Το ιστορικά υψηλό ποσοστό αποχής στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία ενός νέου, εντελώς διαφορετικού τρόπου σκέψης και αντίληψης για τον Έλληνα πολίτη, αν κι' εφόσον κατανοήσει πως η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που αποφάσισαν να απέχουν από τη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση, δεν το έκανε λόγω αδιαφορίας αλλά ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένη απόφαση.
Σε σχέση με τις εκλογές του Γενάρη, η αποχή αυξήθηκε σχεδόν 10%, δηλαδή 650.000 περίπου λιγότεροι ψηφοφόροι, μέσα σ' ένα εξάμηνο. Το πολιτικό σύστημα θορυβημένο από αυτή την εξέλιξη προσπάθησε να υποτιμήσει τη δυναμική της αποχής χρησιμοποιώντας φθηνές δικαιολογίες, όπως ότι πολλοί μέτρησαν το κόστος μετακίνησης και δεν ταξίδεψαν προς τις εκλογικές τους περιφέρειες. Όταν όμως τα επίσημα στοιχεία έδειξαν πως τα ποσοστά αποχής ήταν υψηλότερα στις μεγάλες πόλεις που δεν υπήρχε αυτή η δυσκολία, ακολούθησε την τακτική της σιωπής, όπως συνηθίζει σε οτιδήποτε δεν το βολεύει.