Η αναγκαιότητα αναγνώρισης του όρου Γενοκτονία από τη Διεθνή Κοινότητα, ίσως να είναι ένας μοχλός για να σταματήσουν οι Εθνοκαθάρσεις και οι εισβολές.
Όταν, χρόνια τώρα, προσπαθούσαμε να πείσουμε ότι είναι εθνική ανάγκη να αναγνωριστεί και να διεθνοποιηθεί το θέμα της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής, ήτοι των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων από τους Τούρκους (Νεότουρκους και κεμαλικούς), πέραν των γνωστών συνοδοιπόρων των γενοκτόνων (Φίλης, Ρεπούση κ.ά.), υπήρχαν και πολλοί που αντιμετώπιζαν το θέμα στην καλύτερη περίπτωση με ελαφρότητα και στη χειρότερη με… απέχθεια.
Να μην πω για τους χαρακτηρισμούς σε όλους εμάς που τονίζαμε ότι η αναγνώριση και η διεθνοποίηση της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών από τους Τούρκους είναι ο μόνος τρόπος για να αναχαιτίσουμε τις επιθετικές βλέψεις της Τουρκίας, που καταλήγουν σε εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες.
Για να γίνει καλύτερα αντιληπτή η κατάσταση που επικρατούσε –ελπίζουμε τώρα να αλλάξει– για το θέμα, αρκεί να θυμηθούμε τα όσα τραγελαφικά έγιναν το 2014, τότε που η κυβέρνηση, προφανώς υπό το βάρος εσω-εξωτερικών πιέσεων, ήθελε να συμπεριλάβει στο υπό ψήφιση αντιρατσιστικό νομοσχέδιο την ποινικοποίηση μόνο της γενοκτονίας των Εβραίων και όχι των Ελλήνων και των Αρμενίων, που άλλωστε έχουν αναγνωριστεί κι αυτές από τη Βουλή των Ελλήνων.
Αυτό το εθνικό έγκλημα, που στην ουσία μετέτρεπε τον αντιρατσιστικό νόμο σε ρατσιστικό, αποτράπηκε μετά από γενναία πρωτοβουλία του βουλευτή Σάββα Αναστασιάδη, ο οποίος έστειλε ανοικτή επιστολή στον πρωθυπουργό, την οποία υπέγραψαν άλλοι 37 βουλευτές.
Τώρα λοιπόν βλέπουμε τη γενοκτόνο Τουρκία, ενθαρρυμένη από τους ανά τον κόσμο Φίληδες και Ρεπούσηδες, αφού πρώτα εισέβαλε στην Αλ Μπαμπ και μετά στο Αφρίν, διαπράττοντας μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας εθνοκάθαρση των Κούρδων και των χριστιανών που είχαν γλιτώσει το γιαταγάνι των γενοκτόνων τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, να εισβάλλει στη βόρεια Συρία, με σχέδια εθνοκάθαρσης των Κούρδων και των Αρμενίων που κατοικούν εκεί, σχέδια που είχε το θράσος να επιδείξει από το βήμα της ΓΣ του ΟΗΕ, ο διεθνής τραμπούκος και αμετανόητος γενοκτόνος που ακούει στο όνομα Ερντογάν.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ζητάει να γίνουν συνένοχοι του εγκλήματος, εκτός από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία (Τραμπ και Πούτιν), που του άναψαν το πράσινο φως για την εισβολή και την εθνοκάθαρση που θα ακολουθήσει, τις χώρες της ΕΕ.
Μάλιστα, με απίστευτο θράσος αυτός ο νέος Χίτλερ, πέραν του ότι απαιτεί από την ΕΕ να χρηματοδοτήσει με δισ. την εγκατάσταση στη «ζώνη γενοκτονίας» που θέλει να δημιουργήσει στη Συρία δύο εκατομμυρίων προσφύγων, λες και οι πρόσφυγες είναι… έπιπλα για να τα μετακινούμε από δω κι από κει, απειλεί ευθέως τις χώρες της Ευρώπης να μη χαρακτηρίζουν την επιχείρηση «Πηγή αίματος» και όχι ειρήνης, ως εισβολή, γιατί θα στείλει στην Ευρώπη 3,5 εκατομμύρια πρόσφυγες.
Το έχουμε ξαναγράψει, τέτοιο εγκληματία δεν έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες, και συνένοχοι, πέραν των ΗΠΑ και της Ρωσίας, είναι όλοι εκείνοι που, εκτός των άλλων, προσπαθούν να βάλουν τροχοπέδη στον αγώνα για την αναγνώριση και διεθνοποίηση της Γενοκτονίας.
Πάμε τώρα να δούμε τους στόχους του Ερντογάν και γιατί πήρε την απόφαση αυτήν τώρα.
Είναι γνωστό ότι η Τουρκία θέλει να αποτρέψει την ίδρυση ενός δεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους, τη φορά αυτήν στη Συρία, μετά το πρώτο που ιδρύθηκε και λειτουργεί de facto στο Β. Ιράκ από το 1992 και de jure από το 2005.
Και επειδή αυτό το δεύτερο κουρδικό κράτος λειτουργεί de facto στη ΒΑ Συρία από το 2012, υπό μορφή αυτοδιοικούμενων καντονιών, με την υποστήριξη των ΗΠΑ μετά το 2014, η Τουρκία προσέγγισε τη Ρωσία και το Ιράν, για να εκβιάσει τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τους Κούρδους.
Όταν δεν το πέτυχε, συνήψε στρατηγική σχέση με τη Ρωσία και επέβαλε τη Διαδικασία της Αστάνας, στην οποία συμμετέχουν ως εγγυήτριες δυνάμεις της Συρίας η Ρωσία, η Τουρκία και το Ιράν, έχοντας ως στόχο, πέραν των άλλων, να αποφευχθεί η de jure αναγνώριση του αυτόνομου κουρδικού κράτους στο υπό έγκριση νέο σύνταγμα της Συρίας.
Επειδή όμως ο κίνδυνος παρέμενε όσο οι ΗΠΑ στέκονταν στο πλευρό των Κούρδων, ο Ερντογάν άρχισε να πιέζει ασφυκτικά τον Τραμπ,* από τα τέλη του 2018, για τη δημιουργία αυτής της «ζώνης γενοκτονίας», η οποία αν και δεν λύνει το πρόβλημα για την Τουρκία, το μετριάζει.
Η Ρωσία από την πλευρά της, ενώ στην αρχή ήταν αντίθετη, όταν ο Ερντογάν ανέβασε τους τόνους στη ΓΣ του ΟΗΕ, άρχισε να ενθαρρύνει την Τουρκία να εισβάλει στη Συρία, δουλεύοντας σε δύο σενάρια.
Το ένα σενάριο προέβλεπε τη σθεναρή άρνηση των ΗΠΑ. Αν συνέβαινε αυτό, ο Ερντογάν, ενθαρρυμένος από τον Πούτιν, θα εισέβαλε μονομερώς στη Συρία με κίνδυνο μιας αμερικανοτουρκικής σύγκρουσης, που αποτελεί πάγιο στρατηγικό στόχο του Κρεμλίνου.
Το δεύτερο σενάριο προέβλεπε την υποχώρηση των ΗΠΑ. Με βάση αυτό η Ρωσία προέβλεπε ότι τα στρατεύματα των ΗΠΑ θα αποχωρούσαν από την περιοχή που θα καταλάμβανε ο τουρκικός στρατός, που ούτως ή άλλως είναι πιο βολικός για τη Ρωσία από το στρατό των ΗΠΑ. Επιπλέον, εάν οι ΗΠΑ υποχωρούσαν και έδιναν την άδεια στην Τουρκία να εισβάλει, θα είχαν προδώσει τους Κούρδους και θα είχε αποδυναμωθεί η συνεργασία τους στο υπόλοιπο τμήμα της εκείθεν του Ευφράτη περιοχής, κάτι που διευκόλυνε την προέλαση και τον επανέλεγχο της περιοχής αυτής από τις δυνάμεις του Άσαντ, τη Ρωσία και το Ιράν.
Τελικά, όπως παρακολουθούμε όλοι μας, βγήκε το δεύτερο σενάριο, του οποίου την εξέλιξη αναμένουμε, κυρίως για να δούμε αν οι ΗΠΑ τελικά αποχωρήσουν από την περιοχή ή αν θα επιχειρήσουν να «επισκευάσουν» τη σχέση τους με τους Κούρδους, μια σχέση που έχει πληγεί σχεδόν ανεπανόρθωτα.
Όμως πέραν των εθνικών στόχων, υπάρχουν και κομματικές-προσωπικές επιδιώξεις του Ερντογάν.
Πέρα από την εθνοκάθαρση και τη γενοκτονία –είπαμε, έξις δευτέρα φύσις–, ο Ερντογάν αποφάσισε να κάνει τώρα την εισβολή για τον εξής λόγο: Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) καταγράφει δημοσκοπικά τα χαμηλότερα ποσοστά των τελευταίων 15 χρόνων, ενώ και οι οιωνοί δεν είναι καθόλου καλοί, αφού δύο προβεβλημένα στελέχη, ο Νταβούτογλου και ο Μπαμπατζάν, είναι γνωστό ότι κινούνται για την ίδρυση δύο κομμάτων, με στελέχη από τα σπλάχνα του ΑΚΡ.
Μάλιστα, ήδη δεκάδες στελέχη του ΑΚΡ έχουν παραιτηθεί και έχουν στελεχώσει το επιτελείο των δύο υπό ίδρυση κομμάτων, ενώ ο Νταβούτογλου έχει νοικιάσει και γραφεία για το κόμμα του στην Κωνσταντινούπολη.
Μετά την επιχείρηση «Πηγή αίματος» ο Ερντογάν έχει κηρύξει πανστρατιά, και όποιος κινηθεί εναντίον του το διάστημα αυτό θα χαρακτηριστεί προδότης.
Έτσι, κατόρθωσε να παγώσει τις διαδικασίες διάσπασης του ΑΚΡ, που θα έθεταν σε κίνδυνο την επανεκλογή του.
Το «τερπνόν μετά του ωφελίμου» αλά Τούρκα, δηλαδή και αίμα και χρήμα και δόξα και εξουσία για τον Ερντογάν.
Αυτά προς το παρόν.
___
*Οι κακές γλώσσες στις ΗΠΑ λένε ότι ο Ερντογάν εκβίασε τον Τραμπ, απειλώντας τον ότι θα δώσει στη δημοσιότητα στοιχεία άνομης μεταξύ τους συναλλαγής για το «κουκούλωμα» στις ΗΠΑ της υπόθεσης του λαθρεμπορίου χρυσού της Τουρκίας με το Ιράν.
Πηγή : infognomonpolitics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου