Η συνάντηση των Βερσαλλιών

O πραγματικός σκοπός της καγκελαρίου δεν είναι άλλος, από το να εμποδίσει τη συνεργασία των χωρών της νοτίου Ευρώπης, οι οποίες είχαν συναντηθεί μεταξύ τους στην Αθήνα, καθώς επίσης στη Λισσαβόνα – οπότε δεν πρέπει να βγάζει κανείς βιαστικά συμπεράσματα.

Άρθρο 

Παρά το ότι αρκετοί θεωρούν πως ο σκοπός της «συνόδου» των Βερσαλλιών, στην οποία συμμετείχαν οι τέσσερις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία, είχε στόχο τη δημιουργία μίας νομισματικής ένωσης δύο ή περισσότερων ταχυτήτων, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική – αφού ο πραγματικός στόχος της καγκελαρίου δεν ήταν άλλος, από το να εμποδίσει τη συνεργασία των χωρών της νοτίου Ευρώπης, οι οποίες είχαν συναντηθεί μεταξύ τους στην Αθήνα το 2016, καθώς επίσης στη Λισσαβόνα το 2017 (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Κύπρος και Μάλτα). 

Με δεδομένο δε το ότι, μετά την έξοδο της Βρετανίας οι νεοφιλελεύθερες χώρες γύρω από τη Γερμανία έχουν χάσει την «απαρτία» που τους εξασφάλιζε το βέτο στις συσκέψεις των Βρυξελών, η καγκελάριος θεώρησε υποχρέωση της να τις διασπάσει – φοβούμενη ότι θα μπορούσαν να επιβάλλουν την κατάργηση της πολιτικής λιτότητας, από την οποία τρέφεται αχόρταγα η Γερμανία με κριτήριο τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της. Πόσο μάλλον όταν η Γερμανία απειλείται επίσης από τη συνεργασία των χωρών της ανατολικής Ευρώπης, από τα κράτη της Visegrad (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία) – τα οποία διαφοροποιούνται σημαντικά από την πολιτική της καγκελαρίου. 

Βέβαια, η Γερμανία είχε ξεκινήσει αυτές τις συνεργασίες, οι οποίες ήταν συνήθως διμερείς – κυρίως με τη Γαλλία, με την οποία ελάμβανε σημαντικές προ-αποφάσεις, ιδίως όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και την Ελλάδα. Ο γαλλογερμανικός άξονας δε είχε αυτοανακηρυχθεί στην ατμομηχανή της Ευρωζώνης, απαραίτητος για τη λειτουργία της – παρά το ότι αποδυνάμωνε ουσιαστικά όλες τις άλλες χώρες μέλη, ειδικά τις λιγότερο ισχυρές. 

Περαιτέρω το 2003, όταν άρχισε η διεύρυνση της ΕΕ προς τα ανατολικά, υπήρξαν πολύ συχνές συναντήσεις των G5, αποτελούμενες από τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία, την Ιταλία και την Ισπανία – ενώ αργότερα, το 2006, δημιουργήθηκαν οι G6, με τη συμμετοχή της Πολωνίας. 

Τα βασικά θέματα που συζητούσαν ήταν η εγχώρια χρηματοπιστωτική καταστολή, καθώς επίσης η άμυνα απέναντι στα μεταναστευτικά κύματα – ενώ μία επόμενη ομάδα ήταν το τρίγωνο της Βαϊμάρη, στο οποίο συμμετείχε η Γερμανία, η Γαλλία και η Πολωνία, αφού ανέκαθεν η καγκελάριος ήθελε να χρησιμοποιεί την Πολωνία για τη στήριξη των πολιτικών της. 

Συνεχίζοντας, η κυρία Merkel είχε ήδη ξεκινήσει από το καλοκαίρι τις προσπάθειες διάσπασης του μπλοκ της νοτίου Ευρώπης – αφού στις 27 Αυγούστου, τέσσερις μόλις ημέρες μετά το δημοψήφισμα για το BREXIT, διοργάνωσε για πρώτη φορά μία τριμερή συνάντηση, με τη Γαλλία και την Ιταλία. 

Η συγκεκριμένη τριμερής επαναλήφθηκε αρκετές φορές – ενώ το βασικό αντικείμενο της το Φθινόπωρο ήταν η παροχή βοήθειας στον τότε Ιταλό πρωθυπουργό, για να μπορέσει να κερδίσει το δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Τελικά βέβαια ο κ. Renzi έχασε, παρά το ότι βοηθήθηκε τόσο από τη Γαλλία, όσο και από τη Γερμανία – αναγκαζόμενος στη συνέχεια να παραιτηθεί. 

Με τη συνάντηση των Βερσαλλιών τώρα, όσον αφορά το επίσημο σκέλος της, έγινε κυρίως μία προετοιμασία της συνόδου του ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Πέμπτης, της σύσκεψης κορυφής της Παρασκευής χωρίς τη Μ. Βρετανία, καθώς επίσης του εορτασμού της 25ης Μαρτίου, όσον αφορά το 60ο έτος από την υπογραφή των συμφωνιών της Ρώμης. 

Ανεπίσημα βέβαια το θέμα είναι η «απόσχιση» της Ισπανίας και την Ιταλίας από το μπλοκ της νοτίου Ευρώπης, το οποίο φυσικά θα ήταν ανίσχυρο χωρίς αυτές τις δύο χώρες – ενώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, κυρίως η Ιταλία και λιγότερο η Ισπανία είναι υπερχρεωμένες, με σημαντικά προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, οπότε μπορούν πολύ εύκολα να εκβιαστούν από την καγκελάριο. 

Από την άλλη πλευρά οι χώρες της Visegrad συναντήθηκαν την Πέμπτη στη Βαρσοβία, για να συζητήσουν το θέμα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, όπως αυτό αναφέρθηκε από την καγκελάριο – καθώς επίσης την περαιτέρω οχύρωση τους απέναντι στους πρόσφυγες επιμένοντας στην μη φιλοξενία τους, ενάντια στις αποφάσεις των Βρυξελών. Στα πλαίσια αυτά οι προσπάθειες της κυρίας Merkel να τις διασπάσει μέσω της συμμετοχής της Πολωνίας στο «τρίγωνο της Βαϊμάρη» δεν έχουν αποδώσει καθόλου – αφού η Πολωνία δεν πείσθηκε. 

Την ίδια στιγμή ο γερμανικός τύπος συνεχίζει τις επιθέσεις του εναντίον τόσο του κ. Putin, όσο και του προέδρου Trump – ειδικά το Spiegel, το οποίο έχει στο εξώφυλλο του μία επαίσχυντη φωτογραφία, κατηγορώντας τον Αμερικανό ως διπλό πράκτορα! Λογικά λοιπόν συμπεραίνεται πως η Γερμανία έχει χάσει εντελώς το μέτρο, ερχόμενη σε αντιπαράθεση με τους πάντες, εντός και εκτός της Ευρώπης – ανησυχώντας προφανώς πως θα χάσει τα οφέλη της από την εκμετάλλευση της Ευρωζώνης, καθώς επίσης του υπολοίπου πλανήτη. Σωστά λοιπόν έχουμε γράψει πως είναι το πιο αχάριστο κράτος ολόκληρου του κόσμου. 

Αλέξης Ζακυνθινός

Πηγή : http://www.analyst.gr