Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Άργησα να τοποθετηθώ στη νέα φρίκη που έπληξε την Ελλάδα, σάρωσε ζωές, βύθισε σε χρόνια απόγνωση τους συγγενείς των αδικοχαμένων, κατάστρεψε περιουσίες και περιόρισε την έκταση της εκτυφλωτικής ομορφιάς της Αττικής.
Η αργοπορία μου αυτή οφείλεται σε μια πρωτόγνωρη, θα έλεγα, για την περίπτωσή μου δυσκολία, να βάλω σε τάξη τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, και να οριοθετήσω το ποσοστό της καταστροφής, που οφείλονταν σε αναπότρεπτα αίτια, καθώς και σε αυτό που θα μπορούσε να αποφευχθεί, χάρη σε ανθρώπινη πρόβλεψη, σε συντονισμό, σε έγκαιρη κατάστρωση ευέλικτων σχεδίων αντιμετώπισης των εξελίξεων τελικά, δηλαδή, σε αυτό που θα μπορούσε να διασωθεί σε πείσμα της λαίλαπας της φωτιάς και των ανέμων.