Η στρατηγική θέση της Κρήτης στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση στην Ανατολική Μεσόγειο
Γράφει ο Γιώργος Σαχίνης
«Βιώσιμο είναι εκείνο το κράτος που διαθέτει επαρκή ισχύ για να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου για την επικράτειά του»!!! Η περιγραφή ανήκει σε έναν από τους κορυφαίους ιστορικούς του 20ού αιώνα, στον Hans Morgenthau (Χανς Μοργκεντάου).
Ρήση λιτή, πυκνή σε νόημα και στην καρδιά του προβλήματος στις περίπλοκες ελληνοτουρκικές σχέσεις, αναφορικά με την ελληνική διαχρονικά και έως σήμερα ανύπαρκτη στρατηγική βάθους. Το πασίγνωστο πλέον, παράνομο και καταχρηστικό, αλλά με ήδη παραγόμενα αποτελέσματα στο πραγματικό πεδίο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, αγνοώντας επιδεικτικά το άρθρο 121 του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS 1982), το οποίο αναγνωρίζει δικαιώματα ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας στα νησιά, αγνοώντας την υφαλοκρηπίδα ακόμη και σε ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της Μεσογείου, την Κρήτη, ακόμη χειρότερα δε για την υφαλοκρηπίδα της Καρπάθου, της Κάσου, της Ρόδου και του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου (το οποίο αποκόπτει πλήρως από τη νησιωτική μας συνέχεια), “μοιράζει” την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών της Τουρκίας και της Λιβύης (χωρίς να είναι καν αντικριστά) και αρπάζει από την Ελλάδα μια θαλάσσια περιοχή περίπου 39.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα νότια από την Κρήτη.