Ο νικητής τα παίρνει όλα

Εάν δεν διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους μας, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή η αντίστοιχη ελάφρυνση του ιδιωτικού, δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – κάτι όμως με το οποίο δεν θα συμφωνήσουν ποτέ οι Γερμανοί, όσο διαπιστώνουν πως οι Έλληνες σιωπούν όπως τα πρόβατα παρά τη σφαγή τους.

Επικαιρότητα

Η νέα γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκε για μία ακόμη φορά να εξετάσει το θέμα της ελάφρυνσης του δημοσίου χρέους μας – παρά τις συνεχείς υποσχέσεις της, ήδη από το 2012 στην τότε ελληνική κυβέρνηση. Να την πιέσουμε βέβαια αποκλείεται, μετά την υπογραφή του εγκληματικού PSI – πόσο μάλλον μετά την ήττα κατά κράτος του 2015, όπου ως νικητής έχουν πάρει τα πάντα από τη χώρα μας:

Τις ελληνικές τράπεζες, τον ΟΤΕ, τα αεροδρόμια, όλα μας τα περιουσιακά στοιχεία για τα επόμενα 99 χρόνια με το ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, το έλεγχο της αρχής δημοσίων εσόδων, της ΕΛΣΤΑΤ κοκ. – ενώ οι απαιτήσεις για την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στηρίζονται ασφαλώς από αυτούς, αφού διαφορετικά δεν θα είχαν το θράσος τα Σκόπια όχι μόνο να προβάλλουν κάτι τέτοιο αλλά, επίσης, να θέτουν τις προϋποθέσεις, αρνούμενα οποιονδήποτε συμβιβασμό!

Δεν ενδιαφέρονται καν για το ότι, οι μελλοντικές προοπτικές για την Ελλάδα συνεχίζουν να επιδεινώνονται – υπενθυμίζοντας πως διάφοροι ειδικοί έχουν επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον, καθώς επίσης η κατάρρευση της εικόνας του εαυτού (ποιος είμαι; τι κάνω; πού βρίσκομαι σε σχέση με τους άλλους;), οδηγούν αναπόφευκτα σε κατάθλιψη, σε νευρώσεις, σε παθητικότητα, σε εσωστρέφεια, σε αδυναμία αντίδρασης και, τελικά, στην ολοκληρωτική καταστροφή.

Στην περίπτωση της Ελλάδας βέβαια, δεν διαπιστώνουμε μόνο κατάθλιψη και ηττοπάθεια – αλλά, επίσης, ένα πρωτοφανές φαινόμενο «συλλογικής αποχαύνωσης», άρνησης της πραγματικότητας, δημιουργίας ψευδαισθήσεων και, πιθανότατα, «άκρατου μαζοχισμού», αφού δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να κατηγορούμε τον εαυτό μας για όλα μας τα δεινά, χωρίς όμως να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, ιδίως τα ελαττώματα του πελατειακού μας κράτους.

Περαιτέρω, είναι απορίας άξιο το πώς εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ανέχονται υπομονετικά ένα καθεστώς «ακραιφνώς απολυταρχικό» – το οποίο τους οδηγεί με μαθηματική σιγουριά στην απόλυτη εξαθλίωση. Δεν εννοούμε φυσικά τις κατοχικές ελληνικές κυβερνήσεις που επιβάλλουν οι κατ’ επίφαση δανειστές, αλλά τους ίδιους – είτε αποκαλούνται «Τρόικα», είτε «Θεσμοί», είτε οτιδήποτε άλλο.

Οι άνθρωποι αυτοί, τα εκατομμύρια των Ελλήνων, συνεχίζουν να πιστεύουν πως «κάτι θα αλλάξει» – με τρόπο μαγικό και χωρίς εκείνοι να πάρουν κανένα ρίσκο. Θεωρούν δε με αφέλεια ότι, εάν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει (ως διά μαγείας), τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο!

Συνεχίζοντας το περίεργο είναι το ότι, πριν ξεσπάσει η κρίση και οδηγηθεί η Ελλάδα στον αστερισμό των μνημονίων στο διηνεκές, οι συζητήσεις σχετικά με το κράτος καταστολής, με την παθογένεια του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, καθώς επίσης με τις αδηφάγες βλέψεις του μονοπωλιακού καπιταλισμού, αποτελούσαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, σχεδόν αποκλειστικότητα του «εναλλακτικού» πολιτικού χώρου.

Δηλαδή, η πλειοψηφία των σημερινών εξαθλιωμένων Πολιτών αντιμετώπιζε όλα τα παραπάνω ως «γραφικά» και υπερβολικά – ως εμμονές ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου ο οποίος, κατά τους ίδιους, ζούσε μάλλον εκτός πραγματικότητας. Έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία, το σύστημα του χρέους, η αυτοοργάνωση, η αυτοδιάθεση, η αλληλεγγύη και πολλές άλλες, ακούγονταν μάλλον εξωτικές και ουτοπικές – στα πλαίσια μιας κοινωνίας ατομιστών, η οποία ονειρευόταν την καταξίωση και την καριέρα, ενώ φαντασιωνόταν παράλληλα ένα λαμπρό μέλλον (American dream), στολισμένο με «χλιδάτα» σπίτια, πολυτελή αυτοκίνητα και ακριβά ρούχα.

Όμως παρά το γεγονός ότι, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως τόσο «εξωτικές», φαίνεται ότι οι φαντασιώσεις περί λαμπρού μέλλοντος είναι αρκετά ισχυρές, αφού αντιστέκονται στην ίδια την πραγματικότητα. Σε αυτά τα οδυνηρά χρόνια που μεσολάβησαν, η αδιαμφισβήτητη και προκλητική σαθρότητα του συστήματος, σε όλες της τις εκφάνσεις, δεν ήταν αρκετή για να ξυπνήσει μια και καλή τους «ωραίους κοιμωμένους» του καπιταλισμού.

Απορούμε λοιπόν σχετικά με το πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν, χωρίς καμία αντίδραση. Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες, χωρίς καμία τιμωρία; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε, για να συνειδητοποιήσουμε ότι, σιωπώντας όπως τα πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι;

Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως χωρίς τη δική μας βοήθεια (συν Αθηνά και χείρα κίνει) έστω απλά και μόνο πλημμυρίζοντας τους δρόμους με πορείες διαμαρτυρίας, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προωθήσει αυτά που δικαιούμαστε; Πως η γερμανίδα καγκελάριος δεν έχει κανένα λόγο να μας μάθει να κολυμπάμε, αφού συμφέρει τη χώρα της να μας διατηρεί στα όρια του πνιγμού;

Το μοναδικό παρήγορο πάντως είναι το ότι, όλοι εκτός των Γερμανών έχουν συνειδητοποιήσει πως το δημόσιο χρέος μας είναι μη βιώσιμο. Δεν φτάνει βέβαια μόνο αυτό, αφού η οικονομία της χώρας μας έχει πλέον «αποδημήσει εις Κύριον» – ενώ δεν υπάρχει κανένας που να έχει θεϊκές ιδιότητες, οπότε να μπορεί να επαναλάβει την Ανάσταση του Λαζάρου

Εν τούτοις θα ήταν μία αρχή, την οποία δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς καθόλου – επειδή έτσι θα μπορούσε να δρομολογηθεί μία αντίστοιχη μείωση του ιδιωτικού χρέους, η οποία θα άνοιγε ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον. Δυνατότητες πάντως υπάρχουν, παρά τις ανοησίες που λέγονται, σύμφωνα με τις οποίες οι κυβερνήσεις των άλλων κρατών δεν θα μπορούσαν να περάσουν κάτι τέτοιο από τα Κοινοβούλια τους – αφού είναι σε θέση η ΕΚΤ να παγώσει ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας με μηδενικά επιτόκια, να το διαχειρισθεί ανάλογα ο ESM κοκ. 

Πώς όμως θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όταν κανένας ιθαγενής δεν διαμαρτύρεται και κανένας δεν διαδηλώνει; Γιατί θα το έκαναν οι δανειστές, όταν δεν βλέπουν απέναντι τους έναν λαό αποφασισμένο να πολεμήσει για την ελευθερία και την εθνική του ανεξαρτησία; Γιατί να ενδιαφερθούν αυτοί για την Ελλάδα, όταν αδιαφορούν οι ίδιοι οι Έλληνες;

Πηγή : https://analyst.gr