Κάθε κοινωνικοοικονομικό σύστημα βρίσκεται πάνω σε μια νοητή ευθεία όπου το ένα άκρο της είναι αυτό της απόλυτης εξίσωσης όλων των ανθρώπων και το άλλο αυτό της απόλυτης άκρατης απελευθέρωσης όλων.
Το πρώτο μοντέλο, προκειμένου να εγκαθιδρυθεί, απαιτεί τεράστια κρατική βία και απαγόρευση κάθε αντίθετης άποψης. Το δεύτερο μοντέλο απαιτεί όσο το δυνατόν λιγότερη κρατική παρέμβαση και πλήρη επικράτηση του κάθε ατόμου ανάλογα με τη δύναμή του, τον πλούτο του και γενικά τις διάφορες ικανότητές του.