Το πόσο καλά λειτουργούσε μία διεθνής συνεργασία σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως το 2008, εξαρτιόταν πάντοτε από το εάν στηριζόταν από μία μεγάλη δύναμη που θα μπορούσε να την επιβάλλει – όπως των Η.Π.Α. στην περίπτωση της Δύσης και του Bretton Woods, της Μ. Βρετανίας πριν από τις Η.Π.Α. ή της Ρώμης στο απώτερο παρελθόν.
Ανάλυση
Ο σημαντικότερος λόγος, για τον οποίο η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 δεν οδήγησε σε μία παγκόσμια, καταστροφική ύφεση όπως συνέβη το 1930, δεν ήταν τόσο η επέμβαση των κεντρικών τραπεζών – αλλά το γεγονός πως όλα τα μεγάλα κράτη συνεργάσθηκαν μεταξύ τους, όταν υιοθέτησαν μέτρα για την άμβλυνση, για το μετριασμό καλύτερα της κρίσης. Εξαίρεση αποτέλεσε δυστυχώς η Γερμανία η οποία, αντίθετα, την εκμεταλλεύθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο – ενώ, εάν δεν είχε επέμβει η ΕΚΤ το 2012, η νομισματική ένωση θα αποτελούσε ήδη παρελθόν.
