Το «στρατηγικό σοκ» στη Μέση Ανατολή

Οι εξεγέρσεις στο Λίβανο και το κλείσιμο των τραπεζών του, δεν οφείλονται μόνο στα προβλήματα διαφθοράς, στις εισοδηματικές ανισότητες, στο νεποτισμό και στις ελλείψεις των κρατικών δομών του – αλλά στο σοκ που αντιμετωπίζει η περιοχή, προειδοποιώντας μας πως στη Μέση Ανατολή «επωάζεται» σιωπηλά μία μεγάλη αναταραχή, με σημαντικές επιπτώσεις για ολόκληρο τον πλανήτη. Το σοκ αυτό διαπιστώνεται από την κατάρρευση της καθιερωμένης τάξης πραγμάτων – με τις Η.Π.Α. να αποχωρούν και με το δόγμα Wolfowitz (= αμερικανική υπεροχή στην περιοχή) να φτάνει στο τέλος του. Φυσικά δεν θα πρόκειται για ένα γεγονός που θα συμβεί από τη μία ημέρα στην άλλη, αλλά σταδιακά – με δύο βήματα έξω και με ένα μέσα. Εν τούτοις, όλοι όσοι επωφελούνταν από το συγκεκριμένο δόγμα, από την παλαιά τάξη πραγμάτων, έχουν ήδη πανικοβληθεί – όπως οι εισοδηματικά ισχυροί ή το Ισραήλ, το οποίο αναζητεί επειγόντως συμμάχους διαισθανόμενο τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει.

«Το 2010, η ανακάλυψη τεράστιων ποσοτήτων φυσικού αερίου στην ανοικτή θάλασσα του Ισραήλ, στα κοιτάσματα Tamar και Leviathan, είχε ως αποτέλεσμα να ανησυχήσει η Ρωσία – φοβούμενη πως το Ισραήλ θα μπορούσε να σπάσει το ρωσικό μονοπώλιο στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου. Μια ομάδα στελεχών της Gazprom στάλθηκαν στο Ισραήλ, επίσημα, για να μιλήσουν για την αγορά υγροποιημένου φυσικού αερίου από το Tamar – ενώ στο παρασκήνιο διαπραγματεύονταν δικαιώματα γεώτρησης.

Οι πρόσφατες γεωπολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή (η εγκατάλειψη των Κούρδων από τις ΗΠΑ, τα στρατεύματα της Ρωσίας που εισέρχονται για να γεμίσουν το κενό και η πολιτική «Πρώτα η Αμερική» του προέδρου Trump) θέτουν το ερώτημα τι θα συμβεί την επόμενη φορά που το Ισραήλ θα παρεμποδίσει τα οικονομικά συμφέροντα της Ρωσίας – ενώ εάν το Ισραήλ αντιμετώπιζε μία ιρανική απειλή, θα μπορούσε να στραφεί μόνο στη Ρωσία που έχει εξελιχθεί στο νέο αστυνομικό της περιοχής» (πηγή).

Επικαιρότητα

Ιστορικά οι πόλεμοι (οι σημερινοί δεν είναι στρατιωτικοί αλλά οικονομικοί, ασύμμετροι και υβριδικοί, με τη χρησιμοποίηση των μεταναστευτικών ροών που έχουν πλέον μετατραπεί σε εποικιστικές), καταλήγουν πάντοτε σε θρησκευτικούς – στους οποίους σήμερα το Ισλάμ διαδραματίζει έναν πρωτεύοντα ρόλο.

Ειδικότερα, έχοντας επικρατήσει στις πιο φτωχές χώρες του πλανήτη, χρησιμοποιείται από τους υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης για τη διάλυση των εθνικών συνόρων, καθώς επίσης ως φθηνό εργατικό δυναμικό των οικονομικών ελίτ, κυρίως όσον αφορά την Ευρώπη – χωρίς δυστυχώς να δίνεται η απαιτούμενη σημασία στο ότι, οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καμία διάθεση αφομοίωσης τους από τις δυτικές κοινωνίες αλλά, αντίθετα, θέλουν αυτοί να τις αφομοιώσουν, επιβάλλοντας τους δικούς τους νόμους, κανόνες, ήθη και έθιμα.

Όταν όλα αυτά τώρα διαδραματίζονται σε μία εποχή που αλλάζει το γεωπολιτικό καθεστώς του πλανήτη, με τις Η.Π.Α. να αποχωρούν από τη θέση τους ως παγκόσμιος αστυνομικός, είναι εξαιρετικά επικίνδυνα – ιδίως για χώρες, όπως η χρεοκοπημένη Ελλάδα, η οποία αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου για τους πληθυσμούς της Ασίας και της Αφρικής, ευρισκόμενη επί πλέον στο στόχαστρο της χρεοκοπημένης Τουρκίας που αφενός μεν θέλει να αναδειχθεί στην ηγέτιδα δύναμη του Ισλάμ, αφετέρου να επιλύσει τα οικονομικά της προβλήματα εις βάρος μας.

Η βασικότερη προειδοποίηση σε σχέση με το «τι μέλει γενέσθαι» είναι οι διαμαρτυρίες και οι εξεγέρσεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, από την Αίγυπτο έως το Ιράκ – με σημαντικότερες αυτές του Λιβάνου, ο οποίος θεωρείται ως «το καναρίνι στο ορυχείο» (σημ: εάν ασθενούσε ή πέθαινε, θα προειδοποιούσε τους ανθρακωρύχους ότι βρίσκονται σε κίνδυνο και ότι θα έπρεπε να εκκενώσουν το ορυχείο).

Εν προκειμένω, με κριτήριο την ιστορική γνώση, οι εξεγέρσεις στο Λίβανο και το κλείσιμο των τραπεζών του (ανάλυση), δεν οφείλονται μόνο στα προβλήματα διαφθοράς, στις εισοδηματικές ανισότητες, στο νεποτισμό και στις ελλείψεις των κρατικών δομών του – αλλά στο «στρατηγικό σοκ» που αντιμετωπίζει η περιοχή, προειδοποιώντας μας πως στη Μέση Ανατολή «επωάζεται» σιωπηλά μία μεγάλη αναταραχή, με σημαντικές επιπτώσεις για ολόκληρο τον πλανήτη.

Το στρατηγικό αυτό σοκ διαπιστώνεται από την κατάρρευση της καθιερωμένης τάξης πραγμάτων – με τις Η.Π.Α. να αποχωρούν και με το δόγμα Wolfowitz (= αμερικανική υπεροχή στην περιοχή) να φτάνει στο τέλος του. Φυσικά δεν θα πρόκειται για ένα γεγονός που θα συμβεί από τη μία ημέρα στην άλλη, αλλά σταδιακά – με δύο βήματα έξω και με ένα μέσα. Εν τούτοις, όλοι όσοι επωφελούνταν από το συγκεκριμένο δόγμα, από την παλαιά τάξη πραγμάτων, έχουν ήδη πανικοβληθεί – όπως οι εισοδηματικά ισχυροί ή το Ισραήλ, το οποίο αναζητεί επειγόντως συμμάχους διαισθανόμενο τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει.

Οι αλλαγές αυτές πάντως φαίνονται από πολλές πλευρές – όπως από τη μη αμερικανική αντίδραση στην επίθεση του Ιράν με τα drones, από τη στάση των Η.Π.Α. στο θέμα των καταστροφικών επιθέσεων εναντίων της ARAMCO, από το κόκκινο χαλί με το οποίο υποδέχθηκε η Σαουδική Αραβία τον πρόεδρο Putin, με το οποίο τεκμηριώθηκε πως κέρδισε μία πολύ σημαντική μάχη εναντίον του δολαρίου (ανάλυση) με ανυπολόγιστες μελλοντικές συνέπειες για το αμερικανικό νόμισμα κοκ. Κυρίως όμως από το πρόσφατο μήνυμα του κ. Pombeo στο Ισραήλ, κατά την τελευταία του επίσκεψη, όπου δήλωσε τα εξής σε ελεύθερη απόδοση: «Εσείς, το Ισραήλ, θα πρέπει να αισθάνεστε ελεύθεροι να απαντήσετε σε οποιαδήποτε απειλή της ασφάλειας σας – από όποιον ή από όπου και αν προέρχονται«.

Το μήνυμα αυτό μεταφράζεται στο ότι το Ισραήλ είναι πλέον μόνο του, συνοδευόμενο από την «παράκληση» να μην κλιμακωθούν οι εντάσεις, έτσι ώστε η αποχώρηση των Η.Π.Α. από την περιοχή να γίνει ομαλά – κάτι που εφόσον ισχύει για το Ισραήλ, ισχύει πολύ περισσότερο για το Λίβανο που έχει κυριολεκτικά πανικοβληθεί, ειδικά η ελίτ που το 1% της κατέχει το 25% του εθνικού πλούτου της χώρας. Να οφείλεται άραγε στο γεγονός αυτό η προσέγγιση της Κύπρου, της Ελλάδας και της Αιγύπτου από το Ισραήλ και όχι στην ενεργειακή πολιτική που ισχυρίζεται; Είναι το πιθανότερο.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, η Μέση Ανατολή είναι μία περιοχή που επιβιώνει από τα ορυκτά καύσιμα – σε μία εποχή που η χρήση τους υποχωρεί, οι κεφαλαιουχικές δαπάνες παγώνουν και οι προβλέψεις για τη μελλοντική τους ζήτηση περιορίζονται συνεχώς.

Ακόμη δε και η οικονομία του Λιβάνου, παρά το ότι η χώρα δεν διαθέτει πετρέλαιο, είναι μία πετρελαϊκή οικονομία – αφού οι Λιβανέζοι εργάζονται είτε στον Κόλπο, στέλνοντας τα χρήματα τους στις τράπεζες του Λιβάνου, είτε στο χρηματοπιστωτικό τομέα της χώρας τους που διαχειρίζεται αποταμιεύσεις, οι οποίες προέρχονται από τον ενεργειακό κλάδο.

Εάν λοιπόν τα ορυκτά καύσιμα πάψουν να είναι σημαντικά για τον πλανήτη, όπως φαίνεται από την τεράστια στροφή της Δύσης στην πράσινη ενέργεια, τότε ολόκληρη η περιοχή θα καταρρεύσει οικονομικά. Δύσκολα δε θα υπάρξει μέλλον για το νεαρό πληθυσμό της σε κράτη που δεν διαθέτουν ούτε νερό, ούτε χρήσιμους χερσαίους πόρους – οπότε εύλογα θα ακολουθήσουν ακόμη περισσότερες διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις, ενώ θα αυξηθούν οι μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη.

Πηγή : https://analyst.gr