Μια ανάλυση που εξετάζει αν η Ευρώπη τηρούσε και αν συνεχίζει να τηρεί τις ιδρυτικές της διακηρύξεις.
Εν αρχή ην η καταιγιστική προπαγάνδα, σύμφωνα με την οποία η Δύση κατέκτησε την ελευθερία και τα δικαιώματα του πολίτη μέσω της δημοκρατίας, που την εμπνεύστηκε από το ελληνικό παράδειγμα.
Η προπαγάνδα υπήρχε, επειδή τα στοιχεία αλήθειας ερχόντουσαν από την αρχή σε σύγκρουση με μια πραγματικότητα που κρυβόταν κάτω από το χαλί. Σύμφωνα μ’ αυτήν την πραγματικότητα, η «λαϊκή κυριαρχία» αδυνατούσε να καθορίσει, αποτύγχανε να ελέγξει την εκλεγμένη εξουσία. Η τελευταία δρούσε, εξωθεσμικά εξαρτημένη από τον κρατικό δανεισμό και την ιδιωτική νομισματική πολιτική, ενώ οι υποψήφιοι βουλευτές εκλέγονταν μέσα από ένα σύστημα ανταποδοτικότητας / πλειοδοσίας. Ακολουθεί μια αντίφαση διαρκείας, σύμφωνα με την οποία το εξαίρετο σύστημα διακυβέρνησης που θεμελιώθηκε το 1789 βελτιώνεται επί δυο αιώνες.