Η τεχνητή ευμάρεια που έφερε το ευρώ οφειλόταν αφενός στην τεράστια υπερχρέωση του κράτους για την ικανοποίηση της πολιτικής πελατείας, αφετέρου στα τραπεζικά δάνεια που αφειδώς χορηγούσαν οι τράπεζες στους απλούς πολίτες.
Έτσι δημιουργήθηκε η εικόνα μιας ευμάρειας μέσα στο ευρώ, μιας ψυχολογικής αιχμαλωσίας του λαού στο ευρώ και απέχθειας ή και φόβου προς το εθνικό του νόμισμα.
Θυμίζουμε για τους παλιότερους (και για να μαθαίνουν οι νεότεροι), ότι επί δραχμής οι τράπεζες δεν χορηγούσαν δάνεια σε απλούς πολίτες. Ακόμα και για τα επιχειρηματικά δάνεια, τα οποία χορηγούσαν με τοκογλυφικά επιτόκια, θα έπρεπε αφενός να υπάρχει πολιτικό μέσον και αφετέρου να δαπανηθεί σχεδόν το μισό κεφάλαιο σε λαδώματα.