Νικήτας Χιωτίνης
Στις πρόσφατες εκλογές, 6 πολίτες στους 10 δεν θέλησαν να ψηφίσουν. Αλλά και αυτοί που ψήφισαν, δεν ψήφισαν, τουλάχιστον στην πλειονότητά τους, με πολιτικά κριτήρια και στο ύψος των πολιτικών διακυβεύσεων των ευρω-εκλογών. Άλλος ψήφισε για «διαμαρτυρία»
προς στο πλειοψηφούν κόμμα, άλλος για το «life style» των υποψηφίων,
άλλοι από συμπάθεια προς αυτούς που παίζουν καλό ποδόσφαιρο ή
κουτσομπολεύουν δημοσίως από τηλεοράσεως, άλλοι γιατί «αυτόν ξέρουμε»,
χωρίς όμως να ξέρουμε και τι κάνει. Ίσως πράγματι κάποιοι να ψήφισαν από πολιτική ιδεολογία, προφανώς όμως μη έχοντας συνειδητοποιήσει πως αυτή τους η αφοσίωση χρησιμοποιείται προς εξαπάτησή τους. Είναι προφανές όμως, πως η κύρια αιτία είναι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος της χώρας, εν τω συνόλω του.
Αλλά που οφείλεται αυτή η απαξίωση, που μάλιστα βαίνει επιδεινούμενη; Αρχικώς βεβαίως, οφείλεται στην ολοένα
και περισσότερο χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, με
την ….συνδρομή όμως και των ψηφοφόρων. Τα βιογραφικά των υποψηφίων δεν
τα μελετά σχεδόν κανείς και ψηφίζονται, αποκλειστικώς, οι προβεβλημένοι
από τα ιδιοτελή και αργυρώνητα τηλεοπτικά κανάλια και οι έχουσες/οντες πλούσιους χρηματοδότες. Η
κύρια όμως αιτία, είναι η απαξίωση του ίδιου του πολιτικού συστήματος,
απαξίωση που ίσως και να επιδιώκεται -ή τουλάχιστον να γίνεται
ευχαρίστως αποδεκτή- από τους ίδιους τους πολιτικούς διαχειριστές μας,
δηλαδή τους πραγματικούς πολιτικούς διαχειριστές μας. Δεν έχουμε δημοκρατία, οι πολίτες δεν συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας. Η πολιτική εξουσία, ευχαρίστως και ομοφώνως, κοροϊδεύει τους πολίτες της χώρας πως δήθεν συμμετέχουν ψηφίζοντας, ενώ κατ’ ουσίαν απλώς νομιμοποιούν αυτό που λέει ο Γιώργος Κοντογιώργης: την επικρατούσα «εκφυλισμένη εκλεγόμενη μοναρχία» .
Όταν οι Γάλλοι διαφωτιστές εισήγαγαν τη διάκριση των εξουσιών, στην πολιτική διακυβέρνηση μιας χώρας, σε Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία, το
έκαναν για την όσο το δυνατόν ευρύτερη διάχυση των πολιτικών εξουσιών
προς τους λαούς. Προσπάθησαν δηλαδή να πλησιάσουν τους στόχους της
αρχαιοελληνικής Δημοκρατίας. Αυτό όμως στη χώρα μας δεν ισχύει. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός ελέγχει όλες τις συνταγματικώς προβλεπόμενες διακριτές πολιτικές εξουσίες, καταπατώντας το Σύνταγμα. Η Βουλή υπάρχει σχεδόν για «ξεκάρφωμα», οι βουλευτές για να μαζεύουν ψήφους, χωρίς να έχουν άλλο λόγο και ρόλο, ομοίως και οι ευρωβουλευτές που απλώς υπακούουν, επί
ποινή διαγραφής τους, στη «γραμμή» του κόμματος, ομοίως και οι
υπουργοί, που ανερυθριάστως αλλάζουν απόψεις κατά τις βουλές του
αρχηγού.
Πέραν αυτού, οι πολίτες εμπαίζονται και «ιδεολογικώς». Τα
κόμματα χρησιμοποιούν όρους που στερούνται νοήματος, με τρόπο θρασύ και
πονηρό: Δεξιά, αριστερά, κέντρο και τα παράγωγα. Ενώ, σύμφωνα με το
περιεχόμενο των ιστορικώς εγκαθιδρυμένων όρων Δεξιά και Αριστερά, θα
έπρεπε η μεν Δεξιά να τάσσεται υπέρ της συντήρησης μιας ισχυρής
κεντρικής εξουσίας, ενός ισχυρού κεντρικού κράτους που ελέγχει τα πάντα, η
δε Αριστερά υπέρ της ενίσχυσης της δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών,
συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Η «Δεξιά» στράφηκε στον φιλελευθερισμό
-πολιτικό και οικονομικό- η δε «Αριστερά», με σημαία της την πρώην ΕΣΣΔ,
στον κρατισμό. Μάλιστα η πρώην ΕΣΣΔ χρησιμοποίησε τον εγγενώς αντιφατικό όρο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», για να μας μπλέξει περισσότερο. Σήμερα μάλιστα οι στοχεύσεις αυτές εναλλάσσονται κατά περίπτωση, ενώ ο λαός χειραγωγείται με αυτούς τους ψευδεπιγράφως ιεροποιημένους όρους.
Το ότι τα συνθήματα περί Δεξιάς, Αριστεράς, Κέντρου, αλλά και ακροδεξιάς και ακροαριστεράς, χρησιμοποιούνται από τους πολιτικούς για έντεχνη εξαπάτηση των λαών, είναι στη χώρα μας εμφανέστατο. Εμφανώς
μάλιστα προκύπτουν στην εξουσία «αριστερά» κόμματα για να κάνουν αυτό
που δεν τολμούσαν τα «δεξιά» και τούμπαλιν. Ας αναλογιστούμε ποιος
υπέγραψε τις «βάσεις του θανάτου», αυτές που μετά βδελυγμίας κατήγγειλε
πριν εκλεγεί πρωθυπουργός, ποιοί έδωσαν όλο το Αιγαίο για βάσεις των
«φονιάδων των λαών», ποιοι συνεργάστηκαν με τις πρώην «…..go home»,
ποιοι ενίσχυσαν τον νέο-φιλελευθερισμό στη χώρα μας, ποιοι πούλησαν όλα
τα λιμάνια και όλα τα αεροδρόμια της χώρας: οι δήθεν αντίθετοι με αυτά!
Βέβαια, έχουμε και τους «ακροαριστερούς» και «ακροδεξιούς». Θυμάμαι
τον πρώην ΓΓ του κομμουνιστικού κόμματος της Γαλλίας, Georges Marcais,
που τελείωνε τις ομιλίες του ζητώντας επευφημία της χώρας του: «vive la
France», «Ζήτω η Γαλλία». Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του χρησιμοποιούσε συχνά τους όρους πατρίδα, όπως άλλωστε αναλόγως έπρατταν και δικοί μας «γέροι της Δημοκρατίας» και «αριστεροί» μαχητές, πριν
λίγα χρόνια. Σήμερα αυτό απαγορεύεται. Αν κάποιος πολιτικός εκφωνήσει
σήμερα μία τέτοια ομιλία στη χώρα μας, θα χαρακτηριστεί ως ακροδεξιός,
τουλάχιστον. Τα κόμματα εξουσίας εξυπηρετούνται χαρακτηρίζοντας
συλλήβδην ομάδες συμπολιτών μας σαν «ακροδεξιούς», όταν εκφράζουν την
αγάπη στην πατρίδα τους και πίστη στον προαιώνιο τρόπο ύπαρξης των
κοινωνιών και των ανθρώπων, με οικογένειες που αποτελούνται από μητέρα,
πατέρα και τα παιδιά τους. Εξυπηρετούνται
όταν συλλήβδην χαρακτηρίζουν «φασίστες» αυτούς που αντιτίθενται στην
επικρατούσα στην Ευρώπη -όχι σε όλη την Ευρώπη- «κουλτούρα ακύρωσης»,
που και οι ίδιοι προωθούν στη χώρα μας, άγνωστο γιατί. Εξυπηρετούνται
και όταν οι ψηφοφόροι «βγαίνουν από το μαντρί», ενίοτε ψηφίζοντας, από αντίδραση και μόνο, κομματίδια ημίτρελλων και αγραμμάτων, που βεβαίως δεν μπορούν να αναχθούν σε αντιπολίτευση.
Ειρήσθω εν παρόδω… μια εντόνως προβεβλημένη πρώην υπουργό Παιδείας, «κεντροαριστερού» κόμματος, δήλωσε, με τρόμο, πως φοβάται πως «η Ευρώπη θα αλλάξει χρώμα». Την ανωτέρω κυρία ουδείς την έψεξε, τους ημίτρελλους τους βρίζουμε όλοι και το σύστημα τους έχει στη φυλακή, χρησιμοποιώντας τους ως άλλοθί του, για να επιδείξει έτσι τη δήθεν δημοκρατικότητά του.
Ξεχάσαμε και τους «αναρχικούς», δηλαδή αυτούς που οδήγησαν
στα άκρα τις προτάσεις της Νεωτερικότητος, αυτούς που δεν αποτελούν
παρά την κορωνίδα του νέο-φιλελευθερισμού. Προφανώς όλα τα κόμματα που δηλώνουν «φιλελεύθερα», πρέπει να αισθάνονται ιδεολογική συγγένεια. Αν και τα δήθεν φιλελεύθερα κόμματα, ερμηνεύουν στρεβλώς, ιδιοτελώς ή απλώς ανοήτως, τον όρο «φιλελευθερισμό»: Προσπαθούν
να μας πείσουν πως παραδίδοντας την ανάπτυξη της χώρας σε μερικούς
«ιδιώτες» μεγαλοεπιχειρηματίες – με το «αζημίωτο» βέβαια γι’ αυτά- ασκούν φιλελεύθερη πολιτική.
Τελικώς, ίσως το
πρόβλημα της χώρας να μην είναι η αποχή του 60% των εκλεκτόρων, αλλά η
αποδοχή και νομιμοποίηση του ισχύοντος πολιτικού συστήματος από το 40%.
Θεωρούμε προκλητικό να λέμε ότι έγιναν εκλογές, όταν απείχε από αυτές η
πλειονότητα των πολιτών. Θεωρούμε πως κατ’ ουσίαν εκλογές ΔΕΝ έγιναν.
Άλλωστε, με την επικρατούσα πολιτική κατάσταση και την επιβληθείσα νοοτροπία, γιατί
να πάει κανείς να ψηφίσει; Παλαιότερα ψήφιζε για το «ρουσφέτι». Τώρα
που αυτό γίνεται πιο δύσκολο να εφαρμοστεί και τώρα που οι «ιδεολογίες»
έδειξαν την κενότητά τους, γιατί να ψηφίσει;
Με λίγα λόγια, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα προετοιμάζει είτε
μια πραγματική επανάσταση των πολιτών, με την επιφύλλαξη των πραγματικών
πλέον δυνατοτήτων της κοινωνίας, είτε την ολοκληρωτική εξηλιθίωσή τους. Ας μη προτρέξουμε με προβλέψεις, άλλωστε ίσως μας προλάβει η εξαφάνιση της χώρας μας, ως σώμα και ως πνεύμα..…
Νικήτας Χιωτίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου