Το υποτελικό κράτος

Φυσικά βαδίζουμε προς την απόλυτη χρεοκοπία, εάν δεν βρούμε λύσεις για το υπέρογκο δημόσιο χρέος μας που αυξάνεται συνεχώς, παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα και το ξεπούλημα όσων έχουμε και δεν έχουμε ή για το τεράστιο κόκκινο ιδιωτικό χρέος που έχει υπερβεί τα 330 δις € από αμελητέο το 2010. Φυσικά πρέπει να βιαστούμε για να το επιτύχουμε, αφού επιδεινώνονται οι παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες με αφετηρία τη Γερμανία και δεν πρέπει να βρουν ξανά εντελώς ανοχύρωτη την πατρίδα μας. Με μία οικονομία που συνεχίζει να καταρρέει, με κριτήριο την εκτόξευση του εμπορικού μας ελλείμματος στο -16,5% το πεντάμηνο του 2019 που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη πτώση της ανταγωνιστικότητας μας.

Ομιλία 

Αυτό που περιμέναμε από το πρώτο ουσιαστικά νομοσχέδιο της κυβέρνησης, από το «Επιτελικό Κράτος – Οργάνωση, λειτουργία και διαφάνεια της Κυβέρνησης, των Κυβερνητικών Οργάνων και της Κεντρικής Δημόσιας Διοίκησης», θα ήταν να συμφωνεί τουλάχιστον με τον πομπώδη τίτλο του. 

Περιμέναμε να αναφέρεται σε ένα μικρό και ευέλικτο Κράτος Δικαίου, με πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής Εξουσίας, με λιγότερη συγκέντρωση εξουσιών στον πρωθυπουργό, με χαμηλότερο κόστος λειτουργίας, με περισσότερη Δημοκρατία και με λιγότερα προνόμια για τους υπουργούς. 

Αυτό που διαπιστώσαμε όμως είναι το ακριβώς αντίθετο. Ένα μεγαλύτερο και δυσκίνητο κράτος με μία οργάνωση που θυμίζει καγκελαρία άλλων εποχών, μία μειωμένη τήρηση των βασικών κανόνων ενός Κράτους Δικαίου και μία υπερβολική συγκέντρωση των εξουσιών στον πρωθυπουργό που αποφασίζει ακόμη και αν οι υπουργοί του ή ο ίδιος θα καταθέτουν στα Δικαστήρια. 

Με μία μεγάλη σύγχυση σε επίπεδο αρμοδιοτήτων, με ένα πολύ υψηλότερο κόστος λειτουργίας, με λιγότερη δημοκρατία, με απίστευτα προνόμια για τους υπουργούς, με τη διευκόλυνση του διορισμού «των δικών μας παιδιών» ακόμη και σε κρατικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης πολλά άλλα στα οποία έχουν αναφερθεί οι συνάδελφοι της Ελληνικής Λύσης. 

Αντί λοιπόν να δούμε ένα μικρότερο Κράτος Δικαίου, είδαμε ένα υπερμεγέθες «Κράτος εν Κράτει» που θα τοποθετηθεί επάνω στην υφιστάμενη δομή του δημοσίου, κοστίζοντας πολύ περισσότερα στους Έλληνες φορολογουμένους. 

Το μεγάλο και δυσκίνητο κράτος, με υψηλότερο κόστος λειτουργίας, έγινε αντιληπτό ακόμη και από τη Fitch, κρίνοντας από το ότι την Παρασκευή δεν προέβη στη βελτίωση της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, όπως έλπιζε η ΝΔ αλλά και όλοι εμείς που φυσικά θέλουμε να πετύχει η κυβέρνηση στο έργο της. 

Εκτός αυτού μείωσε τις προβλέψεις για ανάπτυξη το 2019 στο 1,9% από 2,3% προηγουμένως, εξαιτίας του αδύναμου πρώτου τριμήνου, της κάμψης των εξαγωγών και της αδύναμης ιδιωτικής κατανάλωσης. Περιμένει δε ανάπτυξη 2,2% για το 2020 και 2,1% για το 2021, όταν η κυβέρνηση έχει θέση στόχο και ελπίζουμε να τον επιτύχει, αφού είναι ασφαλώς εφικτός, το 4%. 

Συνεχίζοντας, όσον αφορά τις δαπάνες και την εξοικονόμηση πόρων, με βάση τα συγκεχυμένα στοιχεία στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, στην οποία δεν υπάρχει ούτε ένας πίνακας ως όφειλε για να μας διευκολύνει, προβλέπεται επιβάρυνση ύψους 3 εκ. € χωρίς Bonus και επιδόματα – καθώς επίσης εξοικονόμηση 2,4 εκ. €. 

Εν τούτοις, με βάση τον πρόχειρο υπολογισμό του προσωπικού που προσπαθήσαμε να κάνουμε, δεν φαίνεται καθαρά από πού προκύπτει η εξοικονόμηση (άρθρο). 

Ειδικότερα, εκτός από την κατάργηση ή αναδιοργάνωση μερικών θέσεων ευθύνης, η έκθεση αναφέρει εξοικονόμηση 1,9 εκ. € από μείωση μετακλητών. 

Αναρωτηθήκαμε λοιπόν από πού προκύπτει αυτή η εξοικονόμηση, σκεφτόμενοι πως ακόμη και αν επιστρέψουν στις οργανικές θέσεις τους οι μετακλητοί, οι μισθοί δεν θα πάψουν να καταβάλλονται, ενώ από την άλλη προσλαμβάνονται πολλοί ειδικοί συνεργάτες. Ως εκ τούτου θα έπρεπε να υπάρξει μία λεπτομερής ανάλυση εκ μέρους του ΓΛΚ, για να προβεί κανείς σε ασφαλή συμπεράσματα. 

Περαιτέρω, η νέα ΓΓ Προεδρίας θα έχει 440 άτομα, από τα οποία 100 μετακλητούς και 340 προσλήψεις! Προηγουμένως, επί ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, η αντίστοιχη Διεύθυνση είχε 171 άτομα – ενώ το ΓΛΚ δεν έχει προσάψει κανέναν συγκριτικό πίνακα, όπως θα έπρεπε για να δούμε τις διαφορές. 

Τέλος, στα Υπουργεία προβλέπονται περίπου 856 θέσεις – γεγονός που προκύπτει από το άρθρο 46 περί στελέχωσης των Ιδιαιτέρων Γραφείων. Η εκτίμηση για 856 υπολογίζεται εδώ με βάση το υπάρχον σχήμα των 18 υπουργών, 2 αναπληρωτών, 29 υφυπουργών, 18 Γενικών Γραμματέων (ένας ανά υπουργείο) και ενός Ειδικού Γραμματέα (αν και μάλλον είναι περισσότεροι). Από αυτούς, οι 390 είναι μετακλητοί και οι 466 προσλήψεις συνεργατών. 

Συμπερασματικά λοιπόν, στο νέο Επιτελικό Κράτος θα απασχολούνται περί τα 1.300 άτομα, από τα οποία 490 μετακλητοί και 800 ειδικοί συνεργάτες που θα προσληφθούν. Επί ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν 634 άτομα συνολικά – μετακλητοί και ειδικοί συνεργάτες μαζί. Επομένως προστίθενται από τη νέα κυβέρνηση 666 άτομα ή θα απασχολούνται παραπάνω από τα διπλάσια. Σημειώνω εδώ πως οι μετακλητοί αυξήθηκαν στην εποχή των μνημονίων, από 1.844 το 2009 στους 2.487 το 2017. 

Με βάση τα ανωτέρω προκύπτουν τα εξής ως προς το κόστος: 

(1ον) Η νέα κυβερνητική δομή θα επιβαρύνει κατά 3 εκ. € τον προϋπολογισμό, χωρίς να συνυπολογίζονται μπόνους, επιδόματα για το υπάρχον προσωπικό ή παροχή υπηρεσιών από ιδιώτες με σύμβαση έργου η οποία προβλέπεται για παράδειγμα στο άρθρο 8 παράγραφος 4 και 

(2ον) Εάν το εξετάσει κανείς με βάση τον αριθμό των προσλαμβανόμενων ειδικών συνεργατών που υπερβαίνουν τους 600 (δηλαδή 340 στην Προεδρία και 300 στα Υπουργεία επιπλέον από αυτά της προηγουμένης κυβέρνησης ως αριθμός) με μέσο μισθό τα 25.000 €, η επιβάρυνση θα πλησίαζε τα 17 εκ. € περίπου! 

Δεν ισχυρίζομαι βέβαια πως οι υπολογισμοί μου είναι ακριβείς, αλλά πιστεύω πως η κυβέρνηση θα πρέπει να ζητήσει από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έναν ακριβέστερο υπολογισμό από αυτόν που υπάρχει στο Νομοσχέδιο, έτσι ώστε να γνωρίζουμε όλοι που βαδίζουμε. 

Είναι αλήθεια αυτό το μικρό κράτος που δήλωνε πως σχεδιάζει η ΝΔ προεκλογικά; Δεν θυμίζει την οργάνωση ενός εθνικοσοσιαλιστικού κράτους, με έναν παντοδύναμο καγκελάριο υπεράνω του Νόμου και με μία αυταρχική κυβέρνηση που στηρίζεται και στηρίζει την οικονομική ελίτ; 

Για να μην παρεξηγηθούμε εδώ, οφείλουμε να αναφέρουμε πως ο εθνικοσοσιαλισμός δεν έχει καμία σχέση με την εφαρμογή του από το Χίτλερ, όπως δεν έχει ο κομμουνισμός με το Στάλιν. 

Συνεχίζοντας, πρέπει να τονίσουμε ότι εμείς, ως ένα κοινωνικά φιλελεύθερο κόμμα, είμαστε αντίθετοι με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που φαίνεται από το νομοσχέδιο πως θέλει να δρομολογήσει η κυβέρνηση. Εναντίον των προπαγανδιστικών μηχανισμών που σχεδιάζει να δημιουργήσει σε κάθε υπουργείο. Εναντίον του βολέματος των δικών μας παιδιών, με τη στελέχωση των ιδιαιτέρων γραφείων, των θεσμών και των δημοσίων επιχειρήσεων με τη διαδικασία του κατεπείγοντος – όπως τεκμηριώνεται από την αντικατάσταση της κυρίας Θάνου ή του κ. Τσοτσορού στα ΕΛΠΕ. 

Αντίθετα, πιστεύουμε στην ανάγκη διενέργειας δημοψηφισμάτων με τη συγκέντρωση 100.000 υπογραφών για σημαντικά εθνικά θέματα, όπως ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών ή τα Μνημόνια. Στην απλή αναλογική, στην πλήρη κατάργηση του άρθρου 86 του Συντάγματος περί ευθύνης υπουργών και στην τήρηση του άρθρου 17 περί προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας που έχει καταλυθεί από την επιβολή του ΕΝΦΙΑ. 

Πιστεύουμε επίσης στην ίδρυση επιτέλους ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου, σημειώνοντας πως είμαστε σχεδόν η μοναδική χώρα που δεν διαθέτει κάτι τέτοιο. Σε ένα πραγματικό Κράτος Δικαίου, στο οποίο την εξουσία θα έχουν οι Πολίτες και όχι αυτοί που συχνά την υπεξαιρούν με δόλιες προεκλογικές υποσχέσεις. 

Όσον αφορά ειδικά τη διαφάνεια που επικαλείται το σχέδιο νόμου, πού ακούστηκε να εξασφαλίζεται όταν ο πρωθυπουργός καταργεί τα επί μέρους σώματα των επιθεωρητών και διορίζει τον πρώτο διοικητή της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας ελεύθερα, χωρίς να δεσμεύεται από τον παρόντα νόμο; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει διαφάνεια, όταν ο ελεγχόμενος διορίζει τον ελεγκτή του; 

Περαιτέρω, σε σχέση με το 6ο μέρος και το άρθρο 113 περί σύστασης επιτροπής «Ελλάδα 2021», με κόστος που δεν έχει προϋπολογιστεί όπως συνέβη και με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, θεωρούμε πως η καλύτερη γιορτή για τη συμπλήρωση 200 ετών από την απελευθέρωση της πατρίδας μας θα ήταν η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας που χάθηκε το αργότερο με την υπογραφή του εγκληματικού PSI. Η πραγματική έξοδος μας δηλαδή από την καταστροφική πολιτική των μνημονίων και από την ξένη επιτήρηση. 

Φυσικά δεν έχουμε βγει από τα μνημόνια που οδηγούν την οικονομία μας από το κακό στο χειρότερο ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, όταν είμαστε υποχρεωμένοι να παράγουμε θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα υπερφορολογώντας τους πάντες, να ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία που μεταφέρθηκε στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ των ξένων έχοντας υποθηκευτεί έως τον επόμενο αιώνα και να κατάσχουμε την ιδιωτική. 

Φυσικά βαδίζουμε προς την απόλυτη χρεοκοπία, εάν δεν βρούμε λύσεις για το υπέρογκο δημόσιο χρέος μας που αυξάνεται συνεχώς, παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα και το ξεπούλημα όσων έχουμε και δεν έχουμε ή για το τεράστιο κόκκινο ιδιωτικό χρέος που έχει υπερβεί τα 330 δις € από αμελητέο το 2010.

Φυσικά πρέπει να βιαστούμε για να το επιτύχουμε, αφού επιδεινώνονται οι παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες με αφετηρία τη Γερμανία και δεν πρέπει να βρουν ξανά εντελώς ανοχύρωτη την πατρίδα μας. Με μία οικονομία που συνεχίζει να καταρρέει, με κριτήριο την εκτόξευση του εμπορικού μας ελλείμματος στο -16,5% το πεντάμηνο του 2019 που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη πτώση της ανταγωνιστικότητας μας. 

Με την επιστροφή του αποπληθωρισμού τον Ιούνιο στο -0,3% που αυξάνει ανάλογα το κόστος δανεισμού. Με την αδυναμία ακόμη και των κατακόρυφα μειωμένων μισθών να στηρίξουν την ανταγωνιστικότητα μας, αφού είναι ασφαλώς αδύνατο ένας άνθρωπος που καλλιεργεί μόνος του ένα χωράφι, χωρίς επενδύσεις δηλαδή, να ανταγωνιστεί κάποιον που χρησιμοποιεί τρακτέρ, άρα με επενδύσεις, όσο και αν μειωθεί ο μισθός του. 

Φυσικά παραμένουμε υποτελείς των ξένων, αφού δεν διεκδικούμε ούτε καν την πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου της Γερμανίας που υπερβαίνουν τα 300 δις € και που θα έλυναν πραγματικά το πρόβλημα των διδύμων χρεών μας. 

Φυσικά παραμένουμε μία άβουλη αποικία χρέους που της επιβάλλονται εντολές των ξένων. Φαίνεται άλλωστε ολοκάθαρα στο θέμα της ΔΕΗ που μάλλον σκόπιμα απαξιώνει συνεχώς ο κ. Χατζηδάκης με τις δημόσιες δηλώσεις του, για να ξεπουληθεί σε μία εξευτελιστική τιμή, αντί να κάνει κάτι για να αλλάξει τη συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 ή αυτή για τους λιγνίτες. Εκτελεί μήπως συμβόλαιο θανάτου της; 

Ελπίζουμε μόνο να μη συμβεί κάτι ανάλογο με τα ΕΛΠΕ που η κυβέρνηση άλλαξε την επιτυχημένη διοίκηση τους με μία άλλη που είχε αποτύχει στο παρελθόν και που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως διαθέτουν άδεια εξόρυξης των ενδεχομένων ενεργειακών μας αποθεμάτων, οπότε θα ήταν απαράδεκτο να ιδιωτικοποιηθούν. 

Για να τα καταφέρουμε όμως δεν χρειάζονται γιορτές, αλλά ανάπτυξη, χωρίς την οποία δεν πρόκειται ποτέ να λύσουμε κανένα μας πρόβλημα. Προοπτικές ανάπτυξης υπάρχουν, αφού το ΑΕΠ μας δεν έχει συρρικνωθεί μόνο κατά 25% ή περί τα 60 δις €, αλλά πολύ περισσότερο, με κριτήριο το μέσο ρυθμό ανάπτυξης των υπολοίπων κρατών της Ευρώπης που ήταν της τάξης του 10%, οπότε η απόσταση της Ελλάδας με αυτές έχει υπερβεί το 35%! Ας μην ξεχνάμε πως μας πέρασε ακόμη και η Ρουμανία, από την οποία το 2009 είχαμε πάνω από 100 δις $ περισσότερο ΑΕΠ. 

Σημειώνω εδώ πως η Ρουμανία χρεοκόπησε το 2008, αλλά όταν το ΔΝΤ την επισκέφθηκε βρήκε έτοιμο ένα μεσοπρόθεσμο που το εντυπωσίασε – ενώ απαίτησε και πέτυχε τη μη αύξηση των φόρων, κάτι που εμείς δεν κάναμε ποτέ.

Δεν χρειαζόμαστε βέβαια απλά επενδύσεις, αλλά αειφόρες επενδύσεις. Τέτοιες δηλαδή που δεν θα θυσιάζουν το μέλλον των παιδιών μας στο παρόν και στο βωμό του χρέους, όπως πιστεύω για το Ελληνικό – αλλά θα είναι κοινωνικά και διαχρονικά δίκαιες, σε σχέση με τις εισοδηματικές τάξεις και με όλες τις γενιές των Ελλήνων.

Μπορούμε πάντως να τα καταφέρουμε εάν αυξήσουμε το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, επενδύοντας επί πλέον τα 5 δις € ετήσια του ΕΣΠΑ που μας έχουν δοθεί έως το 2023 και που πολύ σωστά δεσμεύθηκε η κυβέρνηση να το πράξει. Ένα ποσόν που με την κατάλληλη μόχλευση μπορεί να αυξήσει το ΑΕΠ μας πάνω από 15 δις € κάθε χρόνο, οπότε τα έσοδα του δημοσίου σχεδόν κατά 4,5 δις € ετησίως ή σχεδόν ενάμιση ΕΝΦΙΑ.

Έτσι θα αυξανόταν οι μισθοί των εργαζομένων και η ζήτηση, οπότε θα ακολουθούσε ο ιδιωτικός τομέας – ο εγχώριος, αφού οι ξένες επενδύσεις τα τελευταία 30 χρόνια δεν υπερέβησαν ποτέ το 2% του ΑΕΠ μας, έναντι πάνω από 20% των εγχωρίων. 

Κλείνοντας, ελπίζουμε η κυβέρνηση να πάψει να κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού με την οργάνωση γιορτών και με συνεχή ή κατεπείγοντα νομοσχέδια, ασχολούμενη με τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Πηγή : https://analyst.gr