Άποψη
Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, η πανδημία απειλούσε το στρατηγικό σχεδιασμό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας (ΚΚΚ) να κυριαρχήσει στον πλανήτη – οπότε δεν μπορούσε να αφήσει την οικονομία της χώρας να υποφέρει μόνη της από τον ιό (πηγή). Ως εκ τούτου αποφάσισε να τον κρατήσει κρυφό έως ότου τον εξάγει, επιβραδύνοντας τις οικονομίες των ανταγωνιστών της όπως τη δική της – με το ενδεχόμενο επί πλέον «bonus» να σπείρει κοινωνική δυσαρέσκεια στις χώρες της Δύσης και ειδικά στις Η.Π.Α., όπου η ελευθερία κυκλοφορίας είναι ανθρώπινο δικαίωμα.
Δεν κήρυξε βέβαια έναν βιολογικό πόλεμο στην υπερδύναμη που ο πρόεδρος της δεν σταματούσε να της επιβάλει κυρώσεις, αλλά άφησε ελεύθερο τον ιό να εξαπλωθεί – ενώ καταδίκασε όποιους Πολίτες της είχαν την πρόθεση να αποκαλύψουν το μεγάλο ψέμα της: τη συγκάλυψη της πανδημίας.
Είτε το παραπάνω αφήγημα είναι σωστό είτε όχι, αυτό που έχει σημασία είναι το τελικό αποτέλεσμα – όπου αφενός μεν είναι αδιαμφισβήτητο το πλήγμα που υπέστη η αμερικανική οικονομία από την πανδημία, αφετέρου η ήττα του προέδρου Trump. Φυσικά η πανδημία δεν είναι ο μοναδικός λόγος της αποτυχίας του κ. Trump να εκλεγεί ξανά – αφού έχουν βρεθεί ήδη πολλές ατασθαλίες, όπως η καταμέτρηση 200.000 ψήφων παραπάνω στην Pennsylvania (πηγή). Εν τούτοις, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο – ενώ, όσον αφορά την κινεζική οικονομία, έχει ανακάμψει με ταχύτατους ρυθμούς.
Ο δεύτερος μεγάλος κερδισμένος τώρα, εάν όχι ο πρώτος, είναι η Γερμανία – η οποία χρησιμοποιεί την ΕΕ, την αλλαγή προεδρίας στις Η.Π.Α. και την πανδημία, για να επιταχύνει την ανεξαρτητοποίηση της από την αμερικανική κηδεμονία που της επιβλήθηκε μετά το 2ο ΠΠ. Έχοντας κυριαρχήσει πλήρως στην Ευρώπη, εν πρώτοις με τη βοήθεια της κρίσης χρέους του 2010 που η ίδια πυροδότησε μέσω της Ελλάδας και σήμερα με την οικονομική αδυναμία των «εταίρων» της εξαιτίας της πανδημίας, όταν παράλληλα κατόρθωσε να εκδιώξει τη Μ. Βρετανία, επιταχύνει τη συμμαχία της με τους δύο άλλους μεγάλους «πόλους» του πλανήτη: με τη Ρωσία και με την Κίνα.
Ειδικότερα, ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας δήλωσε επίσημα πως θα ολοκληρωθεί η κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2, σε συνεργασία με τη Ρωσία – η οποία είχε διακοπεί προσωρινά κάτω από τη θάλασσα της Βαλτικής, λόγω των κυρώσεων που είχαν επιβάλει οι Η.Π.Α. (πηγή). Επίσης πως παρά το ότι η ΕΕ προσβλέπει σε καλύτερες σχέσεις με τις Η.Π.Α. υπό τη νέα κυβέρνηση Biden, είναι δικαίωμα της να διαπραγματεύεται με τη Ρωσία όσον αφορά τον εφοδιασμό της με φυσικό αέριο – αφού αποτελεί ζήτημα εθνικής κυριαρχίας. Τόνισε δε τα εξής με τη γνωστή αλαζονεία της χώρας που, ενώ αιματοκύλισε δύο φορές στον 20ο αιώνα την Ευρώπη, πιστεύει πως έχει ξεπλυθεί από τα εγκλήματα της με τη βοήθεια της ΕΕ:
«Δεν χρειάζεται να μιλάμε για ευρωπαϊκή κυριαρχία, εάν αυτό σημαίνει πως στο μέλλον θα κάνει ότι θέλει μόνη της η Ουάσιγκτον. Η γερμανική κυβέρνηση δεν θα αλλάξει τη θέση της, σχετικά με τον Nord Stream 2».
Κίνητρο βέβαια για κάτι τέτοιο είχαν οι Η.Π.Α. και όχι η Ρωσία που κατηγορήθηκε – ενώ ότι και αν συνέβη, τα συμφέροντα έχουν υπερισχύσει, αφού η επιθυμία της Γερμανίας να ανεξαρτητοποιηθεί από τις Η.Π.Α. είναι μεγαλύτερη από κάθε τι άλλο. Πρόκειται για ένα ακόμη θεμελιώδες λάθος των Αμερικανών που θα το πληρώσουν ακριβά, εάν δεν το διορθώσουν – όπως μετά το 1945 η στήριξη της Γερμανίας (ανάλυση), χωρίς να ακούσουν τότε τον Morgenthau που ήθελε τη χώρα γεωργική.
Η δεύτερη μεγάλη απόρριψη των Η.Π.Α. από τη Γερμανία ήταν η επενδυτική συμφωνία της, πάντοτε υπό το μανδύα της ΕΕ, με την Κίνα (πηγή) – η οποία είναι φυσικά εναντίον των συμφερόντων πολλών ευρωπαϊκών χωρών που υποφέρουν από το μισθολογικό ανταγωνισμό της Κίνας. Το γεγονός δε πως η Γερμανία συμβάλλεται και στηρίζει δικτατορικά καθεστώτα, όπως της Κίνας και της Τουρκίας, ενώ κατηγορεί για ελλιπές κράτος δικαίου την Πολωνία, την Ουγγαρία και βέβαια τη Λευκορωσία επιβάλλοντας της κυρώσεις, τεκμηριώνει την απίστευτη υποκρισία της – ενώ βιάστηκε να υπογράψει τη συμφωνία εντός της εβδομάδας, θέλοντας να εκμεταλλευθεί το κενό ηγεσίας που υπάρχει στις Η.Π.Α., λόγω της παράδοσης της εξουσίας από τον Trump στον Biden.
Η προσέγγιση τώρα των δύο μεγαλύτερων εμπορικών οντοτήτων του πλανήτη, της γερμανικής ΕΕ με τη Γερμανία να αλλάζει στην ουσία το πολίτευμα της σιωπηλά (ανάλυση) και της Κίνας του κρατικού καπιταλισμού, οι οποίες θα συνδεθούν με το δρόμο του μεταξιού, είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός – το οποίο επετεύχθη με τις επιδέξιες παραχωρήσεις της Κίνας, όσον αφορά την πρόσβαση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στην τεράστια εσωτερική αγορά της.
Βέβαια ωφελημένες θα είναι κυρίως οι γερμανικές επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας – επί πλέον από την πρόσφατη συμφωνία ελευθέρου εμπορίου μεταξύ της Αυστραλίας, του Μπρουνέι, της Καμπότζης, της Κίνας, της Ινδονησίας, της Ιαπωνίας, του Λάος, της Μαλαισίας, της Μυανμάρ, της Νέας Ζηλανδίας, των Φιλιππίνων, της Σιγκαπούρης, της Νότιας Κορέας, της Ταϊλάνδης και του Βιετνάμ (πηγή). Παρά το ότι λοιπόν οι Η.Π.Α. έκαναν εκκλήσεις για μία διατλαντική ενότητα, απαραίτητη για την αντιμετώπιση της Κίνας, η Γερμανία τους γύρισε αλαζονικά την πλάτη – τεκμηριώνοντας πως κανένας δεν είναι τόσο αγνώμονας, όσο ο ευεργετηθείς.
Μία ημέρα πάντως πριν από την επίσημη ανακοίνωση της επενδυτικής συμφωνίας Κίνας και ΕΕ, ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α. επανέλαβε την έκκληση για μία από κοινού αντιμετώπιση της κινεζικής ανόδου (πηγή) – η οποία όμως αγνοήθηκε επιδεικτικά από τη Γερμανία, όπως επίσης η προηγούμενη του υποψηφίου συμβούλου εθνικής ασφαλείας της νέας κυβέρνησης των Η.Π.Α. που είχε αναφερθεί σε κοινές ανησυχίες, σχετικά με τις οικονομικές πρακτικές της Κίνας (πηγή).
Με δεδομένο τώρα το πόσα διακυβεύονται για τις Η.Π.Α., για το δολάριο και για το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, εκτός από την ηγεμονία του πλανήτη, είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κανείς πώς θα αντιδράσουν – ειδικά η νέα τους κυβέρνηση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του βιομηχανικού-πολεμικού συγκροτήματος της χώρας.
Είναι δυνατόν να ανεχθούν τη συμπεριφορά της Γερμανίας, της Ρωσίας και της Κίνας, πόσο μάλλον όταν ενωμένες μεταξύ τους θα είναι πανίσχυρες; Δεν βλέπουν τους τεράστιους κινδύνους για την οικονομία τους που θα είναι αδύνατον να επιβιώσει, ειδικά εάν το δολάριο χάσει τη θέση του ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα;
Από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία να αποδεχθούν ως κυρίαρχο της ηπείρου μας τη Γερμανία; Έχουν τυφλωθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν βλέπουν το γερμανικό κίνδυνο, όπως δεν τον έβλεπαν ούτε τη δεκαετία του 1930; Ποια πρέπει να είναι η θέση της Ελλάδας στη νέα τάξη πραγμάτων που δημιουργείται στον πλανήτη, όταν η Τουρκία έχει επιλέξει ξεκάθαρα τόσο τη Γερμανία και τη Ρωσία, όσο και την Κίνα; Πρόκειται για ερωτήματα που πολύ δύσκολα μπορεί να απαντήσει κανείς, αλλά που είναι κατά πολύ σημαντικότερα από την πανδημία – πίσω από την οποία κρύβονται πολλές εξελίξεις.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου