Μέθοδος Ξεπουλήματος ΔΕΚΟ ( ΜΕΡΟΣ Α,Β,Γ )

Μια πολύ καλή απεικόνιση της μεταπολιτευτικής παρακμής και χρεοκοπίας της χώρας είναι η φωτογραφία με την τούρτα γενεθλίων του Χατζηδάκη. Μια ζωή κομματικό στέλεχος της ΝΔ χωρίς εργασία στην πραγματική οικονομία, να τον απεικονίζει ως Σούπερμαν των εκποιήσεων (ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ) ή «μεταρρυθμίσεων» κατά τους παρασιτικούς φιλελεύθερους της ακολουθίας του. Πραγματικά εμετικό ειδικά επειδή φαίνεται ότι το απολαμβάνουν για να τον παρομοιάζουν με την υπερήρωα που κάνει το καλό… 

 

Το σκάνδαλο των ΕΛΠΕ

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στη λεηλασία της Ελλάδας συμμετέχει η εγχώρια ελίτ, σε συνεργασία με την Πολιτική – χωρίς φυσικά να κατηγορούμε κανέναν, αφού όλα όσα συμβαίνουν είναι απολύτως νομότυπα. Αυτοί που πληρώνουν βέβαια το βαρύ τίμημα μίας χώρας που υπερχρεώθηκε από την Πολιτική έως το 2009, ενώ στη συνέχεια χρεοκόπησε από την απίστευτη κακοδιαχείριση της κρίσης, με την υπογραφή του εγκληματικού PSI, είναι οι απλοί Πολίτες της – οι οποίοι θα μετατραπούν σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους σε μία περιοχή που δεν θα τους ανήκει απολύτως τίποτα. Η πρόβλεψη μας αυτή δεν είναι απαισιόδοξη αλλά απλά ρεαλιστική, με κριτήριο αυτά που δρομολογούνται στη χώρα μας – η οποία παρά το ότι έχει βιώσιμες λύσεις στη διάθεση της, θα χάσει ακόμη και τα ενεργειακά της αποθέματα, χωρίς να μειωθεί καθόλου ούτε το δημόσιο, ούτε το κόκκινο ιδιωτικό χρέος, έτσι ώστε να μην μπορέσουν ποτέ να αντιδράσουν οι Πολίτες της. Το μεταναστευτικό, το δημογραφικό και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εξυπηρετούν σε μεγάλο βαθμό τους επίδοξους νέους ιδιοκτήτες της χώρας μας – οπότε δεν πρέπει να έχουμε καμία απορία, όσον αφορά τον πραγματικό λόγο της μη επίλυσης, εάν όχι της επιδείνωσης τους.

Η ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ

Εκτός του ότι η επιχείρηση θα έπρεπε να αξιολογηθεί σωστά, όσον αφορά τη δίκαιη τιμή της, οφείλει να αποτιμηθεί η αξία της συμμετοχής της στις ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ – καθώς επίσης τα μελλοντικά της οφέλη από την εξόρυξη των ενεργειακών αποθεμάτων της χώρας, όπως και το στρατηγικό της νόημα για την Ελλάδα.

«Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τους τομείς της «δημόσιας φροντίδας» (Παιδεία, Υγεία, Άμυνα, Ασφάλεια, Λιμάνια, Ενέργεια και Ύδρευση) στον ιδιωτικό τομέα, επειδή εξυπηρετούν ανάγκες, οι οποίες ευρίσκονται σε αντίθεση με τους κανόνες λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς – οπότε δεν μπορούν να διαχειρίζονται με κριτήρια απόδοσης, αλλά ούτε και να αξιολογούνται με γνώμονα το κέρδος».