του system failure
Η αρχή της τρέχουσας δεκαετίας αποκάλυψε το πιο αποκρουστικό πρόσωπο μιας παγκόσμιας νεο-αποικιοκρατίας. Από τη Συρία και τη Λιβύη ως την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, οι παραδοσιακές αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δύσης επιχείρησαν να ανακάμψουν ενάντια στο ανερχόμενο αντίπαλο μπλοκ, με επικεφαλής τη Ρωσία και την Κίνα, το οποίο απειλεί την παγκόσμια κυριαρχία τους.
Μέσα σε ένα πολυ-πολικό και περίπλοκο πεδίο γεωπολιτικών συγκρούσεων, οι βασικοί παίκτες εγκαταλείπουν τους κλασσικούς και αναποτελεσματικούς ανοιχτούς πολέμους. Χρησιμοποιούν πλέον πολλές και διαφορετικές εναλλακτικές μεθόδους όπως, πόλεμοι δι’αντιπροσώπων (proxy wars), οικονομικοί πόλεμοι, οικονομικά και συνταγματικά πραξικοπήματα, επιχειρήσεις προβοκάτσιας, ‘έγχρωμες επαναστάσεις’, κ.λ.π. Σε αυτή την ιδιαίτερα πολύπλοκη και ασταθή κατάσταση, όπου δημιουργούνται αντιπαλότητες ανάμεσα ακόμα και σε παραδοσιακούς συμμάχους καθώς οι παγκόσμιες ισορροπίες αλλάζουν ραγδαία, οι δυνάμεις που απελευθερώνονται είναι απολύτως καταστροφικές. Μοιραία, τα αποτελέσματα είναι περισσότερο από προφανή.
Πόλεμοι δι’ αντιπροσώπων – Συρία/Λιβύη
Μετά την Αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για τα καλά στη Μέση Ανατολή. Ο Ομπάμα συνέχισε την πολιτική του Μπους με τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις. Ωστόσο, έπρεπε να αλλάξει τακτική, επειδή ένας άμεσος πόλεμος θα ήταν αναποτελεσματικός, θα είχε πολύ υψηλό κόστος και θα αντιμετώπιζε τη βαθιά δυσαρέσκεια και αντίδραση των Αμερικανών και του υπόλοιπου κόσμου.
Τα αποτελέσματα, ωστόσο, φάνηκε να είναι το ίδιο καταστροφικά (αν όχι περισσότερο) με τις αποτυχημένες Αμερικανικές εισβολές σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Οι ΗΠΑ φαίνεται ότι έχασαν τελείως τον έλεγχο των ένοπλων ομάδων που συνδέονταν με τους τρομοκράτες του ISIS, απέτυχαν να ανατρέψουν τον Άσαντ και επιπλέον, αντί να εξαλείψουν την Ρωσική και Ιρανική επιρροή στην περιοχή, ουσιαστικά κατάφεραν να την ενδυναμώσουν. Ως αποτέλεσμα, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους απέτυχαν να εξασφαλίσουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, όσον αφορά τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου και όχι μόνο.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ βλέπουν την Τουρκία, έναν από τους πιο σημαντικούς συμμάχους τους, να αλλάζει επικίνδυνα κατεύθυνση, μακριά από το Δυτικό μπλοκ. Ίσως η ισχυρότερη και πιο πρόσφατη ένδειξη γι’αυτό, αποτελεί το γεγονός ότι η Τουρκία, το Ιράν και η Ρωσία, αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μια συμφωνία για την Συρία, χωρίς την παρουσία των ΗΠΑ.
Ωστόσο, η λίστα των Αμερικανικών αποτυχιών δεν τελειώνει εδώ. Η καταστροφή της Συρίας και της Λιβύης δημιούργησε μαζικά προσφυγικά κύματα που απέδειξαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν εντελώς απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Και φυσικά, τα τελευταία χρόνια είδαμε μια παράλληλη έξαρση των τρομοκρατικών επιθέσεων σε Δυτικό έδαφος, επίσης ως αποτέλεσμα των καταστροφικών πολέμων σε Συρία και Λιβύη.
Ορισμένα στοιχεία που διέρρευσαν μέσω WikiLeaks, έδειξαν ότι οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις ξεκίνησαν ένα γύρο άγριου ανταγωνισμού για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Λιβύης. Η συνήθης ιστορία που διαδόθηκε από τα Δυτικά ΜΜΕ, περί ενός ακόμα τύραννου που έπρεπε να ανατραπεί, έχει πλέον καταρρεύσει πλήρως. Αποδείχθηκε ότι η Δύση δεν ενδιαφέρεται να ανατρέψει κανένα ‘αυταρχικό’ καθεστώς για να διαδώσει τη Δημοκρατία. Οι Δυτικές δυνάμεις ενδιαφέρονται μόνο να εξασφαλίσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές κάθε χώρας για λογαριασμό των μεγάλων εταιριών τους.
Η περίπτωση Καντάφι είναι χαρακτηριστική γιατί δείχνει ότι οι Δυτικοί υποκριτές τον χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τα συμφέροντά τους, όπως αποκαλύπτεται στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ HyperNormalisation, του Βρετανού Adam Curtis. Όποτε ήθελαν να φορτώσουν σε κάποιον ορισμένες ιδιαίτερα αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις, είχαν έτοιμο τον αποδιοπομπαίο τράγο, παρόλο που οι ενδείξεις έδειχναν ότι δεν βρισκόταν η Λιβύη πίσω από αυτές. Όταν ο Καντάφι παραδέχθηκε, ψευδώς, ότι κατέχει όπλα μαζικής καταστροφής προκειμένου να χαλαρώσει ο κλοιός των Δυτικών κυρώσεων, τον παρουσίαζαν ως έναν υπεύθυνο ηγέτη που ήταν έτοιμος να συνεργαστεί. Φυσικά, ο τελευταίος ρόλος του ήταν να παίξει και πάλι τον «κακό» που έπρεπε να ανατραπεί.
Οικονομικοί Πόλεμοι, Οικονομικά Πραξικοπήματα – Ελλάδα/Ευρωζώνη
Θα ήταν αδιανόητο για τους νεο-αποικιοκράτες να διεξάγουν πολέμους δι’αντιπροσώπων μέσα σε Ευρωπαϊκό έδαφος και ειδικότερα κατά κρατών που ανήκουν στους Δυτικούς συνασπισμούς όπως το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ευρωζώνη, κ.λ.π. Το κύμα της μεγάλης οικονομικής κρίσης, που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, χτύπησε την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας. Η Ελληνική κρίση σχεδόν συνέπεσε με το ξέσπασμα του επαναστατικού κύματος της Αραβικής Άνοιξης και την επακόλουθη καταστροφή σε Μέση Ανατολή και Λιβύη.
Η Ελλάδα αποτέλεσε το εύκολο θύμα της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης δικτατορίας προκειμένου να εφαρμόσει τα καταστροφικά μέτρα που εξασφαλίζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Το Ελληνικό πείραμα εισέρχεται στον έβδομο χρόνο του και το σχέδιο είναι να χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο για όλη την ευρωζώνη. Η Ελλάδα έχει γίνει επίσης το πρότυπο λεηλασίας δημόσιας περιουσίας, όπως έγινε στο παρελθόν με την Ανατολική Γερμανία και την Επιχείρηση Treuhand, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου.
Ενώ η Ελλάδα υπήρξε το κύριο θύμα ενός οικονομικού πολέμου, η Γερμανία χρησιμοποίησε την οικονομική της ισχύ και τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προκειμένου να επιβάλλει λιτότητα, σαδο-μονεταρισμό και νεοφιλελεύθερη καταστροφή μέσα από σιωπηλά οικονομικά πραξικοπήματα σε Ιρλανδία, Ιταλία και Κύπρο, όπως περιγράφεται στο πρόσφατο ντοκιμαντέρThis is not a coup του Άρη Χατζηστεφάνου. Με την κατάρρευση του πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η ΕΚΤ αναγκάστηκε να προβεί σε ένα ανοιχτό, αυτή τη φορά, οικονομικό πραξικόπημα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε το δημοψήφισμα για τα νέα καταστροφικά μέτρα που ήθελαν να επιβάλλουν η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Κομισιόν. Οι Έλληνες απάντησαν ξεκάθαρα στο δημοψήφισμα ενάντια στα μέτρα, παρά την τρομοκρατική προπαγάνδα εντός και εκτός Ελλάδας. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε τελικά σε άτακτη υποχώρηση μετά την άμεση απειλή του Μάριο Ντράγκι και της ΕΚΤ να κλείσουν εντελώς τη στρόφιγγα της ρευστότητας και να βυθίσουν στο απόλυτο χάος την Ελληνική οικονομία.
Μέσα από μια παρόμοια οικονομική και πολιτική πίεση, οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών, οι Γερμανοί σαδο-μονεταριστές και οι οικονομικοί δολοφόνοι του ΔΝΤ, επέβαλαν τη νεοφιλελεύθερη καταστροφή σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, κ.λ.π. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και η δεύτερη οικονομία της ευρωζώνης, η Γαλλία, έσπευσε να εφαρμόσει αντι-εργατικά μέτρα εν μέσω τρομοκρατικών επιθέσεων, υποκύπτοντας σε μια – προσχεδιασμένη από τις ελίτ – νεο-Φεουδαρχία, υπό τον ‘Σοσιαλιστή’ Φρανσουά Ολάντ, παρά τις μαζικές διαδηλώσεις σε πολλές Γαλλικές πόλεις.
Η Γερμανία δεν θα άφηνε ποτέ τις ΗΠΑ να ηγηθούν της νεο-αποικιοκρατίας στην Ευρώπη, καθώς επιχειρεί (ξανά) να γίνει μια μεγάλη δύναμη με την δική της σφαίρα επιρροής στην ευρωζώνη και πέρα από αυτή. Καθώς η κατάσταση στην Ευρώπη γίνεται όλο και πιο κρίσιμη με τη συνεχιζόμενη οικονομική και προσφυγική κρίση και την άνοδο της ακροδεξιάς και των εθνικιστών, ο οικονομικός πόλεμος κυρίως μεταξύ του Αμερικανικού και του Γερμανικού κεφαλαίου, δημιουργεί μια ακόμη πιο πολύπλοκη κατάσταση.
Η υποβάθμιση των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ-Γερμανίας αποκαλύφθηκε αρχικά με τοσκάνδαλο των παρακολουθήσεων από την Αμερικανική Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας (NSA), αλλά, σταδιακά, η συνολική εικόνα έδειξε ότι πρόκειται για έναν διατλαντικό οικονομικό πόλεμο μεταξύ των μεγάλων εταιριών και τραπεζών. Σε περιόδους πολυεπίπεδων κρίσεων, το μεγάλο κεφάλαιο πάντα εντείνει τις προσπάθειες και για να εξαλείψει τους ανταγωνιστές. Ως αποτέλεσμα, οι ΗΠΑ είδαν άλλο ένα σημαντικό τους σύμμαχο, τη Γερμανία, να προσπαθεί να αποκτήσει κάποια ανεξαρτησία για να διαμορφώσει τη δική της ατζέντα, μακριά από τα Αμερικανικά συμφέροντα.
Υπενθυμίζεται ότι Γερμανία και Τουρκία αποτελούν μεσαίου μεγέθους δυνάμεις που, ιστορικά, προσπαθούν πάντα να επεκταθούν και να δημιουργήσουν τις δικές τους σφαίρες επιρροής, επιδιώκοντας ανεξαρτησία από τις παραδοσιακές μεγάλες δυνάμεις.
Οικονομικοί Πόλεμοι, Συνταγματικά Πραξικοπήματα, Επιχειρήσεις Προβοκάτσιας – Αργεντινή/Βραζιλία/Βενεζουέλα
Ένα κύμα νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης κλονίζει αυτή τη στιγμή τη Λατινική Αμερική. Ενώ στην Αργεντινή φαίνεται ότι ο Μαουρίτσιο Μάκρι πήρε την εξουσία χωρίς συνταγματική εκτροπή, το συνταγματικό πραξικόπημα κατά της Ντίλμα Ρούσεφ στη Βραζιλία, καθώς και οι συνήθεις πρακτικές της Δεξιάς αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα κατά του Νίκολας Μαδούρο με Αμερικανικό δάκτυλο, είναι πολύ πιο προφανείς.
Το ειδικό βάρος των τριών αυτών χωρών της Λατινικής Αμερικής είναι εξαιρετικά σημαντικό για τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, προκειμένου να επανακτήσει το χαμένο έδαφος στην παγκόσμια γεωπολιτική αρένα. Ειδικά τα τελευταία δέκα με δεκαπέντε χρόνια, κάθε μια από τις χώρες αυτές επιχείρησε να εφαρμόσει αυτόνομες πολιτικές, μακριά από την Αμερικανική κηδεμονία, με Αριστερές κυβερνήσεις, και αυτό ήταν κάτι που έθεσε σε συναγερμό τους φορείς του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Η Βραζιλία φαίνεται να είναι η πιο σημαντική από τις τρεις, όχι μόνο λόγω του μεγέθους της, αλλά και ως μέλος της ομάδας των BRICS, των οικονομικά ταχέως αναπτυσσόμενων χωρών που απειλούν την Αμερικανική και γενικά τη Δυτική παγκόσμια κυριαρχία. Το συνταγματικό πραξικόπημα κατά της Ρούσεφ ήταν μάλλον μια άτσαλη ενέργεια που αποκαλύπτει την αγωνία του Αμερικανικού κατεστημένου να επανακτήσει τον έλεγχο μέσα από καθεστώτα-μαριονέτες. Πρόκειται για μια γνωστή μέθοδο από το παρελθόν με την οποία το κατεστημένο επιχειρεί να εξασφαλίσει την απόλυτη κυριαρχία στην ‘πίσω αυλή’ των ΗΠΑ.
Και η Βενεζουέλα είναι ιδιαίτερα σημαντική λόγω των αποθεμάτων πετρελαίου. Όταν ο Μαδούρο επιχείρησε να προσεγγίσει τη Ρωσία προκειμένου να ενισχύσει την οικονομική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, θα πρέπει να σήμανε συναγερμός για τους νεοσυντηρητικούς στις ΗΠΑ. Η Βενεζουέλα θα μπορούσε να βρει εναλλακτική διέξοδο στη Ρωσία και την ομάδα των BRICS, προκειμένου να ανασάνει από τον πολυεπίπεδο οικονομικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο οικονομικός πόλεμος κατά της Ρωσίας από ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία, με την συγκράτηση των τιμών του πετρελαίου σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, είχε σημαντική επίπτωση και στην οικονομία της Βενεζουέλας. Είναι επίσης γνωστό ότι διάφορες Αμερικανικές οργανώσεις, χρηματοδοτούν τη Δεξιά αντιπολίτευση από την εποχή του Τσάβες, προκειμένου να οργανώνουν επιχειρήσεις προβοκάτσιας για να ανατρέψουν τις Αριστερές κυβερνήσεις.
Η περίπτωση της Βενεζουέλας είναι ενδιαφέρουσα. Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές προσπαθούσαν να ρίξουν τις Αριστερές κυβερνήσεις από την εποχή της κυβέρνησης Τσάβες. Ο Νίκολας Μαδούρο που αντικατέστησε τον Τσάβες μετά τον θάνατό του, αποτελεί έναν ευκολότερο στόχο, καθώς δεν έχει τη δυναμική και την προσωπικότητα του προκατόχου του.
Τα φερέφωνα των Δυτικών ΜΜΕ συνεχίζουν την ίδια δουλειά, δηλαδή τη συνηθισμένη προπαγάνδα. Η συνταγή είναι γνωστή, καθώς παρουσιάζουν τη μισή αλήθεια με πολλές δόσεις υπερβολής. Οι παπαγάλοι του κατεστημένου δαιμονοποιούν τον Σοσιαλισμό, αλλά, φυσικά, ποτέ δεν μιλάν για τα λεφτά που ξοδεύουν οι ΗΠΑ, τροφοδοτώντας την Δεξιά αντιπολίτευση και άλλες ομάδες, προκειμένου να οργανώνουν επιχειρήσεις προβοκάτσιας για να επιφέρουν αστάθεια. Δεν μιλάν για τον οικονομικό πόλεμο που γίνεται από τη χειραγώγηση των τιμών πετρελαίου από τους Σαουδάραβες, τον στενό σύμμαχο των ΗΠΑ.
Όσον αφορά την Αργεντινή, η πρώην πρόεδρος, Κριστίνα Κίρχνερ, έκανε επίσης ορισμένες σημαντικές κινήσεις προς την κατεύθυνση μιας ισχυρότερης συνεργασίας με τη Ρωσία, κάτι που ασφαλώς τα γεράκια της Ουάσιγκτον δεν θα μπορούσαν να αποδεχθούν. Όχι μόνο για γεωπολιτικούς λόγους, αλλά και επειδή η Αργεντινή θα μπορούσε να ξεφύγει από τους γύπες των χρηματαγορών, που της πίνουν το αίμα από την εποχή της χρεοκοπίας της το 2001. Η μεγαλύτερη προσέγγιση με τη Ρωσία θα της έδινε μια εναλλακτική ενάντια στο νεοφιλελεύθερο μονοπώλιο της καταστροφής. Οι Αμερικανικές μεγάλες τράπεζες και εταιρίες δεν θα αποδέχονταν ποτέ και τέτοιο, επειδή η, δέσμια του χρέους, Αργεντινή, αποτελεί μια τεράστια ευκαιρία για ένα νέο γύρο υπέρογκων κερδών. Αυτό συμβαίνει άλλωστε τώρα και με την αποικία χρέους της ευρωζώνης, την Ελλάδα.
‘Έγχρωμες Επαναστάσεις’ – Ουκρανία
Τα γεγονότα στην Ουκρανία έδειξαν ότι, το μεγάλο κεφάλαιο, προκειμένου να επιβάλει τη νέα τάξη πραγμάτων, δεν διστάζει να συμμαχήσει ακόμη και με τους νεο-ναζί. Αυτό δεν είναι βέβαια κάτι το καινούργιο. Είναι γνωστή η σχέση του Χίτλερ με τους οικονομικούς ολιγάρχες της Γερμανίας, αλλά και με άλλες μεγάλες εταιρίες της Δύσης πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Όμως αυτό που είναι πιο τρομακτικό απ’όλα, δεν είναι ότι η Δύση σιώπησε μπροστά στα ψηφίσματα της νέας ηγεσίας στην Ουκρανία που βάζουν στο στόχαστρο τις μειονότητες, αλλά ότι από την αρχή συμμάχησε με τους νεο-ναζί, ενώ σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες χρηματοδότησε τη δράση τους καθώς και άλλων ακραίων εθνικιστικών ομάδων κατά τη διάρκεια των ταραχών στο Κίεβο.
Υπάρχει πλήθος ενδείξεων για το γεγονός ότι Αμερικανικές οργανώσεις αναμείχθηκαν στην ανατροπή της κυβέρνησης και την επακόλουθη άνοδο των νεοναζί. Για παράδειγμα, ένα από τα βίντεο που είδαν εκατομμύρια άνθρωποι για την κατάσταση στην Ουκρανία σκηνοθετήθηκε από τον Ben Moses (δημιουργό της ταινίας «Καλημέρα Βιετνάμ»), ο οποίος διατηρεί ανοιχτούς διαύλους με στελέχη της Αμερικανικής κυβέρνησης και οργανώσεις όπως το National Endowment for Democracy, το οποίο χρηματοδοτείται από το Κογκρέσο. Το βίντεο παρουσιάζει μια νεαρή Ουκρανή να χαρακτηρίζει «δικτατορία» την κυβέρνηση της χώρας της και να εξυμνεί διαδηλωτές που φέρουν νεοναζιστικά σύμβολα του φασιστικού κόμματος της Ουκρανίας Svoboda.
Οι ίδιες οργανώσεις βρίσκονται πίσω και από άλλες ‘έγχρωμες επαναστάσεις’, καθώς και επιχειρήσεις προβοκάτσιας εναντίον Αριστερών κυβερνήσεων στη Βενεζουέλα και αλλού.
Το τελευταίο φύλλο συκής της Δύσης έχει πέσει για τα καλά, αφήνοντας να φανεί η τεράστια υποκρισία της. Ενώ μέχρι σήμερα οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι σε άλλες χώρες (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ κ.λ.π.) γίνονταν με πρόσχημα τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, τη δήθεν «απελευθέρωσή» των λαών από τυραννικά καθεστώτα και τη δήθεν υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην περίπτωση της Ουκρανίας και κυρίως της Κριμαίας, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Το δικαίωμα της «αυτοδιάθεσης» για τους Δυτικούς υποκριτές πήγε περίπατο και εφαρμόζεται μόνο κατά περίπτωση, όπως για παράδειγμα στο Κόσοβο.
Ο πόλεμος θα γίνει ακόμα πιο άγριος
Οι Δυτικές νεο-αποικιοκρατικές δυνάμεις επιχειρούν να αντεπιτεθούν απέναντι στην γεωπολιτική αναβάθμιση της Ρωσίας και τον Κινεζικό οικονομικό επεκτατισμό.
Παρά την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερικανική ηγεσία, οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις θα ασκήσουν αφόρητες πιέσεις για την επέκταση του νεοφιλελεύθερου δόγματος μέσα στο αντίπαλο πεδίο της Σινο- Ρωσικής συμμαχίας. Εξάλλου, ο Τραμπ έχει δείξει ξεκάθαρα τις εχθρικές του διαθέσεις απέναντι στην Κίνα, παρά τη φιλική προσέγγιση που επιχειρεί, μέχρι στιγμής, με τη Ρωσία και τον Πούτιν.
Βλέπουμε ωστόσο τις Δυτικές συμμαχίες να διανύουν μια περίοδο βαθιάς κρίσης. Οι ΗΠΑ απέτυχαν να ελέγξουν την κατάσταση σε Μέση Ανατολή και Λιβύη. Οι αδίστακτοι νεο-αποικιοκράτες δεν θα διστάσουν να προκαλέσουν άμεσα τη Ρωσία και την Κίνα, αν δουν ότι συνεχίζουν να χάνουν τον έλεγχο στην παγκόσμια γεωπολιτική αρένα. Η συσσώρευση των Νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων στα Ρωσικά σύνορα, καθώς και η συνεχής ενίσχυση της Αμερικανικής πολεμικής μηχανής στον Ειρηνικό, αποδεικνύουν το γεγονός αυτό πέρα από κάθε αμφιβολία.
Πηγή : failedevolution
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου