Ένας πολιτικός είναι ισχυρός προς το εξωτερικό και όχι μόνο, όταν στηρίζεται στη λαϊκή βούληση. Δηλαδή όταν είναι, είτε δημαγωγός είτε εκτελεστής των αποφάσεων του λαού. Στην πρώτη περίπτωση ο ίδιος διαμορφώνει τη λαϊκή βούληση. Στη δεύτερη ο λαός παίρνει τις αποφάσεις, μέσα από δημοκρατικούς πολιτειακούς θεσμούς και ο πολιτικός τις εκτελεί.
Όταν ένας πολιτικός συζητά με ξένους παράγοντες για λογαριασμό της χώρας του, μόνο τότε αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα από τους ξένους, όταν η δύναμή του πηγάζει από τη βούληση του λαού του. Στην περίπτωση αυτή οι ξένοι γνωρίζουν ότι στην ουσία συνομιλούν με τον ίδιο το λαό και όχι με έναν αδύναμο πολιτικό που φοβάται για το προσωπικό πολιτικό του κόστος.
Για να είναι όμως ένας πολιτικός ισχυρός, δηλαδή η δύναμή του να πηγάζει από το λαό, και έτσι να αντιμετωπιστεί με την ανάλογη σοβαρότητα και προσοχή από τους ξένους, θα πρέπει, είτε να είναι δημαγωγός, που σημαίνει ότι είναι αυτός που επιβάλει τη βούλησή του στο λαό και ο τελευταίος την αποδέχεται, είτε να είναι εντολοδόχος του λαού. Δηλαδή οι δημοκρατικοί θεσμοί να είναι τόσο ισχυροί, ώστε ο ίδιος ο λαός στην ουσία να είναι ο εντολέας και ο πολιτικός εντολοδόχος - εκτελεστής των λαϊκών αποφάσεων.
Αντίθετα στην περίπτωση αδύναμων και ατάλαντων πολιτικών, οι οποίοι ταυτόχρονα δρουν μέσα σε ένα πολίτευμα που αποκλείει το λαό από τη λήψη αποφάσεων, δεν στηρίζονται στη λαϊκή βούληση και γίνονται εύκολα θύματα των ξένων συμφερόντων.
Το τι ισχύει σε κάθε περίπτωση το καθορίζει το ισχύον εκάστοτε πολίτευμα. Για παράδειγμα στο δικό μας πολίτευμα δεν ισχύει ούτε υπάρχει θεσμικά κατοχυρωμένη η εντολή του λαού. Στο δικό μας πολίτευμα, ένας πολιτικός είναι ισχυρός εάν είναι δημαγωγός. Διαφορετικά είναι ένας δευτεροκλασάτος ανίσχυρος πολιτικός, ο οποίος τρέμει μπροστά στους ξένους για το πολιτικό κόστος και έτσι γίνεται υποχείριό τους και ο λαός αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου