Οι ισχυροί της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία Ισπανία), κάτω από την διεθνή ανταγωνιστική πίεση, κυρίως της Κίνας, αλλά και τον υπόγειο εμπορικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, αποφάσισαν επίσημα (κάτι που προφανώς σχεδίαζαν κρυφά από καιρό) την ΕΕ των πολλών ταχυτήτων.
Είδαν ότι η ΕΕ, έτσι όπως είναι έχει βαλτώσει και οδηγείται σε διάλυση, από την οποία διάλυση, τα πιο πάνω κράτη θα μείνουν απομονωμένα και θα βγουν ζημιωμένα στον αναγκαστικό οικονομικό ανταγωνισμό με την Κίνα, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Μ. Βρετανία, αλλά και μεταξύ τους. Είχαν λοιπόν δύο επιλογές για να αποφύγουν τη διάλυση και την κατάρρευση από τη θέση που είναι σήμερα. Η μία ήταν η πλήρης πολιτική ένωση (ομοσπονδοποίηση) της ΕΕ, κάτι που απορρίφθηκε για πολυάριθμους λόγους και η δεύτερη ήταν η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων.