Trump εναντίον όλων

H τρίτη εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι καταδικασμένη, αφού οι Η.Π.Α. έχουν τοποθετηθεί αρνητικά, αρκεί να μη συμβεί κάτι στο σημερινό τους πρόεδρο – ελπίζοντας να μην σταματήσει με την ίδια διαδικασία όπως οι δύο προηγούμενες, αφού ένας επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα ήταν ο τελευταίος.

Ανάλυση 

Στο επίκεντρο των συζητήσεων ευρίσκεται ξανά το θέμα της παγκοσμιοποίησης, λόγω της πρόσφατης αναφοράς του προέδρου Trump που συνεχίζει να τοποθετείται ξεκάθαρα εναντίον της – όπως άλλωστε πριν ακόμη εκλεγεί (άρθρο). Εμείς πάντως έχουμε τονίσει πως ο κάθε συνετός άνθρωπος πρέπει αφενός μεν να διδάσκεται από την ιστορία, αφετέρου να καταγράφει και να ζυγίζει τα πλεονεκτήματα με τα μειονεκτήματα της απόφασης του – με κριτήριο τη δική του χώρα, καθώς επίσης τη θέση του. 

Ως εκ τούτου φαίνεται καθαρά πως από την πλευρά των ελλειμματικών χωρών, των εισοδηματικά ασθενέστερων, καθώς επίσης των εργαζομένων, η παγκοσμιοποίηση είναι αρνητική – παρά το ότι έχει αρκετά πλεονεκτήματα, όπως αυτά που έχουμε αναφέρει σε ανάλυση μας (πηγή). 

Από την πλευρά βέβαια των πλεονασματικών κρατών όπως η Κίνα και η Γερμανία, των ελίτ, των χρηματαγορών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων, η παγκοσμιοποίηση είναι εξαιρετικά θετική – ενώ όλα αυτά ισχύουν επίσης σε κάποιο βαθμό για την ΕΕ και την Ευρωζώνη (σε διεθνές επίπεδο ασφαλώς κάποια στιγμή οι ελίτ θα θελήσουν να επιβάλλουν ένα παγκόσμιο νόμισμα), οι οποίες αποτελούν μία μικρογραφία της παγκοσμιοποίησης. Η εξέλιξη πάντως του μεριδίου ορισμένων χωρών και περιοχών του πλανήτη στο παγκόσμιο ΑΕΠ τεκμηριώνει πως ο μεγάλος κερδισμένος μετά το ξεκίνημα της τρίτης εποχής της παγκοσμιοποίησης είναι η Κίνα (γράφημα) – η οποία δεν είναι βέβαια μία καινούργια οικονομική δύναμη, αλλά ο μεγάλος χαμένος μετά το 1820, με νικητές τότε την Ευρώπη και τις Η.Π.Α. 

Ως εκ τούτου, το συμπέρασμα σχετικά με το εάν είναι θετική ή όχι η παγκοσμιοποίηση, άρα η ΕΕ και η Ευρωζώνη που αποτελούν τη μικρογραφία της, εξαρτάται από το υποκείμενο και όχι από το αντικείμενο – από τη θέση δηλαδή που το εξετάζει κανείς και από το εάν ανήκει στους κερδισμένους ή στους χαμένους. Με δεδομένο τώρα το ότι, ο καθένας γνωρίζει πού ανήκει η χώρα του και ο ίδιος, η απόφαση είναι εύκολο να ληφθεί – αρκεί φυσικά να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, χωρίς να υποθέτει πράγματα που είναι εκτός των δυνατοτήτων και των αντικειμενικών προοπτικών του. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα ανήκει στους χαμένους τόσο της Ευρωζώνης και της ΕΕ, όσο και της παγκοσμιοποίησης γενικότερα – οπότε είναι λογικό να τοποθετούνται οι Έλληνες εναντίον τους, χωρίς όμως να έχουν το θάρρος ή/και τις δυνατότητες να αντιδράσουν. 

Κατά την υποκειμενική μας άποψη πάντως η τρίτη εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι καταδικασμένη, αφού οι Η.Π.Α. έχουν τοποθετηθεί εναντίον της και εφόσον δεν συμβεί κάτι στο σημερινό τους πρόεδρο – ελπίζοντας να μην σταματήσει με την ίδια διαδικασία όπως οι δύο προηγούμενες, αφού ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα ήταν ο τελευταίος. Ενδεχομένως το ίδιο ισχύει και για την Ευρωζώνη, επειδή θεωρείται απίθανο να μετατραπεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή να επιβιώσει με τη Γερμανία μέλος της – οπότε θα ήταν σωστό να λάβει κανείς τα μέτρα του. 

Η εξέλιξη τώρα των εργαζομένων στην αμερικανική βιομηχανία ως ποσοστό επί του συνόλου και των εισαγωγών από την Κίνα ως ποσοστό επί του αμερικανικού ΑΕΠ (γράφημα, αριστερά), καθώς επίσης η σύγκριση των ελλειμμάτων των Η.Π.Α. με τα πλεονάσματα της Κίνας (γράφημα, δεξιά), τεκμηριώνει τις τεράστιες απώλειες της υπερδύναμης από την παγκοσμιοποίηση – με μοναδική ωφέλεια της τη διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα, παρά τη μαζική εκτύπωση δολαρίων, τα υπέρογκα δίδυμα ελλείμματα και το αστρονομικό δημόσιο χρέος της (άνω των 20 τρις $). 

Βέβαια, υπάρχουν αρκετοί στις Η.Π.Α. που θεωρούν πως είναι εσφαλμένη η ανησυχία του νέου προέδρου της για τα δίδυμα ελλείμματα και για τα χρέη, αφού η χώρα είναι αδύνατον να χρεοκοπήσει – επειδή πληρώνει τα πάντα με δολάρια, οπότε είναι σε θέση να τυπώνει όσα της χρειάζονται για να πληρώνει τους ξένους προμηθευτές και δανειστές της. Επίσης πως ο εμπορικός πόλεμος που έχει κηρύξει στην Κίνα είναι μεγάλο σφάλμα και θα προκαλέσει προβλήματα στην υπερδύναμη αργότερα – αφού οι φθηνές εισαγωγές από την Κίνα είναι αυτές που διατηρούν χαμηλό τον αμερικανικό πληθωρισμό. 

Τέλος πως οι αθρόες εισροές κεφαλαίων (δολαρίων) από όλο τον πλανήτη (οι οποίες έχουν γονατίσει εν πρώτοις τις αναπτυσσόμενες οικονομίες σε συνδυασμό με την άνοδο των επιτοκίων από τη Fed, προκαλώντας τους καταστροφικές νομισματικές κρίσεις), λόγω της φορολογικής μεταρρύθμισης του προέδρου Trump, θα συμβάλλουν μαζί με τη μείωση των κινεζικών εισαγωγών στην ξαφνική έκρηξη του πληθωρισμού στις Η.Π.Α. 

Όλα αυτά είναι αναμφίβολα σωστά, αλλά ο αμερικανός πρόεδρος πιστεύει πως οι Η.Π.Α. δεν μπορούν να συνεχίζουν αιώνια την πολιτική που υιοθέτησαν μετά τη μονομερή κατάργηση του κανόνα του χρυσού το 1971 – πόσο μάλλον όταν έχουν δημιουργηθεί ισχυροί αντίπαλοι πόλοι στον πλανήτη (Ρωσία, Κίνα, Γερμανία μέσω της ΕΕ), οι οποίοι θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από το δυτικό σύστημα του χρέους και από το δολάριο, ενώ δεν είναι πρόθυμοι πλέον να δανείζουν τις Η.Π.Α. όπως στο παρελθόν. 

Εν προκειμένω έχει δίκιο κατά την άποψη μας, προβλέποντας σωστά τους μελλοντικούς κινδύνους. Κυρίως γνωρίζοντας πως η παγκόσμια κυριαρχία μίας χώρας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την οικονομική της κατάσταση – όπως άλλωστε φάνηκε από την πτώση της βρετανικής αυτοκρατορίας όταν έπαψε πια να διαθέτει το τότε ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, τη στερλίνα, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που της προκάλεσαν οι δύο μεγάλοι πόλεμοι. 

Όλα αυτά βέβαια θα κριθούν στην πράξη, με επόμενο σημαντικό χρονικό σημείο τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου στις Η.Π.Α., σε συνδυασμό με το εάν οι πανίσχυρες αμερικανικές εταιρείες επενδύσουν τα χρήματα που επαναπατρίζουν μαζικά στην πραγματική οικονομία – αφού για την ώρα τα επενδύουν στην επαναγορά μετοχών τους που θα φτάσει στο 1 τρις $, άρα σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από το κραχ του 2007, οπότε στα χρηματιστήρια εκτοξεύοντας τους δείκτες (γράφημα). 

Από την πλευρά της Ευρώπης, η κρίσιμη στιγμή θα είναι η κατάθεση του προϋπολογισμού της Ιταλίας στα μέσα Οκτωβρίου, η νέα κυβέρνηση της οποίας έχει ήδη αποφασίσει να αυξήσει τα ελλείμματα του, έτσι ώστε να εκπληρώσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις – δεχόμενη την επίθεση της Ευρώπης με το γνωστό «γερμανικό δάκτυλο» που τοποθετήθηκε εναντίον, καθώς επίσης έμμεσα της ΕΚΤ που φαίνεται πως σταμάτησε να στηρίζει τα επιτόκια δανεισμού της για να την εκβιάσει ως συνήθως, με αποτέλεσμα να υπερβούν ξανά το 3% (τα ελληνικά ακολουθούν την Ιταλία κατά πόδας, ευρισκόμενα στο 4,12% – πηγή). 

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, τα δύο αυτά «ορόσημα» είναι σημαντικά για την Ελλάδα, η κυβέρνηση της οποίας έχει ταχθεί με τις Η.Π.Α., οπότε έμμεσα εναντίον της Γερμανίας – ενώ η Ρωσία δεν πρέπει να θεωρείται παρελθόν, αφού οι πιθανότερες συμμαχίες που θα δημιουργηθούν είναι της Γερμανίας με την Κίνα (όπου η Τουρκία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο), καθώς επίσης των Η.Π.Α. με τη Ρωσία. 

Θεωρούμε πάντως πως η Γερμανία έχει ήδη τοποθετηθεί στο στόχαστρο του προέδρου Trump, σημειώνοντας πως οι μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες της ανήκουν σε μεγάλο βαθμό στις «σκοτεινές» αμερικανικές τράπεζες – όπως είναι η Black Rock, η Black Stone και καμιά δεκαριά άλλες που έχουν ήδη εξαγοράσει πολλές επιχειρήσεις, όπως μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, την Amazon, τη Facebook, τη Google, την Apple κλπ., συνεργαζόμενες ακόμη και με τις μυστικές υπηρεσίες. 

Για παράδειγμα, η μεγαλύτερη εταιρεία ενοικιαζομένων διαμερισμάτων στη Γερμανία, η Vonovia, με 355.000 δικά της διαμερίσματα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της, με 65.000 υπό διαχείριση, καθώς επίσης με 51.000 στην Αυστρία μετά την εξαγορά αντίστοιχης εταιρείας, ανήκει κατά 8,3% στην Black Rock – η οποία συμμετέχει επί πλέον στην πλειοψηφία των εταιρειών του δείκτη DAX.

Πηγή : https://analyst.gr