Με αφορμή τα όσα είδαμε και ακούσαμε αυτές τις ημέρες, περί
ασκητικής ολιγάρκειας, αυτοθυσιαστικής προσφοράς, σεμνότητας και
ταπεινότητας, σεβασμού του δημοσίου πλούτου και προτύπων ηγεσίας, δυο χαρακτηριστικά, σχετικά με το θέμα, συντομότατα κείμενα του Ιωάννη Καποδίστρια.
Αρχικά το απόσπασμα από την επιστολή Καποδίστρια προς τους Έλληνες
τον Σεπτέμβριο του 1822: “Η Επιστολή για την αναζήτηση γραμματέα… τα
απαραίτητα προσόντα και οι προβλεπόμενες αμοιβές!”: «Ο επονομασθείς
δίκαιος Αριστείδης εστάθη είκοσι πέντε έτη θησαυροφύλαξ της Ελλάδος, και
όταν μετά τον θάνατόν του ηθέλησαν οι Αθηναίοι να τω κάμουν λαμπρά
επιτάφια, ηναγκάσθησαν να εξοδεύσουν από το κοινόν, επειδή ο Αριστείδης
απέθανε πτωχός, και δεν είχε μήτε παλάτια μήτε δούλους.