Οταν διακηρύσσεις σε όλους τους τόνους, με κάθε ευκαιρία, ότι έρχεται η «ανάπτυξη», αλλά δεν μπορείς να σκιαγραφήσεις στοιχειωδώς πέντε συγκεκριμένα αναπτυξιακά μέτρα, και όταν -κατά συνέπεια- δεν είσαι σε θέση να τα προγραμματίσεις και να τα βάλεις σε εύλογο χρονικό διάστημα να αποδώσουν, τότε είσαι καταδικασμένος να πηγαίνεις από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, όπως η συγκυβέρνηση.
Γιατί μια τέτοια κυβέρνηση, υπό τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε και με τις οποίες πορεύεται τρεκλίζοντας η χώρα, δεν μπορεί παρά να βλέπει την ανεργία να καλπάζει και ως «φάρμακο» να εξαγγέλλει κάτι ψευτοπρογράμματα απασχόλησης, που θα δώσουν ένα πρόσκαιρο «φιλί ζωής», κάπου 400 ευρώ για μερικούς μόνο μήνες, περίπου στο ένα δέκατο των 1,5 εκατομμυρίου ανέργων.