγή).

Το γεγονός αυτό προκάλεσε την πτώση των φορολογικών εσόδων της Τυνησίας, καθώς επίσης την επιδείνωση των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών του πληθυσμού – ενώ αύξησε το δημόσιο χρέος της. Όσον αφορά δε τα δάνεια που εισπράττει από το ΔΝΤ οδηγούνται σχεδόν εξολοκλήρου στην πληρωμή των παλαιοτέρων – σημειώνοντας πως η Τυνησία αποτελεί τη σημαντικότερη χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού της γερμανικής βιομηχανίας. 

Ο τρόπος δε που λειτουργεί η Γερμανία φαίνεται ολοκάθαρα από την καταστολή των διαδηλώσεων του πληθυσμού – για την οποία η αστυνομία προμηθεύεται γερμανικά όπλα. Ειδικότερα, το προηγούμενο έτος η γερμανική κυβέρνηση ενέκρινε την αύξηση των εξαγωγών όπλων στην Τυνησία κατά 58 εκ. € – ενώ παράλληλα οι γερμανικές αρχές πραγματοποίησαν πολυάριθμα μαθήματα κατάρτισης των αστυνομικών της Τυνησίας, μεταξύ άλλων όσον αφορά την φρούρηση των συνόρων. Η γερμανική κυβέρνηση δήλωσε πάντως πως θα συνεχίσει τα μαθήματα στο μέλλον – έτσι ώστε να καταστέλλονται πιο εύκολα οι κοινωνικές αναταραχές, όταν επιβάλλονται νέα μέτρα φτωχοποίησης. 

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα δεν είναι Τυνησία – οπότε δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί το παράδειγμα της αφρικανικής χώρας, όσον αφορά τις προβλέψεις για το τι θα συμβεί στο μέλλον. Εν τούτοις είναι αδύνατον να μη διακρίνει κανείς πολλά κοινά σημεία, ενώ είναι βέβαιο πως οι μέθοδοι των αποικιοκρατών στην Αφρική θα χρησιμοποιηθούν επίσης στις αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες – τουλάχιστον σε εκείνες που έχουν οδηγηθεί λόγω της ανοησίας τους στην παγίδα του χρέους και έχουν πλέον εγκλωβιστεί με τη βοήθεια των εγχωρίων ελίτ (PSI κλπ.). 

Πόσο μάλλον όταν οι Πολίτες τους δεν αντιδρούν όπως στην Ελλάδα, διακατεχόμενοι από μία συλλογική παράκρουση, αφού έχουν την ψευδαίσθηση της καθαρής εξόδου από τα μνημόνια το καλοκαίρι του 2018 – εμπιστευόμενοι μία κυβέρνηση που κατέχει το «παγκόσμια σκήπτρο» όσον αφορά τα ψέματα και τη μη τήρηση των δεσμεύσεων της. Όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, έχει δώσει ήδη δείγματα γραφής, έχοντας αποτύχει παταγωδώς – οπότε η επανάληψη του ιδίου πειράματος, ο ορισμός της ανοησίας δηλαδή, δεν μπορεί να έχει διαφορετικά αποτελέσματα. 

Με δεδομένο δε το ότι, η Ελλάδα είναι η μακράν πιο χρεοκοπημένη χώρα στην ιστορία του πλανήτη, με δημόσιο χρέος σε ξένο νόμισμα στο 180% του ΑΕΠ της και με κόκκινο ιδιωτικό στο 140%, ενώ έχει υποθηκεύσει τα πάντα, δεν μπορεί να αναφέρεται κανείς σε ουτοπία, αλλά σε αποχαύνωση – χωρίς καμία απολύτως διάθεση υπερβολής.

Βιβλιογραφία: German Foreign Policy

Πηγή : https://analyst.gr