Την διαχείριση του πλούτου, δηλαδή τη μοιρασιά του πλούτου μέσα στην κοινωνία, ανέκαθεν την κάνει (στο προσκήνιο τουλάχιστον) η πολιτική εξουσία, είτε άμεσα με διοικητικές αποφάσεις της, είτε έμμεσα με τους νόμους της. Διαφορετικά, πολιτική εξουσία, χωρίς πραγματική δυνατότητα διαχείρισης και διανομής του πλούτου δεν έχει καμία ισχύ και δεν νοείται. Μια τέτοια πολιτική εξουσία, στην πραγματικότητα είναι γιαλατζί ετερροκατευθυνόμενη «εξουσία».
Στο σημείο αυτό ακριβώς
έρχεται ο νεοφιλελευθερισμός και λέει ότι θα πρέπει να αφήσουμε μόνη της την αγορά να κάνει αυτή τη μοιρασιά, χωρίς ανάμειξη της πολιτικής εξουσίας. Φυσικά αυτό μοιραία οδηγεί σε επικράτηση μιας ολιγαρχίας ισχυρών οικονομικά που εκμεταλλεύεται άγρια τους πολλούς.
Στον αντίποδα, ο υπαρκτός σοσιαλισμός λέει ότι δεν νοείται καμία μοιρασιά του πλούτου. Τα πάντα ανήκουν στην κοινωνία και από τη φύση του το κόμμα των εργαζομένων είναι αυτό που θα λέει τι ακριβώς θα κάνει ο καθένας, που θα μένει και πως θα διατρέφεται. Αυτό το μοντέλο, ήδη στην πράξη φάνηκε αδύνατο να εφαρμοστεί χωρίς άσκηση σκληρής βίας από μία νέα κομματική ελίτ και χρεοκόπησε.
Υπάρχει όμως και η πάγια ιστορικά άποψη, που αναφέρω στην αρχή και που λέει ότι, η πολιτική εξουσία με τους νόμους της πρέπει να φροντίζει, τόσο για τους κανόνες λειτουργίας της αγοράς, όσο και για τη χρήση της δημόσιας περιουσίας, για να γίνεται δίκαιη μοιρασιά του πλούτου.
Το ερώτημα όμως στην τελευταία περίπτωση, είναι ποιο είναι το κατάλληλο πολίτευμα (δηλαδή ποιοι είναι οι κατάλληλοι κανόνες οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους) ώστε η πολιτική εξουσία να ασκείται με απόλυτη δικαιοσύνη προς όλους. Δηλαδή, εν τέλει είναι θέμα πολιτεύματος η διανομή του πλούτου.
Είναι άραγε κατάλληλο το πολίτευμα που ισχύει στην Ελλάδα σήμερα γι' αυτή τη δουλειά;
Πέτρος Χασάπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου