Ένα νομισματικό σύστημα που υιοθετεί το πλήρες χρήμα, μεταφέρει τη χρηματοπιστωτική ισχύ από τον ιδιωτικό τομέα στον κρατικό – θεωρώντας πως ο δεύτερος μπορεί να τη διαχειριστεί καλύτερα, προς όφελος της πλειοψηφίας των Πολιτών (ηχητικό).
Επικαιρότητα
Την Κυριακή 10 Ιουνίου, οι Ελβετοί θα ψηφίσουν υπέρ ή κατά της υιοθέτησης ενός νέου νομισματικού συστήματος που δεν θα συνοδεύεται από μεγάλα χρέη, με την ονομασία «πλήρες χρήμα» – κάτι που έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε προηγούμενα άρθρα μας, επίσης σε ένα πρόσφατο με τον τίτλο «η επανάσταση εναντίον των τραπεζών» (πηγή). Η αιτία, για την οποία οι οπαδοί της πρωτοβουλίας τάσσονται υπέρ της αλλαγής αυτής που θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλους κλυδωνισμούς στο δυτικό σύστημα του χρέους, είναι η θεωρία των τριών κρίσεων – σύμφωνα με την οποία τα εξής:
(α) Πρώτα βυθίζονται στην κρίση οι τράπεζες, ως αποτέλεσμα της υπερχρέωσης τους που προκαλείται από το ετεροβαρές ρίσκο – οπότε υποχρεώνεται το κράτος να τις διασώσει επειδή είναι πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν, με τη ληστεία των φορολογουμένων Πολιτών του.Αυτό ακριβώς συνέβη με τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, κυρίως στις Η.Π.Α., στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, επίσης στην Ελβετία – με εξαίρεση την Ισλανδία που τις άφησε να χρεοκοπήσουν, επειδή αντέδρασαν οι Ισλανδοί πλημμυρίζοντας τους δρόμους και στηρίχθηκαν από τον πρόεδρο της χώρας. Εν προκειμένω οι τράπεζες ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις ζημίες τους – οπότε δεν έχουν κανένα λόγο να μην δανείζουν ή να προσέχουν την ποιότητα των πελατών τους – με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώσαμε και στην Ελλάδα.(β) Ως συνέπεια της διάσωσης των τραπεζών, τα κράτη βυθίζονται με τη σειρά τους στην κρίση υπερχρέωσης, με αποτέλεσμα να απαιτείται η δική τους διάσωση – όπως συνέβη με την κρίση χρέους της Ευρωζώνης, όπου ο «ναυαγοσώστης» ήταν η ΕΚΤ με εξαίρεση μόνο την Ελλάδα.(γ) Αργά ή γρήγορα η κρίση οδηγείται σε ένα άλλο, τρίτο επίπεδο, αφού υπερχρεώνονται τα κράτη και οι κεντρικές τράπεζες, καταλήγοντας νομοτελειακά σε μία κρίση του ίδιου του χρήματος – κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμη, αλλά διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Περαιτέρω, η υιοθέτηση του πλήρους χρήματος έχει κυρίως στόχο την προστασία των κρατών από το τρίτο στάδιο της κρίσης – κάτι που για να το κατανοήσει κανείς οφείλει να γνωρίζει πως το λογιστικό χρήμα που αποτελεί περίπου το 86% του συνολικού (τα χρήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πληρωμές στην Ευρωζώνη, η ποσότητα Μ1 όπως αποκαλείται, υπολογίζονται στα 7,8 τρις €, εκ των οποίων το 1,1 τρις € είναι σε νομίσματα και χαρτονομίσματα που «παράγει» μόνο η ΕΚΤ), δημιουργείται από τις εμπορικές τράπεζες απλά και μόνο με την παροχή δανείων (ανάλυση).
Εν προκειμένω έχουν σημασία οι «συντελεστές ελάχιστων αποθεματικών», οι οποίοι στην Ελβετία είναι 2,5% (1% στην Ευρωζώνη) – με την έννοια πως όταν μία εμπορική τράπεζα δανείζει 10.000 φράγκα, τότε θα πρέπει να έχει ως εγγύηση στην κεντρική μόλις 250 €. Το σύστημα τώρα αυτό, το οποίο επιτρέπει τον πολλαπλασιασμό των χρημάτων, τη μόχλευση τους δηλαδή, αποκαλείται «κλασματικό (ελλιπές) σύστημα αποθεματικών» – το οποίο οι Ελβετοί θέλουν να καταργήσουν εντελώς, απαιτώντας να έχουν οι τράπεζες στα ταμεία τους το σύνολο των χρημάτων που δανείζουν. Επίσης να μπορεί μόνο η κεντρική τους τράπεζα να δημιουργεί χρήματα από το πουθενά, ελέγχοντας έτσι την ποσότητα που κυκλοφορεί – καθώς επίσης τις εμπορικές τράπεζες.
Συνεχίζοντας, οι αντίπαλοι του πλήρους χρήματος είναι πάρα πολλοί – πριν από όλους βέβαια οι εμπορικές τράπεζες, οι οποίες θα έχαναν το βασιλικό προνόμιο της έκδοσης χρημάτων από το πουθενά, καθώς επίσης τα έσοδα τους από τη συγκεκριμένη διαδικασία. Σε κάθε περίπτωση, ένα σύστημα που υιοθετεί το πλήρες χρήμα μεταφέρει τη χρηματοπιστωτική ισχύ από τον ιδιωτικό τομέα (=εμπορικές τράπεζες) στον κρατικό (=κεντρική τράπεζα) – θεωρώντας πως ο δεύτερος μπορεί να τη διαχειριστεί καλύτερα, προς όφελος της πλειοψηφίας των Πολιτών.
Οι φιλελεύθεροι βέβαια του τύπου «Hayek» έχουν διαφορετική άποψη – πιστεύοντας πως μόνο οι ιδιωτικές τράπεζες θα έπρεπε να εκδίδουν χρήματα, μεταλλικά, χαρτονομίσματα και λογιστικά, έτσι ώστε να ευρίσκονται σε ελεύθερο ανταγωνισμό μεταξύ τους – οπότε να αποφασίζει ο εκάστοτε Πολίτης για το χρήμα που θα εμπιστευθεί, μέσω της διαδικασίας της ελεύθερης ζήτησης και προσφοράς. Εδώ πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο του πλήρους χρήματος – κάτι που έχει επί πλέον τεχνικά προβλήματα, αφού θα υπήρχαν πολλά διαφορετικά νομίσματα.
Σύμφωνα τώρα με την παραπάνω δημοσκόπηση, το 23% τάσσεται εντελώς εναντίον του πλήρους χρήματος και το 16% μάλλον εναντίον (συνολικά 39%) – ενώ το 30% εντελώς υπέρ και το 22% μάλλον υπέρ (52%), με το 9% να μην απαντάει ή να μη γνωρίζει. Κατά τις επικρατούσες απόψεις βέβαια η ψηφοφορία θα είναι αρνητική, οπότε δεν πρόκειται να υιοθετηθεί το πλήρες χρήμα – κάτι που είναι δύσκολο να κρίνουμε, επειδή ως συνήθως γίνεται προσπάθεια επηρεασμού των ψηφοφόρων. Εάν όμως η ψηφοφορία είναι θετική, θα επρόκειτο για μία πολύ μεγάλη επανάσταση και ταυτόχρονα για μία ουσιώδη ήττα του τοκογλυφικού κεφαλαίου – από μία χώρα που έχει στηρίξει την ευημερία της στις τράπεζες και στο χρήμα.
ΥΓ: Η απίστευτη ξεροκεφαλιά/φθόνος της Γερμανίας φαίνεται στο θέμα της υπερχρέωσης ορισμένων κρατών της Ευρωζώνης, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελλάδα κοκ. – όπου απαιτείται η διαγραφή ενός μέρους τους. Τι σημαίνει διαγραφή; Το πάγωμα ομολόγων από την ΕΚΤ, το οποίο απλά θα αύξανε την ποσότητα χρήματος – όπως έκανε η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας.
Εν προκειμένω, το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας είναι της τάξης των 12 τρις $, όπου η κεντρική τράπεζα έχει παγώσει ήδη πάνω από το 30% – οπότε σχεδόν 4 τρις $, αυξάνοντας ανάλογα τη ρευστότητα. Τι συνέβη στην Ιαπωνία; Απολύτως τίποτα, αφού ο πληθωρισμός παρέμεινε στο 0,1% και το γεν συνεχίζει να είναι ισχυρό. Η Ευρωζώνη δεν χρειάζεται να παγώσει καν 4 τρις $, ενώ είναι πολύ μεγαλύτερη από την Ιαπωνία – το ΑΕΠ της οποίας είναι 4,94 τρις $, ενώ της Ευρωζώνης 11,88 τρις $. Ακολουθεί η σημερινή συνομιλία του κ. Σαχίνη με τον κ. Βιλιάρδο.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου