Τα τελευταία χρόνια, όταν ολοένα συχνότερα αισθανόμασταν την ανάγκη,
πολίτες αλλά και αρμόδιοι κυβερνητικοί, να ενισχύσουμε την πίστη μας
στις δυνατότητες μας, να αποβάλουμε τους φόβους μας, σχετικά με την
έλευση εθνικών περιπετειών, και να αναζητήσουμε κάποιο στήριγμα,
καταφεύγαμε μονίμως στη Συνθήκη της Λωζάννης η οποία:
- αντιπροσώπευε σταθερή νομική αξία,
- μας προστάτευε απέναντι σε κάθε κακόβουλο γείτονα, και
- ήταν «αυτάρκης», με την έννοια ότι δεν χρειαζόμασταν συμπληρωματικές ενισχύσεις, προκειμένου να υποστηρίξουμε τα εθνικά μας δίκαια.
Ας δεχθούμε λοιπόν, τηρουμένων των αναλογιών, ότι η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν, με το μεταφορικό της περιεχόμενο, το άγιο δισκοπότηρο μας.