Μόνο οι 11 στους 100 υποστήριξαν το διακύβευμα της σταθερότητας που πρόταξε ο πρωθυπουργός. Οι επτά στους 100 έδειξαν την απόγνωσή τους, ψηφίζοντας τρία δεξιά κόμματα, μόνο έξι επέλεξαν ως εναλλακτική την αξιωματική αντιπολίτευση και μόνο πέντε εμπιστεύτηκαν το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που σφράγισε τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Οι πολίτες δεν πιστεύουν πια ότι το παλιό πολιτικό σύστημα μπορεί να προσφέρει λύσεις.
Η κυβέρνηση δεν έχει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Έχει την ανοχή της. Η ΝΔ έλαβε μόλις 1.125.602 ψήφους, τις λιγότερες σε όλη την ιστορία της. Λιγότερες και από τις 1.192.103 που πήρε στις εθνικές εκλογές το 2012 επί Σαμαρά, στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης. Λιγότερες ακόμα και από τις 1.343.595 που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019, όταν ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και προκήρυξε εθνικές εκλογές.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχασε χωρίς αντίπαλο! Σε αυτές τις εκλογές κέρδισε ο “κανένας”, με τεράστια πλειοψηφία. Εάν είχε ονοματεπώνυμο, θα είχε ήδη ζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών (εάν δεν το είχε ήδη κάνει ο πρωθυπουργός). Το πρόβλημα, όμως, είναι το πρόσωπο. Απέναντι στον Μητσοτάκη δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή. Ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στην Ακροδεξιά, ούτε στη ΝΔ.
Το ανέκδοτο του Μεσαίου Χώρου
Όσοι δεν έχουν κάτι να πουν, παπαγαλίζουν εδώ και χρόνια, την καραμέλα του Μεσαίου Χώρου: ένα πουκάμισο αδειανό! Η έλλειψη ηγετών και η αδυναμία των κομμάτων να διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό λόγο για τις ανάγκες και τις προοπτικές του 21ου αιώνα, έχουν οδηγήσει την ιδεολογική και προγραμματική τους συγκρότηση στο αδιέξοδο των υποβοηθούμενων τεχνικών. Με την εφαρμογή αυτών των μικροπολιτικών τακτικών, η ΝΔ απώλεσε την ταυτότητά της, τον σκοπό της ύπαρξής της. Ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι κόμμα εξουσίας. Έχει απωλέσει το ένστικτο της διακυβέρνησης, το DNA του. Χάνει τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, υπάρχει για να υπάρχει. Η Αριστερά δεν υπάρχει.
Ο τεχνητός συνωστισμός των κομμάτων στον Μεσαίο Χώρο οδήγησε στην κατασκευασμένη ομοιομορφία του πολιτικού τους λόγου και στην αναγκαστική δημιουργία τεχνητών εντάσεων, ως μοναδική οδό για τη διαφοροποίησή τους, με αποτέλεσμα, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να θεωρεί ότι “όλοι ίδιοι είναι”. Η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση γιατί το κενό του Μεσαίου Χώρου δεν είναι κατεύθυνση. Η Ελλάδα δεν έχει όραμα για το μέλλον. Η τακτική του ώριμου φρούτου είναι ένα τίποτα. Αυτή τη φορά, οι ψηφοφόροι του Μεσαίου Χώρου δεν πήγαν καν να ψηφίσουν.
Το σύνθημα που επέλεξε η κυβέρνηση γι’ αυτή την προεκλογική εκστρατεία ήταν μια φούσκα. Η έλλειψη ανταγωνισμού, η αλαζονεία του 41% και η παντοκρατορία της στα ΜΜΕ, την οδήγησαν να επιλέξει το πιο εύκολο μήνυμα για να διαψευσθεί από την πλειοψηφία των πολιτών. Σαν να ζει σε άλλον πλανήτη! Παρότι ενταχθήκαμε ως 10ο μέλος στην ΕΟΚ, μετά από 45 χρόνια είμαστε ουραγοί στην ΕΕ των 27 χωρών-μελών.
Ενώ εξακολουθούμε να έχουμε το μεγαλύτερο χρέος από όλες τις άλλες, βρισκόμαστε στην 25η θέση στον δείκτη ατομικών ελευθεριών, στην 24η θέση στον δείκτη για την ισότητα των φύλων, στην 26η θέση στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ και στην αγοραστική δύναμη των πολιτών. Με λίγα λόγια, είμαστε η δεύτερη φτωχότερη χώρα σε όλη την ΕΕ. Όλες οι χώρες, που εντάχθηκαν μετά από εμάς, μας έχουν ξεπεράσει. Το σύστημα της Μεταπολίτευσης απέτυχε σε όλους τους τομείς…
Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια
Η αποδοχή των θεσμών της Μεταπολίτευσης είναι, εδώ και χρόνια, μειοψηφική. Το 80% των πολιτών πιστεύει ότι το κράτος δεν λειτουργεί αποτελεσματικά στην Ελλάδα. Το ίδιο ποσοστό επιθυμεί την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας απευθείας από τους πολίτες και τη συνταγματική κατοχύρωση ενός σταθερού εκλογικού συστήματος. Το 70% δεν είναι ικανοποιημένο από τον τρόπο που λειτουργεί η Δημοκρατία και δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη. Το 75% δεν εμπιστεύεται το Κοινοβούλιο, το 85% δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα και το 90% τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Αυτά τα δεδομένα αποτυπώθηκαν στις κάλπες. Τα θεμέλια του συστήματος της Μεταπολίτευσης είχαν ήδη σαπίσει πριν από τις εκλογές. Μετά από 50 χρόνια, το αξιακό τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια είναι περισσότερο αποδεκτό, όχι μόνο από το 20% των ψηφοφόρων που επέλεξαν ακροδεξιά κόμματα, αλλά από την πλειονότητα της κοινωνίας. Γυρίζουμε πίσω, γιατί δεν υπάρχει τίποτα μπροστά…
Η χώρα αντιμετωπίζει ένα τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας, μια κρίση ηγεσίας. Τόσο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν αυτό που θεωρεί δεδομένο κάθε πολίτης. Δεν υπάρχει εναλλακτικός πρωθυπουργός. Οι ίδιοι ποτέ δεν θα γίνουν, όπως εκατομμύρια άλλοι Έλληνες. Αυτό δεν είναι κακό: Δεν είναι μομφή, ρεαλισμός λέγεται, αντίληψη της πραγματικότητας. Αρκεί να το καταλάβουν…
Είναι το λιγότερο που οφείλουν να κάνουν. Ζήτημα κοινής λογικής. Όσο είναι καιρός. Η χώρα δεν μπορεί να μην έχει εναλλακτική επιλογή. Εάν δεν μπορούν να κυβερνήσουν, τα πυρά τους είναι άσφαιρα. Ο “κανένας” δεν είναι λύση. Προφανώς, το πρόβλημα είναι πρωταρχικά θέμα προσώπου. Μετά τον “κανένα”, ποιος; Εάν παραμείνουν στην ηγεσία των κομμάτων τους έχουν την εντολή να συνεργαστούν και να υποδείξουν από κοινού αυτήν ή αυτόν που μπορεί να δώσει μια λύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου