Οι Γερμανοί ζούσαν από τα συσσίτια και έκαναν τα μάρκα ταπετσαρίες.
Πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία ήταν μια ευημερούσα χώρα, με νόμισμα βασισμένο στην αξία του χρυσού, βιομηχανική ανάπτυξη και ηγετική θέση παγκοσμίως στην οπτική, τη χημεία και τη μηχανική.
Το 1914 το γερμανικό μάρκο, η βρετανική λίρα, το γαλλικό φράγκο και η ιταλική λιρέτα είχαν περίπου ίση αξία και μια ισοτιμία κοντά στο πέντε προς ένα με το δολάριο.
Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όμως, η οικονομία της είχε εξαντληθεί και έπρεπε να πληρώσει τεράστιες αποζημιώσεις στους νικητές. Ωστόσο δεν είχε τα χρήματα και ο λαός καταδικάστηκε σε φτώχεια, ενώ η οικονομία δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί. Το χρέος δεν ήταν βιώσιμο και ο πληθωρισμός οδήγησε σε τραγωδίες τον γερμανικό λαό.
Δεν φτάνει μόνο η εκποίηση της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ κοκ., των κοινωφελών δηλαδή επιχειρήσεων που δεν πρέπει ποτέ να ιδιωτικοποιούνται, αλλά η κυβέρνηση δεν πρόκειται να διστάσει να ξεπουλήσει ακόμη και τα εξαιρετικά κερδοφόρα ΕΛΠΕ – στα οποία άλλαξε την επιτυχημένη διοίκηση με την προηγούμενη αποτυχημένη, ενώ αναβάθμισε ως διευθύνοντα σύμβουλο τον πιστό συνεργάτη του κ. Λάτση. Αν και αδιανόητο λοιπόν για ένα κράτος με ενεργειακά αποθέματα να ξεπουλάει μία κερδοφόρα δημόσια επιχείρηση που έχει δικαιώματα στην εξόρυξη υδρογονανθράκων, τις επίσης κερδοφόρες εταιρείες διανομής ή εμπορίας φυσικού αερίου (ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ κλπ.), καθώς επίσης τα εξαιρετικά πολύτιμα δίκτυα ηλεκτρισμού του (ΑΔΜΗΕ, ΔΕΔΔΗΕ), η ΝΔ δεν δίνει καμία σημασία – ενδεχομένως όχι μόνο για να εξασφαλίσει τεχνητά το ρυθμό ανάπτυξης που υποσχέθηκε (4%), αλλά και με το αζημίωτο. 
