Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση παρακάμπτει το κράτος δικαίου;

Μια ανάλυση που εξετάζει αν η Ευρώπη τηρούσε και αν συνεχίζει να τηρεί τις ιδρυτικές της διακηρύξεις.

Εν αρχή ην η καταιγιστική προπαγάνδα, σύμφωνα με την οποία η Δύση κατέκτησε την ελευθερία και τα δικαιώματα του πολίτη μέσω της δημοκρατίας, που την εμπνεύστηκε από το ελληνικό παράδειγμα.

Η προπαγάνδα υπήρχε, επειδή τα στοιχεία αλήθειας ερχόντουσαν από την αρχή σε σύγκρουση με μια πραγματικότητα που κρυβόταν κάτω από το χαλί. Σύμφωνα μ’ αυτήν την πραγματικότητα, η «λαϊκή κυριαρχία» αδυνατούσε να καθορίσει, αποτύγχανε να ελέγξει την εκλεγμένη εξουσία. Η τελευταία δρούσε, εξωθεσμικά εξαρτημένη από τον κρατικό δανεισμό και την ιδιωτική νομισματική πολιτική, ενώ οι υποψήφιοι βουλευτές εκλέγονταν μέσα από ένα σύστημα ανταποδοτικότητας / πλειοδοσίας. Ακολουθεί μια αντίφαση διαρκείας, σύμφωνα με την οποία το εξαίρετο σύστημα διακυβέρνησης που θεμελιώθηκε το 1789 βελτιώνεται επί δυο αιώνες. 

Η δημοκρατία πλαταίνει, βαθαίνει, διευρύνεται, ενισχύεται, ισχυροποιείται. Παρά τις βελτιώσεις αυτές, το «μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης» παρέμεινε αμετάβλητο. Κάθε κυβέρνηση μπορεί να πράττει μετεκλογικά ο,τιδήποτε αντίθετο με όσα υποσχόταν προεκλογικά. Ενώ ο κοινοβουλευτικός θεσμός ξεκίνησε πολύ νωρίτερα στην Δύση, για κάποιον λόγο που δεν εξηγείται, προβάλλεται ως θεμελιακή κατάκτηση το κοινοβούλιο της Γαλλικής Επανάστασης, όπου θεμελιώνεται και η «διαφοροποίηση» αριστεράς – δεξιάς.

Από εκείνη την λαϊκή κατάκτηση φτάνουμε -μέσω συνεχών συνταγματικών αναθεωρήσεων- στις σημερινές «ανεξάρτητες αρχές», τις ΜΚΟ, τους διεθνείς οργανισμούς, το κεκαλυμμένο Ευρωσύνταγμα, το φανερό ευρώ. Οι αντιφάσεις που προκύπτουν, έχουν προβλεπόμενες δικλίδες ασφαλείας αλλά και ακάλυπτα κενά. Άρα, την προπαγάνδα (ακραία συκοφαντική κάποιες φορές) ακολουθεί ο παραλογισμός.

Τα παραδείγματα πολλά, το καλύτερο, ίσως, το βλέπουμε στην Ελλάδα της τρέχουσας κρίσης και σχετίζεται με το ιστορικό της εισόδου σ’ αυτήν: Αθώες κρίνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που δεν προβλέπουν / δεν ελέγχουν τα στοιχειώδη στις πλέον σημαντικές εξελίξεις της Ε.Ε., αθώα και η ευέλικτη στατιστική των πολλών διαστάσεων. Ένοχοι θεωρούνται οι Έλληνες επειδή ψηφίζουν.

Ενώ η προπαγάνδα από τα ελληνικά μέσα για την πρωτογενή ενοχή των πολιτών εξακολουθεί αμείωτη, οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί παραμένουν όχι μόνον άσχετοι με την ελληνική κρίση, αλλά και εγγυητές της μέλλουσας ευτυχίας των Ελλήνων. Οι οικονομολόγοι-πολιτικοί που «προσπαθούν» να αυξήσουν τα δημόσια έσοδα αυξάνοντας κατακόρυφα τους φόρους, στραγγαλίζοντας την οικονομία, αυξάνοντας την ανεργία και την μετανάστευση και ομολογώντας λάθος στους πολλαπλασιαστές τους, κατηγορούν όλους τους Έλληνες ότι φοροδιαφεύγουν και ότι με την ψήφο τους «εξουσιοδότησαν τον Σημίτη» να αλλοιώσει το χρέος για να μπει η Ελλάδα στην ευρωζώνη. Επιπρόσθετα, οι Έλληνες κρίνονται «ένοχοι», επειδή επιμένουν να «αντιστέκονται στο κράτος δικαίου»: να μην κόβουν αποδείξεις και να κλέβουν τον τίμιο ιδρώτα των βορειοευρωπαίων.

Όταν η «άδολη» Ευρωαμερικάνικη τράπεζα φορολογεί το άψυχο (κατάσχει την ακίνητη ιδιοκτησία), τα κατεχόμενα ΜΜΕ (ιδιωτικά και δημόσια) ανοίγουν κουβέντα για το … αν πρέπει ή όχι να ισχύει η έκπτωση φόρου στο κλειστό ακίνητο, στο ακαλλιέργητο αγροτεμάχιο. Τη στιγμή, δηλαδή, που η Δύση ανακαλύπτει μια νέα μορφή ζωής στον πλανήτη, το ακίνητο, ο δημοσιογραφικός λόγος πετάει την μπάλα της λογικής στην εξέδρα.

Αναμενόμενο. Έχετε ακούσει να εκφράζεται δημοσιογραφική έρευνα-ανησυχία για την μη ανακήρυξη της ΑΟΖ; Περίμενε κανείς να υπάρχει κουβέντα για το πώς αυτοί που «σώζουν» την Ελλάδα, της αυξάνουν το χρέος; Περίμενε κανείς έστω και μια λέξη για το αν η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια κατόπιν εντολής; Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, τα ΜΜΕ, αντί να εντοπίζουν την επέμβαση των Ευρωπαίων στην ελληνική δικαιοσύνη, τον ανοιχτό εκβιασμό από τον Γεωργίου και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, παίζουν πάλι τον ρόλο του συνηγόρου υπεράσπισης της Eurostat, της ΕΚΤ, της Κομισιόν, του ΔΝΤ. Κι αυτό, επειδή για λίγες εβδομάδες ο Τσίπρας θέλησε να δείξει -ως τζάμπα μάγκας- ότι «πιέζει» το διεθνές σύστημα, επενδύοντας στην ενδεχόμενη παραπομπή του Ανδρέα Γεωργίου για κακούργημα. Τι λέει σήμερα γι’ αυτόν ο Νίκος Λογοθέτης που μαζί με την Ζωή Γεωργαντά κατήγγειλαν δημόσια την «λανθασμένη» αύξηση του ελληνικού ελλείμματος για το 2009;

• Πώς υπερδιπλασίασε το έλλειμμα του 2009 ο (εν ενεργεία υπάλληλος του ΔΝΤ) Ανδρέας Γεωργίου (από ~6% στο 15,4%).

• Γιατί μετονομάστηκε η «Εθνική Στατιστική Υπηρεσία» σε «Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία».

• Πώς ο Γεωργίου με την στάση του μετέτρεψε το Συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ σε μονοπρόσωπο όργανο και στη συνέχεια ο Βενιζέλος «παραίτησε» τα 6 από τα 7 μέλη του Συμβουλίου που διαφωνούσαν.

• Πώς το swap του Σημίτη που έβαλαν την Ελλάδα στο Ευρώ υπολογίστηκαν το 2010 στο έλλειμμα του 2009.

• Τι στάση κράτησε η Ε.Ε., η Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ. και ο Ανδρέας Γεωργίου; Τι στάση κράτησε η Ν.Δ.;

• Οφείλει αποζημίωση στην Ελλάδα η Ευρώπη, αν αποδειχθεί ο «λανθασμένος» υπολογισμός του ελλείμματος του 2009; 

Το ιστορικό με δυο λόγια:

Μετά τις δημόσιες αναφορές Λογοθέτη και Γεωργαντά οι εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης αυτεπάγγελτα ανέλαβαν την διερεύνηση της υπόθεσης. Μετά την προανάκριση παρήγγειλαν την δίωξη του Γεωργίου και άλλων δυο στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ σε βαθμό κακουργήματος για αλλοίωση των στοιχείων και ζημία του ελληνικού δημοσίουκαι σε βαθμό πλημμελήματος για παράβαση καθήκοντος. Στη συνέχεια, η ανακρίτρια Ελένη Πεδιαδίτη έκρινε τους παραπεμπόμενους αθώους, αλλά η ένσταση Λογοθέτη και Γεωργαντά οδήγησε την ανακρίτρια σε παραπομπή για υπεξαίρεση εγγράφων.

Η κύρια ανάκριση ξεκίνησε από την αρχή. Το Συμβούλιο Εφετών παρέπεμψε τον Γεωργίου για πλημμέλημα και τον απάλλαξε ως προς το κακούργημα. Νέα ένσταση των Λογοθέτη και Γεωργαντά οδηγεί και πάλι στην ανατροπή της ανακριτικής απόφασης. Ο Γεωργίου ενδέχεται να παραπεμφθεί για κακούργημα και οι παπαγάλοι κινητοποιούνται και πάλι. Υποκρινόμενοι πως δεν είδαν όσα έγιναν, επαναλαμβάνουν ότι η ΕΛΣΤΑΤ και η ΓΙΟΥΡΟΣΤΑΤ είναι αξιόπιστοι θεσμοί, ο Σημίτης και ο Χριστοδουλάκης είναι ανύπαρκτα πολιτικά πρόσωπα, ενώ «το πρόβλημα» το δημιουργούν αυτοί που δεν κόβουν αποδείξεις.

Ας θυμηθούμε και το πώς αντιμετώπιζαν την Ζ. Γεωργαντά οι οικονομικοί δημοσιογράφοι το 2011 και το 2014. Ας θυμηθούμε και ότι σύμφωνα με την -κατά ΣΚΑΪ- Επανάσταση του 1821, όσοι το 2010 δεν πλήρωναν διόδια ήταν τόσο ένοχοι έναντι του ελληνικού κράτους δικαίου, όσο και οι Καραϊσκάκηδες, Κολοκοτρώνηδες που σωστά ονομάζονταν «κλέφτες» από το Οθωμανικό κράτους δικαίου. Αθώοι οι οικονομολόγοι που δεν ξέρουν πρόσθεση, αθώα η Κομισιόν που το 2009 αντιλήφθηκε την ελληνική απάτη του 1999, αθώα η ΕΚΤ που δεν πρόβλεψε τα περί του ευρώ, ένοχοι οι ψηφοφόροι επειδή ψήφισαν λανθασμένα.

Φαίνεται ότι η δημοκρατία που θεωρήθηκε ανώτερο πολίτευμα επειδή νομιμοποιεί την εξουσία μέσω των κυβερνωμένων, είναι σήμερα το πολίτευμα ενοχοποίησης των κυβερνωμένων και απενοχοποίησης των κυβερνώντων.

Το θέμα δεν είναι αν οι Λογοθέτης-Γεωργαντά έχουν απόλυτο δίκιο ή αν έχουν σκοτεινά κίνητρα. Το θέμα είναι γιατί η Ε.Ε. και οι Η.Π.Α. παρακάμπτουν τους δικούς τους θεσμούς; Γιατί φοβούνται την δικαστική κρίση; Γιατί φοβούνται τόσο πολύ τους θεσμούς βάσει των οποίων κατακρίνουν όλον τον πλανήτη, ψεκάζοντάς τον με «δημοκρατία» όπου κρίνουν ότι χρειάζεται; Απροκάλυπτα επεμβαίνει η Ε.Ε. για να «υποδείξει» -μέσω τρόμου- τι πρέπει να ψηφίσουν οι πολίτες, αποκάλυπτα επεμβαίνει και για να μην παραπεμφθεί ο Α. Γεωργίου στην ελληνική δικαιοσύνη. Η αθωότητα και η ενοχή κρίνεται στα δικαστήρια, τα ανεξάρτητα από τις άλλες εξουσίες. Έτσι δεν υποστήριζε ο Μοντεσκιέ;

Εκτός κι αν το μέγα ζητούμενο, οι «ελληνικές μεταρρυθμίσεις», ήταν ο μοναδικός στόχος της Ε.Ε. και η καταγγελία των «διεφθαρμένων Ελλήνων» ήταν το πρόσχημα, όπως και επί Μαρτίνου Λούθηρου. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ποιος είναι υπεύθυνος για το πελατειακό σύστημα, αν δηλαδή την σύγχρονη διαφθορά την επέβαλε «ο λαός». Αλλά αυτό είναι τόσο προφανές, όσο και το αν ο Χριστός επέβαλε το αλάθητο και τα συγχωροχάρτια.

Στέργιος Π. Ζυγούρας

Πηγή : http://www.logiosermis.net