Το ζήτημα ήταν η Τουρκία να μην εισβάλει εξ αρχής ούτε στη Συρία, ούτε στην κυπριακή ΑΟΖ. Τώρα πια, που το κακό έγινε και μάλιστα κατ’ επανάληψη, είναι σαν να συρόμαστε απρόθυμα σε ένα παιχνίδι ισχύος έχοντας δεχτεί γκολ από τα αποδυτήρια.
Σαν να παίζουμε κατενάτσιο απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει πάντοτε την πρωτοβουλία των κινήσεων όχι επειδή μπορεί αλλά επειδή κάποιοι του το επέτρεψαν και συνεχίζουν να του το επιτρέπουν.
Καλή και αναγκαία η άμυνα, δεν λέω, (εάν βέβαια οι – στην καλύτερη περίπτωση – ήπιες κυρώσεις, οι θεωρητικές καταδίκες και οι φραστικές επικλήσεις του διεθνούς δικαίου μπορούν να θεωρηθούν άμυνα), αλλά μόνο με άμυνα δεν γυρίζει κανένα παιχνίδι. Ακόμη και αν δεν δεχτούμε άλλο γκολ, στο τέλος θα έχουμε χάσει…
Η Άγκυρα, πάντως, μας είχε προειδοποιήσει από την πλευρά της ότι θα άρχιζε να βάλλει προς τις εστίες μας. Την εισβολή στην Κύπρο το 1974 μπορεί να μην την είχε ακριβώς προαναγγείλει. Για τις εισβολές που ακολούθησαν όμως, ειδικά τα τελευταία χρόνια σε Συρία και κυπριακή ΑΟΖ, μας είχε ενημερώσει όλους κατ’ επανάληψη, με τον πλέον επίσημο τρόπο, μέσα από έγγραφα, ανακοινώσεις, προπαγανδιστικά δημοσιεύματα και διαπρύσια κηρύγματα αξιωματούχων. Όπως μας ενημερώνει, άλλωστε, και τώρα για το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», για την πρόθεσή της να οριοθετήσει θαλάσσια σύνορα με τη… Λιβύη, για το σχέδιό της να ανοίξει την Αμμόχωστο υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση…
Και ενώ εκείνη μας ενημέρωνε για τις εισβολές που σχεδιάζει, εμείς (οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί κ.ά.) συνεχίζαμε να της πουλάμε όλον εκείνο τον εξοπλισμό που θα της επέτρεπε να φέρει σε πέρας τις εισβολές της… ελπίζοντας ότι δεν θα τις πραγματοποιήσει. Υπάρχει κανείς που να είναι πραγματικά τόσο αφελής; Ή μήπως απλά πλέουμε όλοι μέσα σε πελάγη υποκρισίας κοροϊδεύοντας αλλήλους και μαζί τον εαυτό μας στον καθρέφτη;
Διότι τα πλωτά γεωτρύπανα οι Τούρκοι δεν τα έφτιαξαν μόνοι τους. Από κάποιον τα αγόρασαν. Και όταν τα αγόραζαν, το δήλωναν πως τα αγοράζουν για να «τρυπήσουν» σε μέρη μακρινά, πολύ πιο πέρα από τα χωρικά τους ύδατα. Ελεύθερη αγορά θα μου πείτε. Ο καθείς δικαιούται να αγοράζει ό,τι θέλει από τη στιγμή που το πληρώνει, χωρίς να υπόκειται σε δίκες προθέσεων. Δεκτό…
Αλλά και στο μέτωπο των στρατιωτικών εξοπλισμών, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας (η Ιταλία, η Γερμανία, η Βρετανία, η Ισπανία, ακόμη και η Γαλλία κ.ά.) δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να πωλούν όπλα στην Τουρκία, ούτε καν αφότου εκείνη εισέβαλε στρατιωτικά στη Συρία, αρχικά το 2016 (Ασπίδα του Ευφράτη) και έπειτα το 2018 (Κλάδος Ελαίας). Μόνο το 2018, κράτη-μέλη της ΕΕ εμφανίζονται να έστειλαν στην Τουρκία όπλα, πυρομαχικά και αεροσκάφη (αλλά όχι μόνο πολεμικά) συνολικής αξίας περίπου 1,5 δισ. ευρώ, σύμφωνα τα στοιχεία της Eurostat που επικαλείται το πρακτορείο Reuters.
Και τώρα, με φόντο την τρίτη τουρκική στρατιωτική εισβολή στη Συρία αλλά και όσα συμβαίνουν στην κυπριακή ΑΟΖ (την αναβάθμιση των προκλήσεων με την παρουσία του Yavuz στο όχι μόνο οριοθετημένο αλλά και αδειοδοτημένο Οικόπεδο 7), οι πωλήσεις οπλισμού και πυρομαχικών προς την Τουρκία συνεχίζονται μεν, πλην όμως κάπως… περιορισμένες, επιτρέποντας έτσι στην Άγκυρα να παριστάνει τον «διωκόμενο» («καταγγέλλουμε τη μεροληπτική στάση των Ευρωπαίων απέναντί μας») αλλά και τον «ήρωα» («δεν μπορούν να μας αγγίξουν οι κυρώσεις σας»), χωρίς όμως εκείνη να έχει επί της ουσίας κληθεί να πληρώσει κάποιο πραγματικό τίμημα για τις δραστηριότητές της, δραστηριότητες οποίες η ίδια η ΕΕ αποκηρύσσει φραστικά ως «παράνομες».
Όσο για την Ουγγαρία, πίσω από τη «φιλοτουρκική» στάση της οποίας πολλοί έσπευσαν εσχάτως να βρουν καταφύγιο καταγγέλλοντας, αξίζει ίσως να σημειωθεί ότι οι οικονομικοί της δεσμοί με την Τουρκία πραγματικά ωχριούν μπροστά στους αντίστοιχους δεσμούς άλλων Ευρωπαίων που σήμερα το παίζουν «σκληροί» απέναντι στην Άγκυρα.
Η Τουρκία εισέβαλε με το Fatih στην κυπριακή ΑΟΖ το Μάιο του 2019 και με το Yavuz τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς. Τι έχει κάνει η ΕΕ πρακτικά έκτοτε, πέρα από το να καταδικάζει φραστικά;
Στις 20 Ιουνίου: η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ «επικροτεί την πρόσκληση που απευθύνθηκε στην Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης να υποβάλουν, χωρίς καθυστέρηση, επιλογές για κατάλληλα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων στοχευμένων μέτρων»
Στις 15 Ιουλίου: το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ «καλεί την Ύπατη Εκπρόσωπο και την Επιτροπή να συνεχίσουν να διερευνούν επιλογές για στοχευμένα μέτρα σε σχέση με τις συνεχιζόμενες δραστηριότητες γεώτρησης της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο»
Στις 14 Οκτωβρίου: το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ «βάσει των προπαρασκευαστικών εργασιών που έχουν ήδη ξεκινήσει, συμφωνεί για τη θέσπιση καθεστώτος-πλαισίου περιοριστικών μέτρων έναντι φυσικών και νομικών προσώπων που ευθύνονται για τις παράνομες δραστηριότητες γεώτρησης για υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο ή εμπλέκονται σε αυτές και καλεί την Ύπατη Εκπρόσωπο και την Επιτροπή να υποβάλουν σχετικές προτάσεις το ταχύτερο»
Στο δια ταύτα, λοιπόν, από τον περασμένο Ιούνιο και έπειτα, η ΕΕ επιμένει μιλάει (αλλά μόνο να μιλάει) για στοχευμένα μέτρα κατά της Τουρκίας τα οποία όμως ακόμη περιμένουμε. Θα τα δούμε άραγε στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής (17-18 Οκτωβρίου); Κάποιοι, πάντως, πίσω στην Αθήνα έχουν ήδη αρχίσει να πανηγυρίζουν με τον κίνδυνο να διαψευστούν οικτρά.
Πηγή : ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου