Αμερικανοτουρκικές "θύελλες" προμηνύονται από το "πύρινο" άρθρο καταπέλτης των New York Times με τίτλο “Τα χωράφια του θανάτου της Τουρκίας”, παραπέμποντας ευθέως βέβαια στην κινηματογραφική ταινία "The Killing Fields" για τις σφαγές των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη.
Oι ΗΠΑ μετά το στρατιωτικό σκέλος και το οικονομικό φαίνονται αποφασισμένες να "κτυπήσουν" και στο ιστορικό κομμάτι αναγνωρίζοντας γενοκτονίες που διέπραξαν οι Τούρκοι.
Φυσικά τη στιγμή που μεγάλα και έγκυρα ΜΜΕ των ΗΠΑ αναφέρονται ξεκάθαρα στις τουρκικές γενοκτονίες κατά των Χριστιανικών πληθυσμών οι ανεκδιήγητες και ανιστόρητες θέσεις του διαβόητου υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΝΔ Δημήτρη Καιρίδη ότι είναι «μύθος η Γενοκτονία των Ποντίων» εκθέτουν πάνω από όλα το ίδιο το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μάλιστα ανεπανόρθωτα.
Το άρθρο αποτελεί αφιέρωμα στο βιβλίο με τον τίτλο “The Thirty-Year Genocide” των Benny Morris και Dror Ze’evi.
Το βιβλίο που ήδη έχει κερδίσει διεθνή αναγνώριση, πραγματεύεται τη συστηματική εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορία την 30ετία 1894-1924.
Το βιβλίο αναφέρει ότι «η χρήση της λέξης «γενοκτονία» είναι πολύ λίγη για να περιγράψει ένα σχέδιο μαζικής δολοφονίας των Χριστιανών στην Τουρκία του προηγούμενου αιώνα. Εάν αυτές φρικαλεότητες εκτυλίσσονταν σε άλλες χώρες θα είχαν τιμωρηθεί οι δράστες και η χώρα.
Οι συγγραφείς εξετάζουν τρία περιόδους.
Πρώτα τη σφαγή περίπου 200.000 Αρμενίων που έλαβε χώρα μεταξύ 1894 και 1896, κατόπιν τον μεγάλο εκτοπισμό και σφαγή των Αρμενίων που ξεκίνησε το 1915 και έχει αναγνωριστεί ως γενοκτονία, και τέλος τη καταστροφή ή εκτόπιση των υπολοίπων χριστιανικών πληθυσμών (κυρίως Ελλήνων) κατά τη περίοδο 1919-1922 που οι Τούρκοι αποκαλούν “Πόλεμο της Ανεξαρτησίας” και την εξόντωση τουλάχιστον 250.000 ανθρώπων.
Το βιβλίο έχει γραφτεί από τους διακεκριμένους Ισραηλινούς ιστορικούς Benny Morris και Dror Ze’evi.
Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι τυχαίος και παραπέμπει στα χωράφια του θανάτου της Καμπότζης όπου το καθεστώς του Πολ Ποτ δολοφόνησε εκατομμύρια κατοίκους της χώρας.
Κάθε ένα από τα επιλεγμένα επεισόδια τους συνέβη σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Το πρώτο ξεδιπλώθηκε σε μια οθωμανική αυτοκρατορία που συγχρόνως εκσυγχρονίζονταν και κατέρρεε ενώ για χρόνια είχε αντιπαλότητα με τους Ρώσους.
Το δεύτερο έλαβε χώρα όταν οι Τούρκοι βρίσκονταν σε πόλεμο με τρεις χριστιανικές δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία).
Η τρίτη, αφορά τις ελληνικές εκστρατευτικές δυνάμεις οι οποίες κατέλαβαν το λιμάνι της Σμύρνης, με έγκριση των δυτικών συμμάχων τους και στη συνέχεια προέλασαν στην ενδοχώρα.
Ένα εντυπωσιακό κεφάλαιο εξηγεί την πρόκληση μαζικών σφαγών την περίοδο 1894-96. Περιγράφει τους διωγμούς και τους εκτοπισμούς που επιβλήθηκαν στους Έλληνες πόντιους Χριστιανούς στην Ανατολία και την πορεία προς την Ρωσία μέσω του Καυκάσου, καθώς και τη μετατροπή των Αρμενίων από μια θρησκευτική μειονότητα σε μια πολιτική κοινότητα, κάτι που φόβισε τους Οθωμανούς.
Ωστόσο, υπάρχει ένα παράδοξο στο βιβλίο. Ως επιμελείς ιστορικοί, ο Morris και ο Ze’evi αναγνωρίζουν πολλές διαφορές μεταξύ των τριών φάσεων της ιστορίας που αναφέρουν.
Για παράδειγμα, εμπλέκονται διαφορετικά καθεστώτα: στην πρώτη περίπτωση, ο παλιός φρουρός της αυτοκρατορίας ο Σουλτάνος,· στη δεύτερη, μια σκιερή κλίκα πλούσιων και στην τρίτη, μια κοσμική δημοκρατία.
Αλλά ο στόχος των Ισραηλινών συγγραφέων ήταν το να τονίσουν τις συνεχόμενες σφαγές των Χριστιανών από όλα τα είδη των τουρκικών καθεστώτων.
Όπως υποστηρίζουν, οι πορείες των Αρμενίων προς το θάνατο την περίοδο 1915-16 είναι τεκμηριωμένες ως προσχεδιασμένη γενοκτονία, με ένα εκατομμύριο ή περισσότερα θύματα.
Μεταξύ 1894 και 1924, έχασαν τη ζωή τους 1,5 εκατομμύρια με 2,5 εκατομμύρια Χριστιανοί.
Όποιες και αν ήταν οι αλλαγές του τουρκικού καθεστώτος, όλες αυτές οι δολοφονίες προκλήθηκαν από μουσουλμάνους Τούρκους σε Οθωμανούς πολίτες χριστιανούς στο Θρήσκευμα. Ως αποτέλεσμα, το ποσοστό των χριστιανών στον πληθυσμό της Ανατολίας μειώθηκε από 20% σε 2%.
Όλα αυτά δείχνουν την ροπή της Τουρκίας προς την «εκκαθάριση».Οι μαζικές σφαγές προκλήθηκαν και εφαρμόστηκαν σε μια μεγάλη πολύχρονη περίοδο από διαφορετικά τουρκικά καθεστώτα.
Σε ένα από τα καλύτερα αποσπάσματά τους, ο Morris και ο Ze’evi αναφέρουν προσεκτικά τις πιθανές ερμηνείες του λουτρού αίματος που προκάλεσαν οι Τούρκοι στους Χριστιανούς πολίτες της χώρας την περίοδο 1915-16, συγκρίνοντας την με το ολοκαύτωμα του Χίτλερ.
Οι Τούρκοι είτε λέγονταν, Σελτζούκοι, είτε Οθωμανοί, είτε Κεμαλικοί, διέπρατταν μαζικές σφαγές κατά Χριστιανών κατοίκων της αυτοκρατορίας, διότι ήθελαν να είναι πάντα οι περισσότεροι.
Στην συνέχεια μετά το 1922 , στόχος έγινε η εξαφάνιση των Κούρδων τους οποίους κάποτε τους ονόμαζαν «ορεινούς Τούρκους», για να έχουν εθνοτική καθαρότητα στην χώρα.
Το βιβλίο καταλήγει λέγοντας πως ο όρος «γενοκτονία» είναι λίγος ή ηθικά αδύνατος για να περιγράψει με λεπτομέρεια το πλαίσιο στο οποίο συνέβη η μαζική δολοφονία τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τις σφαγές.
Οι φωτογραφίες του βιβλίου
Πηγή : https://www.pronews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου