Παρά το ότι οι πρόεδροι Trump και Putin είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης, με τους Xi Jinping και Merkel υπέρ, και οι τέσσερις είναι φανατικοί εθνικιστές – ενώ η αντιπαράθεση μεταξύ των δυο πρώτων θεωρείται υποκινούμενη και έργο αυτών που νοιώθουν να απειλούνται τα συμφέροντα τους.
«Τυχόν συνεργασία των Η.Π.Α. με τη Ρωσία, θα σηματοδοτούσε το τέλος της τρίτης εποχής της παγκοσμιοποίησης – ενώ αποτελεί το κόκκινο πανί για τη Γερμανία και τα σχέδια της για την δημιουργία του 4ου Ράιχ, καθώς επίσης της Κίνας που θα έβλεπε τις προοπτικές της για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονία να χάνονται άπαξ και δια παντός»
Ανάλυση
Ο πρόεδρος Trump είναι ξεκάθαρα εθνικιστής, πιστός στην προεκλογική του δέσμευση «πρώτα η Αμερική» και στο δόγμα του – ενώ δεν έχει την πρόθεση να διεξάγει πόλεμο, αλλά αφενός μεν να διαπραγματευθεί επιθετικά στηρίζοντας τα συμφέροντα της χώρας του, αφετέρου να κερδίσουν χρήματα, πολλά χρήματα οι αμερικανοί κερδοσκόποι, με τη βοήθεια του οικονομικού πολέμου (ανάλυση).
Ο πρόεδρος Putin είναι το ίδιο εθνικιστής με εντελώς διαφορετικούς στόχους, αν και το δόγμα του είναι επίσης «πρώτα η Ρωσία», χωρίς να χρειάζεται να το δηλώνει – ενώ, σε αντίθεση με τον Αμερικανό, είναι εξαιρετικά δημοφιλής και ισόβιος στη θέση του. Οι στόχοι του είναι κυρίως γεωπολιτικοί, αυτοί δηλαδή που επιθυμούσε ανέκαθεν η Ρωσία: η περιφερειακή ηγεμονία στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, αρνούμενος να αποδεχθεί την παγκόσμια κυριαρχία των Η.Π.Α. ή οποιασδήποτε άλλης διεκδικήτριας χώρας όπως η Κίνα.
Η παρουσία του στη Συρία, στη σύμμαχο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης του είναι απαραίτητη, τόσο για το μοναδικό λιμάνι που ελέγχει στη Μεσόγειο, ζεστό σε αντίθεση με τα ρωσικά που παγώνουν το χειμώνα, όσο και για τη γειτνίαση της με τη Μέση Ανατολή, όπου μαίνεται ο ενεργειακός πόλεμος και διεξάγεται η μεγάλη μάχη του πετροδολαρίου στη Σαουδική Αραβία. Είναι δε γνωστή η ικανότητα της Ρωσίας να επιβιώνει, υποχωρώντας αρχικά όταν δέχεται μία μαζική επίθεση – όπως τεκμηριώνεται από τις ήττες του Ναπολέοντα και του Χίτλερ (πηγή: Rickard).
Η περιφερειακή ηγεμονία τώρα που επιθυμεί ο πρόεδρος Putin δεν επιτυγχάνεται σήμερα στρατιωτικά, όπως στο παρελθόν – αλλά μέσω των συμμαχιών, με την παροχή αμυντικής στρατιωτικής προστασίας εκ μέρους του κατά το παράδειγμα των Η.Π.Α., της δημιουργίας στενών χρηματοπιστωτικών/οικονομικών δεσμών, άμεσων ξένων επενδύσεων, ζωνών ελευθέρου εμπορίου (η Ρωσία έχει ήδη ξεκινήσει μία πρωτοβουλία ανάλογη της ΕΕ στην περιοχή της) κοκ.
Σε κάθε περίπτωση η Ρωσία δεν ενεργεί επιθετικά αλλά αμυντικά – ενώ τόσο η προσάρτηση της Κριμαίας, όσο και οι επεμβάσεις της στην Ουκρανία ήταν το αποτέλεσμα της αντίδρασης της στις προσπάθειες των Η.Π.Α., της Μ. Βρετανίας και της Γερμανίας να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Ουκρανίας και να την εντάξουν στο ΝΑΤΟ, περικυκλώνοντας από παντού τη Ρωσία (ανάλυση). Δυστυχώς βέβαια το μεγάλο θύμα ήταν και είναι η Ουκρανία – η οποία έχει βρεθεί στο επίκεντρο της σύγκρουσης υποφέροντας τα πάνδεινα, χωρίς να φταίει η ίδια.
Περαιτέρω η τρίτη εποχή της παγκοσμιοποίησης (η δεύτερη τελείωσε με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο το 1914), με την οποία ουσιαστικά δεν συμφωνούν οι σημερινοί ηγέτες των Η.Π.Α. και της Ρωσίας, ξεκίνησε το 1990 – μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το άνοιγμα των συνόρων των κομμουνιστικών κρατών, ιδίως της Κίνας και την επανένωση της Γερμανίας.
Βασίσθηκε στα ανοιχτά σύνορα, στο ελεύθερο εμπόριο, στην ανεμπόδιστη διακίνηση των κεφαλαίων ανά την υφήλιο, στη μεταφορά της παραγωγής σε χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού, στο άνοιγμα των τηλεπικοινωνιών κοκ. – ενώ λειτούργησε με επιτυχία έως το 2008, όπου ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση με ευθύνη των Η.Π.Α. και των αχόρταγων ελίτ, αφού ο μεγάλος εχθρός της, ο εθνικισμός, δεν υπήρχε πουθενά.
Η κρίση αυτή δεν έχει περάσει ακόμη και μάλλον δεν θα περάσει, αφού στην ουσία το σύστημα έχει μεν διασωθεί χωρίς όμως να θεραπευθεί, από τις κεντρικές τράπεζες – με το πλημμύρισμα των αγορών με 17 τρις $ νέα και φθηνά χρήματα, τα οποία όμως δεν ωφέλησαν καθόλου την πραγματική οικονομία και την πλειοψηφία των ανθρώπων, αλλά την παγκόσμια ελίτ του 1% (μεταφέροντας εισοδήματα από τα κάτω προς τα επάνω, εις βάρος κυρίως της μεσαίας τάξης). Αντί αυτού τα παγκόσμια χρέη εκτοξεύθηκαν στα ύψη (άρθρο), πολλές χώρες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά ευρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ οι εισοδηματικές ανισότητες έχουν φτάσει στα επίπεδα του κραχ του 1929 – το οποίο ακολούθησε η Μεγάλη Ύφεση, με τελική κατάληξη το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ακριβώς για τους λόγους αυτούς κλιμακώθηκε η δυσαρέσκεια των ανθρώπων, η οποία μεταμορφώθηκε σε πολιτική δράση – με αποτέλεσμα την απόφαση εγκατάλειψης της ΕΕ από τη Μ. Βρετανία, την εκλογή του κ. Trump στις Η.Π.Α. και γενικότερα την άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη, ιδίως μετά την αύξηση των μεταναστευτικών ροών που η ίδια η Δύση προκάλεσε.
Εθνικισμός όμως σημαίνει το κλείσιμο των συνόρων, τον οικονομικό προστατευτισμό, τον περιορισμό του ελευθέρου εμπορίου, την καταπολέμηση του μισθολογικού dumping, τους δασμούς για την αντιμετώπιση των πλεονασματικών χωρών, την απόρριψη των πολυμερών εμπορικών συμφωνιών και την αντικατάσταση τους με τις διμερείς – όπως συμβαίνει ήδη στις Η.Π.Α.
Οι δύο μεγαλύτεροι εθνικιστές βέβαια είναι ο Trump και ο Putin – ενώ οι δύο μεγαλύτεροι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης η Κίνα και η Γερμανία, η Merkel και ο Xi Jinping, ο οποίος έχει εκλεγεί επίσημα ως ισόβιος στην εξουσία. Οπαδοί επειδή οι χώρες τους είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι της παγκοσμιοποίησης – συσσωρεύοντας αχόρταγα τεράστια πλεονάσματα στα ισοζύγια τους, εις βάρος του υπολοίπου πλανήτη, με πολιτικές dumping (η Γερμανία εκμεταλλευόμενη ασύστολα τους εταίρους της για να διατηρεί χαμηλή την ισοτιμία του νομίσματος της και να είναι φθηνά τα εξαγωγικά της προϊόντα, ενώ η Κίνα χειραγωγώντας το).
Επομένως, οποιαδήποτε προσέγγιση των κ. Trump και Putin θα αποτελούσε μία μεγάλη απειλή για τους υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης – οι οποίοι, εκτός από τη Γερμανία και την Κίνα, είναι οι άλλες πλεονασματικές χώρες (Ελβετία, Ν. Κορέα κλπ.), οι μεγάλες πολυεθνικές, καθώς επίσης η χρηματοπιστωτική και πολιτική ελίτ (για παράδειγμα η Κομισιόν και η Ευρωβουλή που θα κινδύνευαν να χάσουν τα τεράστια προνόμια τους, εάν διαλυόταν η ΕΕ). Λογικά λοιπόν διενεργούνται πάσης φύσεως επιθέσεις εναντίον τους από τα ΜΜΕ ή από άλλες ομάδες που ελέγχονται από τους ελίτ – ενώ ωθούνται ο ένας εναντίον του άλλου στη Μέση Ανατολή κοκ, υποκινούνται να συμπεριφέρονται εχθρικά δηλαδή, ειδικά αφού φάνηκε πέρυσι πως η προσωπική επαφή μεταξύ τους ήταν θετική.
Από την άλλη πλευρά τώρα μπορεί ο κ. Xi Jinping να θεωρείται φανατικός οπαδός της παγκοσμιοποίησης, αλλά είναι ίσως ο μεγαλύτερος εθνικιστής παγκοσμίως – τοποθετώντας πριν από όλα τα συμφέροντα της Κίνας και αδιαφορώντας για την ευημερία του υπολοίπου πλανήτη. Έχει όμως μία μεγάλη στρατιωτική αδυναμία, αδύνατον να ανταγωνισθεί τις Η.Π.Α. ή τη Ρωσία, τα οικονομικά προβλήματα της χώρας του δεν είναι καθόλου μικρά, ειδικά το ιδιωτικό της χρέος (γράφημα), ενώ η κινεζική κοινωνία είναι ασταθής – με αδύνατο σημείο της την απασχόληση, όπου ο Xi Jinping φοβάται όσο τίποτα άλλο την ανεργία, επειδή θα προκαλούσε τεράστιες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις.
Επομένως είναι υποχρεωμένος να συνεργάζεται με τις άλλες χώρες, παριστάνοντας τον οπαδό της παγκοσμιοποίησης για να μπορεί να εξάγει τα προϊόντα της η Κίνα, να τροφοδοτείται με ενέργεια, να μην υποστεί στρατιωτική επίθεση από τις Η.Π.Α. κοκ. – ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο εθνικιστής, εγωιστής και αλαζονικός, από οποιονδήποτε άλλο.
Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης με την καγκελάριο Merkel, επίσης φανατική εθνικίστρια, η οποία όμως είναι σε πολύ πιο δύσκολη θέση για τους εξής λόγους:
(α) Η πρόσφατη ιστορία της χώρας της μοιάζει με ποινικό μητρώο, αφού έχει στο ενεργητικό της τρεις αιματηρούς πολέμους (Γαλλοπρωσικός, πρώτος και δεύτερος Παγκόσμιος) συν το Ολοκαύτωμα – οπότε πρέπει να είναι πολύ προσεκτική, χωρίς να δείχνει τον εθνικισμό της.(β) Τόσο για το λόγο αυτό, όσο και από πλευράς μεγέθους, χρειάζεται απαραίτητα την ΕΕ, η οποία της εξασφαλίζει μία αγορά των 500 εκ. ανθρώπων – εκτός του ότι σχεδιάζει τη δημιουργία του 4ου Ράιχ με οικονομικά όπλα, μεταξύ άλλων για να αναδειχθεί με μία μεγάλη δύναμη, καθώς επίσης για να πάψει να αποτελεί προτεκτοράτο των Η.Π.Α.(γ) Η Γερμανία χρειάζεται επί πλέον την Ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορεί να διατηρεί χαμηλή την ισοτιμία του νομίσματος της παρά τα υπέρογκα πλεονάσματα της – με τη βοήθεια της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα και της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, η οποία υποχρεώνει την ΕΚΤ να τυπώνει νέα χρήματα με μηδενικό επιτόκιο, με αποτέλεσμα το «αδυνάτισμα» του ευρώ.
Έτσι στηρίζει την παγκοσμιοποίηση (η ΕΕ είναι μία επί μέρους παγκοσμιοποίηση), παρά τον άκρατο εθνικισμό της – ενώ μέσω αυτής προωθεί τα προϊόντα της σε ολόκληρο τον πλανήτη, εξάγοντας ανεργία και εισάγοντας φθηνό εργατικό δυναμικό. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη δύναμη, πόσο μάλλον ως αποικία των Η.Π.Α. και χωρίς δικό της στρατό – ενώ σήμερα υπάρχουν τρεις μόνο υπερδυνάμεις στον πλανήτη: οι Η.Π.Α., η Κίνα και η Ρωσία, παρά το ότι η τελευταία δεν είναι ισχυρή οικονομικά.
Εν τούτοις η Ρωσία είναι σε έκταση το μεγαλύτερο κράτος της γης, θεωρείται ένας από τους τρεις κυριότερους παραγωγούς ενέργειας στον κόσμο, έχει τεράστιους φυσικούς πόρους, είναι μία από τις δύο χώρες με τα περισσότερα αποθέματα καθαρού νερού, διαθέτει προηγμένα όπλα, διαστημική τεχνολογία και το μεγαλύτερο οπλοστάσιο πυρηνικών, καθώς επίσης ένα αρκετά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό – οπότε, παρά τα προβλήματα της (δημογραφικό, οικονομία, μικρή πρόσβαση στους ωκεανούς, άσχημο κλίμα, περιορισμένο γόνιμο έδαφος κλπ.), κανένας δεν αμφιβάλλει για την ισχύ της.
Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος Putin, εξαιρετικά ικανός στο γεωπολιτικό σκάκι, συσσωρεύει χρυσό σχεδιάζοντας ενδεχομένως το χρυσό ρούβλι, αναπτύσσει εναλλακτικά συστήματα πληρωμών για να ανεξαρτητοποιηθεί από το Swift και γενικότερα από το δυτικό σύστημα του χρέους, ενώ επιτίθεται μεθοδικά εναντίον του δολαρίου ως κυρίαρχο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα με τη βοήθεια κυρίως της Κίνας – με τις επιτυχίες του σε στρατιωτικό επίπεδο στη Μέση Ανατολή να είναι αναμφίβολες.
Συμπερασματικά λοιπόν ο πλανήτης κυβερνάται από τρεις πολύ ισχυρούς εθνικιστές – συν μία δευτερεύουσα εθνικίστρια όσον αφορά τη σπουδαιότητα της χώρας της: τη γερμανίδα καγκελάριο. Οι δύο όμως από αυτούς, οι πρόεδροι Trump και Putin, είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης – οπότε εχθροί των διεθνών οικονομικών και πολιτικών ελίτ, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεγάλων πολυεθνικών, έχοντας ως εκ τούτου τοποθετηθεί στο στόχαστρο τους.
Κάτω από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, η αντιπαράθεση και οι συγκρούσεις τους θα μπορούσαν να θεωρηθούν «προβοκατόρικες» – έργο αυτών που νοιώθουν να απειλούνται τα συμφέροντα τους. Το γεγονός δε ότι και οι δύο δέχονται συνεχείς επιθέσεις από τα ΜΜΕ, είτε με την επίκληση σεξουαλικών σκανδάλων, είτε με τη δηλητηρίαση μυστικών πρακτόρων, είτε με οτιδήποτε άλλο, τεκμηριώνει τον πόλεμο που διεξάγεται εναντίον τους – ελπίζοντας πως είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν, έτσι ώστε να μην απειληθεί η ειρήνη στον πλανήτη.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου