Όλοι οι πρωθυπουργοί της δεξιάς και της κεντροδεξιάς παράταξης, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα, διέθεταν –ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα προτερήματα ή ελαττώματά τους– την πολιτική γενναιότητα να παραδέχονται τη γνώση, την ανάμειξη και τις πιθανές ευθύνες τους στις σοβαρές κρίσεις θεσμών, διαφάνειας και εθνικής ασφάλειας. Προέβαιναν, ασφαλώς, σε κινήσεις μείωσης του προσωπικού κόστους τους, αλλά συναισθάνονταν και αναλάμβαναν την ηγετική ευθύνη, χωρίς υπεκφυγές. Ο σημερινός πρωθυπουργός πράττει το ακριβώς αντίθετο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιζητεί την αποκλειστικότητα στις νίκες και τις επιτυχίες, αλλά θέτει εαυτόν εκτός ευθυνών στις ήττες και τις αποτυχίες. Είναι ο πρώτος ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου με, εκούσια, επιλεκτική γνώση στα μείζονα θέματα σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον να εξελίσσεται, ακούσια, σε πρωθυπουργό μειωμένης παραταξιακής και λαϊκής εμπιστοσύνης.