ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ
Οι δανειστές έχουν ήδη καταφέρει να μισήσουν οι Έλληνες την κυβέρνηση τους, καθώς επίσης όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμη και την ίδια τους την πατρίδα – έτσι ώστε να αποδεχθούν την ξένη κατοχή ευχαριστημένοι, χωρίς αντιδράσεις!
«Μπορούμε ακόμη να τα καταφέρουμε, με μεγάλες θυσίες φυσικά, οι οποίες όμως θα ήταν σχεδόν ανώδυνες συγκριτικά με αυτά που μας περιμένουν, εάν συνεχιστεί η σιωπή των αμνών – η οποία μας έχει μετατρέψει άθελα μας στην ντροπή της Ευρώπης, νομιμοποιώντας παράλληλα τις μεθόδους των εξαιρετικά έμπειρων αποικιοκρατών».
Άποψη
Δεν χρειάζονται ούτε άναρθρες, αγωνιώδεις κραυγές, ούτε φοβισμένοι ψίθυροι, για να περιγράψει κανείς την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα – καθώς επίσης τις μελλοντικές της προοπτικές. Αντίθετα, απαιτείται ψυχραιμία και ρεαλισμός, καθώς επίσης η αποδοχή τυχόν λαθών στις όποιες εκτιμήσεις – κυρίως επειδή μόνο αυτοί που έχουν υπογράψει τα διάφορα μνημόνια με τους δανειστές της χώρας γνωρίζουν επακριβώς τι έχουν κάνει, τι τους έχουν υποσχεθεί ως αντάλλαγμα και τι περιμένουν.
Είναι βέβαια αυτονόητο πως πρώτα διαπραγματεύεται κανείς και μετά καταλήγει σε μία γραπτή συμφωνία που οφείλει να τηρείται – σε καμία περίπτωση το αντίθετο, όπως δυστυχώς συμβαίνει, εάν δεν θέλει να γελοιοποιείται ως αναξιόπιστος στο εξωτερικό ή να κατηγορείται ως δημαγωγός και ψεύτης στο εσωτερικό της χώρας.
Είναι όμως επίσης αυτονόητο πως κανένας δεν μπορεί να διαπραγματευθεί την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας ενός κράτους – οι Πολίτες του οποίου δεν είναι σε καμία περίπτωση υποχρεωμένοι να σέβονται ή να τηρούν τέτοιου είδους «συμβάσεις», πόσο μάλλον όταν καταργούν de facto το Σύνταγμα της πατρίδας τους και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, συμπεριλαμβανομένων των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε πως το σημαντικότερο σημείο της συνθηκολόγησης του Ιουλίου, η οποία επικυρώθηκε από τα περισσότερα κόμματα τον Αύγουστο, καθώς επίσης από την εκλογική πλειοψηφία το Σεπτέμβρη, είναι η δημιουργία του Υπερταμείου – με τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου που παραδόθηκαν αμαχητί ως εγγύηση.
Στο ταμείο αυτό υπάγεται το ΤΑΙΠΕΔ, το ΤΧΣ (ο ιδιοκτήτης των τραπεζών), καθώς επίσης ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας – επομένως όλα τα ακίνητα του δημοσίου, όλες οι κρατικές επιχειρήσεις, το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας (οι τράπεζες δηλαδή), τα ενεργειακά αποθέματα και οτιδήποτε άλλο έχει αξία.
Ο ισχυρισμός λοιπόν της κυβέρνησης, σύμφωνα με τον οποίο η Εθνική, καθώς επίσης η Πειραιώς συνεχίζουν να ανήκουν στο δημόσιο πλειοψηφικά, παρά την τραπεζική ληστεία που διενεργήθηκε πρόσφατα (άρθρο), είναι έωλος – οπότε η διαδικασία δεν είναι λάθος να αποκαλείται ως «το σκάνδαλο των σκανδάλων» (άρθρο), παρά το ότι πρέπει να αποφεύγονται οι ηχηροί, δημαγωγικοί τίτλοι.
Σε κάθε περίπτωση, μία κρατική περιουσία που είχε αξιολογηθεί από το ΔΝΤ στα 300 δις € το 2010 χωρίς τον ορυκτό πλούτο (πηγή), εκχωρήθηκε έναντι 50 δις € το 2015, ενώ πιθανότατα θα εκποιηθεί για πολύ λιγότερα – επειδή οι τιμές των παγίων στην Ελλάδα μετά το 2010 έχουν καταρρεύσει, ακολουθώντας ως συνήθως την πτώση των μισθών και των εισοδημάτων που προκάλεσε το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων.
Στο σημείο αυτό θεωρούμε σωστό να τονίσουμε ότι, μόνο στην Ελλάδα έχουν μειωθεί οι ονομαστικοί, καθώς επίσης οι ελάχιστοι μισθοί, όπως αποδεικνύεται από το γράφημα που ακολουθεί. Πρόκειται λοιπόν για κάτι μοναδικό στην ιστορία, για κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό, επειδή ποτέ οι εργαζόμενοι δεν έχουν αποδεχθεί ονομαστικές μειώσεις των αμοιβών τους, σε μία τόσο μεγάλη έκταση – αφού συνήθως οι μειώσεις επιτυγχάνονται μέσω του πληθωρισμού, ο οποίος δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός από τους ανθρώπους.
Στον παραπάνω πίνακα φαίνονται οι ελάχιστοι μισθοί σε διάφορες χώρες, σε € μηνιαία – το 2008, το 2014, καθώς επίσης το 2015 (τρείς πρώτες στήλες). Στην τέταρτη στήλη αναγράφεται η διαφορά τους το 2015, σε σχέση με το 2008 – όπου η μοναδική χώρα που έχουν μειωθεί (-14%) είναι η Ελλάδα! Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μη βυθιζόταν στην ύφεση; Στην τελευταία στήλη αναφέρεται το μερίδιο των εργαζομένων με τη βασική αμοιβή, στο σύνολο τους, το 2010 – στην Ελλάδα το 51% των συνολικών εργαζομένων αμειβόταν με τον ελάχιστο μισθό (σήμερα είναι πολύ περισσότερο).
Ολοκληρώνοντας, εάν οι Γερμανοί, για παράδειγμα, εξαγοράσουν κάποια οικόπεδα, μερικά μικρά νησιά ή τα Ολυμπιακά ακίνητα από το Υπερταμείο, ποιός θα μπορούσε να τους εμποδίσει να εγκαταστήσουν εκεί τους παράνομους μετανάστες ή τους νόμιμους πρόσφυγες;
Προφανώς κανένας – υπενθυμίζοντας πως ανέκαθεν στην ιστορία η χώρα αυτή προτιμούσε την ιδιοκτησία της γης, από οτιδήποτε άλλο. Ειδικά σήμερα, όπου τα χρήματα κινδυνεύουν να χάσουν εντελώς την αξία τους, εάν καταρρεύσει το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα – κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί πλέον πως ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.
Το δεύτερο καρφί στο Σταυρό της Ελλάδας
Περαιτέρω, το σημαντικότερο στοιχείο της πρόσφατης συνθηκολόγησης που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, με την εκβιαστική συμμετοχή της ΕΚΤ, είναι η νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών – η οποία είναι εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες, αφού απαγορεύθηκε η συμμετοχή του δημοσίου, έτσι ώστε να χάσει το, θεωρητικό έστω, πλειοψηφικό του μερίδιο (θεωρητικό επειδή ανήκουν στο ΤΧΣ, το οποίο μεταβιβάσθηκε στο Υπερταμείο).
Με τον τρόπο αυτό περιήλθε στην ιδιοκτησία των ξένων ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, αφού είχε προηγηθεί η δημόσια – με την έννοια πως στις τράπεζες υπάρχουν εγγυήσεις ιδιωτών, μία τάξης μεγέθους 350 δις €, οι οποίες δόθηκαν κυριολεκτικά «έναντι πινακίου φακής» (αξιολόγηση των τραπεζών στα 770 εκ. €, αύξηση κεφαλαίων περί τα 6 δις € εκ μέρους τους, «προικοδότηση» τους με 40 δις € συν 5,4 δις €, συν 140 δις € εγγυήσεις από τους Έλληνες φορολογούμενους).
Η αξία βέβαια των εγγυήσεων είναι πολύ μεγαλύτερη από τα 350 δις €, αφενός μεν επειδή οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν ποτέ το 100% ενός ακινήτου, αφετέρου λόγω του ότι ένα μέρος των δανείων των ιδιωτών έχει ενδιάμεσα εξοφληθεί – ενώ δεν δίνονται νέα δάνεια σε μεγάλη έκταση, από αρκετά χρόνια πριν.
Όσον αφορά τώρα τις τραπεζικές επισφάλειες, τα κόκκινα δάνεια δηλαδή, κανένας δεν μπορεί να ενοχοποιήσει τους εργαζόμενους Πολίτες – αφού καταδικάσθηκαν σε αδυναμία πληρωμών μέσω της βίαιης μείωσης των μισθών τους, της ανεργίας, της κατακόρυφης αύξησης της φορολογίας κοκ.
Δεν μπορούν να κατηγορηθούν ούτε οι επιχειρήσεις για λανθασμένες επιλογές και επενδύσεις – αφού η ύφεση, στην οποία εξαναγκάσθηκε η Ελλάδα, είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του τζίρου και των κερδών τους, την απώλεια των πιστώσεων προς τους πελάτες τους, την αύξηση των ζημιών τους, την αδυναμία βιώσιμης χρηματοδότησης τους κοκ. Φυσικά κανένας δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για αυτές, όπως για τις τράπεζες – αφού θεωρείται πως οι επιχειρηματίες πρέπει μόνοι τους να λύνουν τα προβλήματα τους, ακόμη και όταν το κράτος είναι αυτό που τα προκαλεί.
Ανεξάρτητα όμως από το ποιός μπορεί να κατηγορηθεί ή όχι, αποφασίσθηκε εν πρώτοις (όχι βέβαια από την κυβέρνηση, αφού αυτή απλά υπογράφει ότι της ζητηθεί), η απελευθέρωση των κατασχέσεων – καθώς επίσης των πλειστηριασμών, όσον αφορά τα τραπεζικά δάνεια των επιχειρήσεων.
Με δεδομένο δε το ότι, στις τράπεζες χρωστούν ναυτιλιακές, τουριστικές, αγροτικές και λοιπές επιχειρήσεις, αδυνατώντας οι περισσότερες από αυτές να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους λόγω της ύφεσης, ενώ οι εγγυήσεις τους έχουν εντελώς απαξιωθεί, θα περάσουν στα χέρια των ξένων – οπότε, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, θα αφελληνισθούν και οι τρεις βασικοί πυλώνες της οικονομίας μας, μαζί με τις κοινωφελείς εταιρείες του δημοσίου (θα το καταλάβουμε όταν θα πάρουμε τους ακριβότερους λογαριασμούς για το ηλεκτρικό ρεύμα, για το νερό κλπ., όπως οι Πορτογάλοι πρόσφατα).
Οι κυβερνητικοί «πανηγυρισμοί» τώρα, όσον αφορά τη διατήρηση του 51% του ΑΔΜΗΕ, του κερδοφόρου τμήματος των δικτύων της ΔΕΗ δηλαδή, είναι εκτός τόπου και χρόνου – επειδή οι δανειστές χρησιμοποιούν τη μέθοδο του κρεμμυδιού, αφαιρώντας σταδιακά, ένα προς ένα, τα καλύμματα του, χωρίς να πιέζονται από το χρόνο αφού λειτουργεί προς όφελος τους.
Με απλά λόγια, εάν η τιμή ενός περιουσιακού στοιχείου ήταν 1.000 € το 2010, σήμερα είναι 100 €, ενώ αργότερα θα διαμορφωθεί κάτω από τα 50 € – οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος βιασύνης εκ μέρους των ξένων (σημειώνοντας πως αυτά τα 50 € τα ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια θα τα αγοράσουν ίσως με λιγότερο από 5 €, για να τα πουλήσουν γρήγορα σε άλλους με κέρδος).
Η απογύμνωση της πατρίδας μας
Περαιτέρω, τα εταιρικά δάνεια είναι συνήθως εγγυημένα με την προσωπική περιουσία των επιχειρηματιών, καθώς επίσης των συγγενών τριτεγγυητών τους – εκτός από την ίδια την επιχείρηση τους.
Γνωρίζοντας τώρα πως μπορεί να κατασχεθεί ένα περιουσιακό στοιχείο σημερινής τιμής 100 € (1.000 € το 2010), έναντι 10 €, εάν κάποιος δεν έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει τις δόσεις των δανείων του, μπορούμε να κατανοήσουμε τη μεγάλη σφαγή που θα ακολουθήσει – όπου επιχειρηματίες και συγγενείς τους θα χάσουν την εταιρεία τους, τα ακίνητα τους, καθώς επίσης οτιδήποτε άλλο τους ανήκει, παραμένοντας χρεωμένοι στις τράπεζες (άρα στους ξένους ιδιοκτήτες τους) στο διηνεκές.
Για παράδειγμα, εάν ένα ελληνικό Σούπερ Μάρκετ χρεοκοπήσει, θα αγοραστεί σε μία εξευτελιστική τιμή από κάποιο ξένο – το οποίο θα εξελιχθεί αυτόματα σε έναν πολύ μεγάλο εργοδότη, μετατρέποντας την Ελλάδα σε «χώρα της Lidl», όπως συνέβη με την Πορτογαλία. Επομένως, η εξέλιξη αυτή δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει μόνο τους επιχειρηματίες, αλλά όλους τους Έλληνες – εάν δεν θέλουν να μετατραπούν σε σκλάβους χρέους των ξένων ιδιοκτητών της χώρας τους.
Φυσικά θα μπορούσαν να «κατασχεθούν» τα μεγάλα ΜΜΕ από τους ξένους (μία διαδικασία που μάλλον ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, με την αιτιολογία της δημοπράτησης των αδειών), οπότε να εξασφαλισθεί η απαιτούμενη χειραγώγηση των άμοιρων δούλων της κατεχόμενης χώρας – ενώ η κυβέρνηση θα ζητωκραυγάζει, ισχυριζόμενη ότι πολεμάει τη διαπλοκή.
Επίσης οι μεγάλες εγχώριες επιχειρήσεις, όπου οι «ξένοι» θα δηλώνουν πως πρέπει να «κατατροπωθεί» η Ολιγαρχία – η οποία είναι υπεύθυνη για την πολιτική διαφθορά και για τη διαπλοκή που έχει καταστρέψει την Ελλάδα! Αυτό θα συμβεί είτε χρωστούν, είτε όχι – αφού δεν θα αντέξουν το τιμολογιακό dumping των ξένων επιχειρήσεων που θα εισβάλλουν στην Ελλάδα ακόμη και οι πιο κερδοφόρες, όπως οι φαρμακευτικές, ειδικά εάν αποκοπούν από τη χρηματοδότηση τους, με τη βοήθεια των ξένης ιδιοκτησίας τραπεζών.
Δεν θα αποφύγουν το διωγμό ούτε οι «αντιδραστικοί» διανοητές, ούτε οι παλαιότεροι πολιτικοί, καθώς επίσης οι σημερινοί – οι οποίοι ήδη οδηγούνται σε υπόγειες παγίδες διαφθοράς, χωρίς να το αντιλαμβάνονται (αργότερα βέβαια, αφού προηγηθούν οι έμποροι όπλων και οι υπόλοιποι διεφθαρμένοι, για να προλειάνουν το έδαφος).
Συνεχίζοντας, ευχόμαστε να κατανοήσουν τα πολιτικά κόμματα πως όταν ένα κράτος εκποιήσει τις κοινωφελείς επιχειρήσεις του, όλα του τα περιουσιακά στοιχεία, καθώς επίσης τον υπόγειο πλούτο του, ενώ ο ιδιωτικός του τομέας χάσει τις τράπεζες, τις βασικές εταιρείες και τα ακίνητα του, παραμένοντας υπερχρεωμένο στο διηνεκές, δεν είναι πια κράτος.
Αντίθετα, είναι μία εξαρτημένη, θλιβερή αποικία, η οποία μεταβάλλεται επί πλέον σταδιακά σε μία περιοχή φθηνού εργατικού κόστους για τη γερμανική κυρίως βιομηχανία, με τη βοήθεια της πολιτικής των μνημονίων που πλέον ολοκληρώνεται – με το ασφαλιστικό, με το οποίο θα επικυρωθεί η συμφωνία των Ελλήνων να μετατραπούν σε Ευρωπαίους τρίτης διαλογής.
Κυρίως όμως ευχόμαστε να το κατανοήσουν όλοι οι Έλληνες, πριν είναι ακόμη πολύ αργά για δάκρυα – ειδικά η εγχώρια ελίτ, η οποία έχει την ψευδαίσθηση πως θα μείνει στο απυρόβλητο, επειδή δυστυχώς δεν γνωρίζει την κακή πλευρά των Γερμανών (άρθρο).
Αυτήν της γερμανικής βιομηχανίας που τα θέλει όλα δικά της, ενώ χαίρεται να πατάει με τη μπότα της το λαιμό ειδικά των πλουσίων – τα περιουσιακά στοιχεία των οποίων θα υπεξαιρέσει με διάφορους νομιμοφανείς τρόπους (με κατασκευασμένες κατηγορίες για διαφθορά, για φοροδιαφυγή κοκ.), έτσι ώστε να έχει την ηθική στήριξη των φτωχών Ελλήνων Πολιτών, πριν ακόμη προλάβουν να συνειδητοποιήσουν το λάθος τους.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ότι, όλα όσα αναβάλλονται για να αποφευχθούν οι μαζικές αντιδράσεις του πληθυσμού, όπως οι κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας, θα νομοθετηθούν αργότερα – αφού αυτό επιβάλλει «η μέθοδος του κρεμμυδιού» που χρησιμοποιούν πάντοτε οι Γερμανοί, όταν ακολουθούν ένα συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο.
Για να χειραγωγηθεί δε σωστά ο πληθυσμός, τα νέα μέτρα θα συνοδεύονται από κάποιες δήθεν παραχωρήσεις, σε σχέση με τη μείωση του δημοσίου χρέους – θεωρώντας πως οι Έλληνες είναι τόσο ανόητοι, ώστε δεν έχουν καταλάβει πως θα πρόκειται για ένα «δώρο άδωρο», αφού το δημόσιο χρέος τους επιβαρύνθηκε ξανά κατά 50 δις € περίπου, από τη ληστεία των τραπεζών.
Έχουν άλλωστε οδηγήσει την οικονομία της χώρας σε τέτοιο σημείο, έτσι ώστε να μην μπορούν να ασχοληθούν οι δύστυχοι Πολίτες με τίποτα άλλο, παρά μόνο με τις καθημερινές τους ανάγκες – καθώς επίσης με τον διαρκή αγώνα που δίνουν για να επιβιώσουν.
Ακόμη χειρότερα, έχουν καταφέρει να μισήσουν οι Έλληνες την κυβέρνηση τους, καθώς επίσης όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμη και την ίδια τους την πατρίδα – έτσι ώστε να αποδεχθούν την ξένη κατοχή τους αδιαμαρτύρητα, ενοχοποιώντας η μία κοινωνική ομάδα την άλλη ή οι Πολίτες τον ίδιο τους τον εαυτό, για τα δεινά τους.
Φαίνεται δε πως θα ακολουθήσουν βίαιες διώξεις, κυρίως μέσω του φορολογικού εισπρακτικού μηχανισμού, καθώς επίσης από τις τράπεζες, χωρίς κανένα ιστορικό προηγούμενο – στα πλαίσια μίας δεύτερης αποικιοκρατικής εποχής, με θύματα τις μικρότερες δυτικές οικονομίες που μάλλον θα θυσιαστούν στο βωμό της παγκόσμιας υπερχρέωσης.
Κλείνοντας, φυσικά μπορεί να κάνουμε λάθος εκτιμήσεις και προβλέψεις ή να είμαστε υπερβολικοί – θεωρούμε όμως πως είναι ίσως προτιμότερο, από το να καθησυχάζουμε εσφαλμένα ή να διστάζουμε να εκφράζουμε τις απόψεις μας, φοβούμενοι τυχόν σφάλματα μας.
Υστερόγραφο: Οι ευθύνες των Ελλήνων, καθώς επίσης των κυβερνήσεων τους είναι αδιαμφισβήτητες – ειδικά για όλες εκείνες τις χαμένες δεκαετίες, πριν από την εποχή των μνημονίων. Αυτό που μας απασχολεί όμως εν προκειμένω είναι το τι συνέβη μετά το 2009, πού ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα, κυρίως δε το πώς προδιαγράφεται το μέλλον μας, εάν δεν αντιδράσουμε – χωρίς να υποτιμάμε καθόλου τα κακώς κείμενα στη χώρα μας, τα οποία άλλωστε περιγράφουν πολλοί άλλοι, σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου