Χρήστος Μαντζιάρης : Μας λένε ότι η Ελλάς Το Κατά Κεφαλή Χρέος δεν δικαιολογεί την επίθεση που δέχεται η Ελλάς για το χρέος της

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

 

Μας λένε ότι η Ελλάς είναι υπερχρεωμένη. Αλλά μας τονίζουν ότι η Ελλάς είναι υπερχρεωμένη σε σχέση με το ΑΕΠ. Μας λένε ότι θα μας σώσουν οι διεθνείς οργανισμοί και «επενδυτές». Αλλά μας τονίζουν ότι μόνο αυτοί μπορούν να μας σώσουν. Και τι δεν μας λένε για να μας πείσουν ότι η οικονομική κατάσταση στην χώρα είναι κακή και θα μας σώσουν οι ξένοι. Ας υποτεθεί ότι συμφωνούμε μ’ όλ’ αυτά, επειδή μας αραδιάζουν κάποιους οικονομικούς δείκτες. Έναν δείκτη όμως δεν μας λένε. Το κατά κεφαλή χρέος. Δηλαδή πόσα χρωστάει ο κάθε Έλλην και η κάθε Ελληνίς. Ο δείκτης αυτός κρύβει πολλές εκπλήξεις και τελικά δεν είναι τα πράγματα καθόλου έτσι όπως μας τα λένε.

 

Πρωτοφανές επενδυτικό κενό, όσο το ΑΕΠ.... έχει η Ελλάδα - Φθάνει τα 150 δισ. ευρώ για την περίοδο 2011 - 2019

Επενδυτικό κενό - «τέρας» παρουσιάζει η ελληνική οικονομία με το μέγεθος του να προσεγγίζει το ΑΕΠ της χώρας καθώς φθάνει τα 150 δισ. ευρώ για την περίοδο 2011 - 2019 και παρά τους ευρωπαϊκούς πόρους των 30,5 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης θα χρειαστούν ολόκληρες γενιές για να καλυφθεί.

Όπως αποκαλύπτεται από τα κείμενα του Εθνικού Σχεδίου για την Ανάκαμψη που ενέκρινε η Κομισιόν το κολοσσιαίο αυτό επενδυτικό χάσμα συσσωρεύτηκε κατά την διάρκεια των μνημονίων και οφείλεται σε διάφορους λόγους με το πιο κορυφαίο να συνδέεται με τους περιορισμούς στη χρηματοδότηση από την πλευρά των τραπεζών.

 

Το τέλος της Ευρωζώνης

Η λύση δεν είναι άλλη από τη διάλυση της Ευρωζώνης, ταυτόχρονα όμως με τις μαζικές αναδιαρθρώσεις δημοσίων και ιδιωτικών χρεών που θα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθούν στο εγγύς μέλλον – ενώ το όποιο ευρωομόλογο θα είχε τότε μόνο αποτέλεσμα, εάν αγοραζόταν από την ΕΚΤ και πάγωνε η αποπληρωμή του, συνεχίζοντας όμως να μην επιλύει το πρόβλημα της διαφορετικής ανταγωνιστικότητας και των διαφορετικών ευρώ. Όσο περνάει δε ο χρόνος, τόσο διογκώνεται το πρόβλημα και τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται για την ΕΕ και για τον υπόλοιπο πλανήτη – γεγονός που σημαίνει πως οδηγούμαστε όλοι μαζί στο γκρεμό. Μία επόμενη δυνατότητα θα ήταν βέβαια η απόσχιση των χωρών του Βορά, έτσι ώστε να δημιουργηθούν δύο νομισματικές ζώνες, με σχετικά ισορροπημένα νομίσματα μεταξύ τους – οπότε να ανακτηθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα του Νότου. Σε κάθε περίπτωση, όποια και αν είναι η εξέλιξη, το μόνο σίγουρο είναι το ότι, η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ ακόμη – οπότε όλες οι χώρες οφείλουν να προετοιμαστούν για τα χειρότερα.

Η δήθεν βιομηχανική επανάσταση 4.0

Αρκετοί προτείνουν ως λύση του παγκοσμίου προβλήματος να αφεθούν στη δημιουργική καταστροφή οι «ζόμπι» τράπεζες και επιχειρήσεις που διασώθηκαν από τα κράτη το 2008, για να αποφευχθεί ένα παγκόσμιο κραχ – με κριτήριο τις εμπειρίες της Ιαπωνίας, η οποία βρίσκεται σε μία τόσο δύσκολη θέση, με δημόσιο χρέος στο 250% του ΑΕΠ της, ακριβώς επειδή τις διατήρησε, μη επιτρέποντας τη χρεοκοπία τους. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν σήμερα μόνο ζόμπι τράπεζες και επιχειρήσεις αλλά, επίσης, ζόμπι ασφαλιστικά συστήματα και ολόκληρα κράτη – ένα από τα οποία είναι δυστυχώς η Ελλάδα. Μία χώρα που της διαγράφηκε μεν χρέος, αλλά με αντάλλαγμα τη μείωση της ανάπτυξης και την τρομακτική πτώση του ΑΕΠ της (εκτός από την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας, την υποθήκευση των πάντων, τη χρεοκοπία των τραπεζών της κλπ.) – με αποτέλεσμα να έχει σήμερα μετατραπεί σε «ζωντανό νεκρό», με τη διαδικασία της αποσύνθεσης σε πλήρη εξέλιξη.

Ο γρίφος των κρατικών ομολόγων

Για την Ελλάδα, ειδικά μετά το έγκλημα του PSI, δεν υπάρχει η παραμικρή εμπιστοσύνη, υπενθυμίζοντας πως οι ελληνικές τράπεζες δεν δανείζουν πλέον καμία επιχείρηση και κανένα νοικοκυριό, εάν έχουν προβεί σε ρύθμιση των χρεών τους – κάτι που ισοδυναμεί με τη θανατική καταδίκη των υπερχρεωμένων Ελλήνων, τεκμηριώνοντας μεταξύ άλλων πως η χώρα μας θα αναπτυχθεί μόνο όταν αλλάξει ιδιοκτησία (σύντομα).

Η ισπανική έκπληξη

Η χώρα κατάφερε να αναπτύσσεται πλέον με έντονο ρυθμό, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια του πρωτογενή της τομέα – ενώ δεν βοηθήθηκε καθόλου από τη διεφθαρμένη πολιτική της ηγεσία, αλλά από τη δραστηριοποίηση των Πολιτών της που αποφάσισαν να πάρουν την τύχη τους στα δικά τους χέρια.

Ανάλυση 

Παρά την τεράστια κρίση ακινήτων και τραπεζών, τη μαζική μετανάστευση, την πολιτική αστάθεια και την κρίση της Καταλονίας, η οικονομία της Ισπανίας αναπτύσσεται με υψηλό ρυθμό – αφού η κεντρική της τράπεζα αύξησε τις προβλέψεις της για ανάπτυξη το 2018 στο 2,8% από 2,5% προηγουμένως. Φυσικά οι εταιρείες αξιολόγησης επιβράβευσαν τη χώρα, βελτιώνοντας την πιστοληπτική της ικανότητα – ενώ το θαύμα επιτεύχθηκε επειδή δεν τήρησε τις εντολές της Ευρωζώνης, όσον αφορά το έλλειμμα του προϋπολογισμού της, το 2015 (-5,3%) και το 2016 (-4,5%). 

Κακοποίησε κι εσύ έναν εργαζόμενο, μπορείς!

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Στις συζητήσεις για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου ο ρόλος της παραγωγικότητας του εργαζόμενου ως αυτός να μην υφίσταται. Όταν δε αναφέρεται τότε είναι μόνο υπό το πρίσμα της εντατικοποίησης των ωρών εργασίας (να παρευρίσκεται δηλαδή ο κάθε εργαζόμενος περισσότερες ώρες στον χώρο εργασίας διότι είναι διαφορετικό το να βρίσκεται περισσότερες ώρες και διαφορετικό η παραγωγικότητα) και τίποτε άλλο.