Το μέρισμα της ντροπής

«Εχθρός, κυριολεκτικά του γένους μας, είναι τα κόμματα που μας οδήγησαν στην καταστροφή, ενώ δεν έχουν καν το φιλότιμο να πληρώσουν τα υπέρογκα χρέη τους, αλλά υποκρίνονται τους διασώστες μας – καθώς επίσης η γερμανική ελίτ που θέλει να μας αφανίσει ως Έθνος και να κυριαρχήσει στην Ευρώπη».

Επικαιρότητα 

Δεν γνωρίζουμε ποιός ήταν αυτός που ανακάλυψε την ορολογία «κοινωνικό μέρισμα», αλλά είναι πράγματι αριστερόστροφη και ευρηματική – από μία κυβέρνηση που θεωρεί πως το δίκαιο μοίρασμα της φτώχειας που η ίδια δημιουργεί, προέχει της παραγωγής πλούτου (αν και αυτός που τη λανσάρισε είναι ο κ. Σαμαράς, αποδεικνύοντας πως οι ιδεολογίες, όταν θέλει να κοροϊδέψει κανείς αυτούς που θέλουν να κοροϊδεύονται, δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα). Από κυβερνήσεις που πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να αυξάνει το ΑΕΠ της με επιδόματα της ντροπής που ενισχύουν την κατανάλωση, ληστεύοντας τη μία εισοδηματική τάξη για να πληρώνεται την άλλη, στην οποία στηρίζουν το εκλογικό τους μέλλον – αδιαφορώντας προφανώς για το μέλλον της χώρας που οδηγείται ολοταχώς προς τη Χρεοκοπία 2.0. Από την πλευρά αυτή, όσο πιο πολλοί φτωχοί και εξαρτημένοι Πολίτες, τόσο καλύτερα για την κυβέρνηση – όσο παράδοξο και αν ακούγεται. 

Το γεγονός δε ότι, σε χρόνο μηδέν υπεβλήθησαν 705.000 αιτήσεις στην πλατφόρμα της κοινωνικής ντροπής, εγκρίθηκαν εν πρώτοις οι 417.000 και απορρίφθηκαν στη συνέχεια οι 120.000 (υποθέτουμε πως οι περισσότερες αφορούν μετανάστες που έχουν ευκολότερα τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, αφού δεν διαθέτουν ιδιοκτησία στην Ελλάδα και εργάζονται συνήθως αδήλωτοι), τεκμηριώνει τη γενικότερη εξαθλίωση των Ελλήνων – οι οποίοι εξαρτώνται πια από ελεημοσύνες αυτού του είδους. Οφείλουμε βέβαια να σημειώσουμε εδώ πως ορισμένοι άνθρωποι, όταν μάχονται για τα δικαιώματα τους και αντιδρούν στην αδικία, επιλέγουν ακόμη και την «απεργία πείνας» αρνούμενοι την ελεημοσύνη – κάτι που όμως θα ήταν ίσως υπερβολικό να απαιτήσει κανείς από τους σημερινούς Έλληνες. 

Σε κάθε περίπτωση, κανένας δεν αμφιβάλλει σχετικά με το ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει – ενώ το 2019, όπου αφενός μεν θα επιταχυνθούν οι μαζικοί πλειστηριασμοί από τις χρεοκοπημένες τράπεζες, αφετέρου θα πρέπει να εξοφληθούν δημόσια χρέη της τάξης των 20 δις € (τα 8 δις € περίπου είναι έντοκα τραπεζικά γραμμάτια που ανακυκλώνονται, οπότε 12 δις €), θα είναι ασφαλώς πολύ κρίσιμο για την Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν η προοπτική των εκλογών προσθέτει την πολιτική αστάθεια στα προβλήματα της, ενώ η μεγαλύτερη ελπίδα της κυβέρνησης είναι να επιλυθεί το θέμα των τραπεζών – έστω με τη δική της βοήθεια, για να μπορέσουν να αγοράσουν τα ομόλογα που θα εκδώσει και να μη χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το «μαξιλάρι». Με απλά λόγια, θέλει να της επιτραπεί η βοήθεια των τραπεζών, για να βοηθηθεί η ίδια – με την έννοια πως θα διασώσει τις τράπεζες, για να τη διασώσουν! 

Υπάρχουν βέβαια και άλλα προβλήματα, όπως οι δικαστικές αποφάσεις για τα αναδρομικά των συνταξιούχων και των εν ενεργεία δημοσίων υπαλλήλων – τα οποία υπολογίζονται πάνω από 10 δις € που φυσικά δεν διαθέτει ο προϋπολογισμός. Επίσης η ανάγκη επαναγοράς του βραχυπρόθεσμου χρέους κυμαινόμενου επιτοκίου του ΔΝΤ (11 δις €), ένα μεγάλο μέρος του οποίου επιβαρύνεται με επιτόκιο σχεδόν 5%, όταν ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας είναι μόλις 2% – πριν ακόμη αυξηθούν τα βασικά επιτόκια ακόμη περισσότερο, εκτοξεύοντας το κόστος του στα ύψη. Εκτός αυτού ο πλανήτης βαδίζει προς μία νέα μεγάλη κρίση (η ΕΕ και η Ευρωζώνη επί πλέον), όπως συνήθως συμβαίνει ανά δέκα χρόνια – οπότε η Ελλάδα, η οποία είναι βυθισμένη στην κρίση τα τελευταία οκτώ χρόνια όταν στις άλλες χώρες έβρεχε κυριολεκτικά χρήματα, θα είναι σε χείριστη θέση. 

Το ενδεχόμενο της κοινωνικής εξέγερσης 

Περαιτέρω, με τη φτωχοποίηση της χώρας, με την προβλεπόμενη επόμενη χρεοκοπία της και με την αλλαγή της ιδιοκτησίας της σε πλήρη εξέλιξη, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν υπάρχει ένας επί πλέον κίνδυνος: μία κοινωνική εξέγερση κατά το παράδειγμα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία, η μαζική διαμαρτυρία των οποίων δεν είχε προβλεφθεί από κανέναν. Σύμφωνα όμως με τους περισσότερους, δεν πρόκειται να επαναστατήσουν οι Πολίτες ότι και να τους συμβεί, αφενός μεν λόγω του ότι είναι σε κατάσταση σοκ, αφετέρου επειδή είναι δειλοί – ένας ισχυρισμός που τεκμηριώνεται από το ότι, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συνεργάσθηκε με τους Γερμανούς στην κατοχή ή/και δεν αντέδρασε καθόλου, ενώ ακόμη και η επανάσταση του 1821 δεν θα γινόταν, παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς σε έναν υποανάπτυκτο λαό, εάν δεν τη δρομολογούσαν οι ξένες δυνάμεις. 

Μια επόμενη αιτιολογία της μη εξέγερσης θεωρείται το ότι, νοιώθουν πως είναι οι ίδιοι ένοχοι για τη χρεοκοπία – επειδή δανείζονταν για να καταναλώνουν, δεν παρήγαγαν τίποτα, συντηρούσαν ένα διεφθαρμένο κράτος εκλέγοντας με ιδιοτέλεια τα κόμματα, φοροδιέφευγαν, διαφθείρονταν, δεν επένδυαν παραγωγικά, εκμεταλλεύονταν το δημόσιο, συνδικαλίζονταν βρώμικα κοκ. 

Εν τούτοις, είτε ισχύουν όλες αυτές οι κατηγορίες είτε όχι, το ερώτημα παραμένει σχετικά με το πώς θα έπρεπε να αντιδράσουν οι Έλληνες, εάν υποθέσουμε πως δεν είναι δειλοί, δεν έχουν βολευτεί και το θέλουν – αφού είναι ηλίου φανερότερο πως θα χάσουν όλοι τα πάντα αργά ή γρήγορα, μετατρεπόμενοι σε σκλάβους χρέους της Γερμανίας στο διηνεκές: με κατοχικές κυβερνήσεις που θα αλλάζουν όταν είτε (α) δεν ακολουθούν πιστά τις εντολές της Γερμανίας, είτε (β) δεν θα τις αντέχει άλλο ο «λαός», ενοχοποιώντας τες για τα δεινά του (= τη σέλα αντί τον αναβάτη). 

Η απάντηση είναι απλή: Όπως όταν αντιδράσουν (γιατί σίγουρα θα αντιδράσουν), αφού χάσουν τα πάντα – κατά το παράδειγμα της Αργεντινής, οι Πολίτες της οποίας αναγκάσθηκαν αφού εξαθλιώθηκαν από το ΔΝΤ, της Ινδίας όταν ήθελαν να διώξουν τους Βρετανούς κατακτητές, της Ρωσίας το 1998 αφού μειώθηκε ο πληθυσμός της κατά 15 εκ. κοκ. Θα ήταν προτιμότερο βέβαια το παράδειγμα της Ισλανδίας, πριν ακόμη οδηγηθεί η χώρα στην πλήρη εξαθλίωση – κάτι που όμως προϋποθέτει συνειδητούς, καθώς επίσης θαρραλέους Πολίτες. 

Εν τούτοις οι Έλληνες συμπεριφέρονται όπως στο παράδειγμα του Τιτανικού – οι επιβάτες του οποίοι δεν πίστευαν πως θα βυθιστεί ακόμη και όταν ήταν ξεκάθαρο ενώ, όταν επιτέλους ξύπνησαν και το κατάλαβαν, προσπάθησαν να σωθούν πατώντας ο ένας επάνω στον άλλο, με τις ελάχιστες πια σωσίβιες βάρκες που είχαν απομείνει. Φυσικά ήταν πολύ αργά, οπότε διασώθηκαν ελάχιστοι – κάτι που θα ήταν άδικο να συμβεί στην Ελλάδα, αν και το πλέον πιθανό. 

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε ότι είμαστε σίγουροι πως αρκετοί θα συνεχίσουν να ρωτούν για λύσεις, παρά το ότι έχουμε αναφερθεί σε αρκετές κατά τη διάρκεια της κρίσης – οι οποίες δεν είναι ποτέ οι ίδιες, αφού τα γεγονότα εξελίσσονται και οι συνθήκες αλλάζουν κάθε φορά. Πάντοτε προς το χειρότερο βέβαια, ενώ η μία λύση μετά την άλλη παύουν να υπάρχουν – αφού οι δυνάμεις κατοχής κλείνουν μεθοδικά και με υπομονή όλες τις εξόδους κινδύνου. 

Θα ρωτούν επίσης για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουν, χωρίς όμως ουσιαστικά να θέλουν να ακούσουν – αφού πρόκειται για προσχηματικές ερωτήσεις, υπενθυμίζοντας πως στην κατοχή του 1940 κανένας από αυτούς που αντιστάθηκαν δεν είχε την ανάγκη να εκφράσει τέτοιες απορίες. Ως εκ τούτου, έχει ελάχιστο πια νόημα να προσπαθεί κανείς να κάνει προτάσεις ή να απαντάει – πόσο μάλλον όταν, μετά την προδοσία της κυβέρνησης, την οποία εκμεταλλεύθηκε αριστοτεχνικά ο εμπειρότατος κ. Σόιμπλε, έχει χαθεί η εμπιστοσύνη όλων σε όλους. 

Το αποτέλεσμα της δολοφονίας της ελπίδας εκ μέρους της αριστεράς πάντως είναι να επικρατεί ένα κλίμα βαθιάς δυσπιστίας απέναντι σε όποιους επιμένουν ότι, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και τρόποι πραγματικής αντίδρασης – με τους περισσότερους Έλληνες να θέλουν να ακούσουν πως πρόκειται για το γνωστό μονόδρομο ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), για να έχουν ήσυχη τη συνείδηση τους, αιτιολογώντας την υποταγή τους όπως τους συμφέρει. 

Με δεδομένο δε το ότι, ο μεγαλύτερος οπαδός του ΤΙΝΑ θεωρείται η αξιωματική αντιπολίτευση, είναι πολύ πιθανή η εκλογή της, εάν υποθέσουμε πως μέχρι τότε δεν θα έχει εξαθλιωθεί ακόμη η πλειοψηφία – κάτι που ασφαλώς δεν θα συμβεί τόσο γρήγορα, αφού η Γερμανία δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να βιάζεται. Εάν αυτό είναι τύχη ή ατυχία για τον αρχηγό και τα στελέχη της δεν το γνωρίζουμε – αφού θα εξαρτηθεί από το εάν βρεθούν αυτοί ή κάποιοι άλλοι στο δρόμο του αφηνιασμένου κοπαδιού, όταν φτάσει η ώρα της κρίσης. 

Τέλος, αυτό που μας προξενεί απορία είναι το ότι, οι Έλληνες ισχυρίζονται πως θα κάνουν τα πάντα, εάν θελήσει κανείς να τους πάρει το σπίτι τους. Αφού όμως δεν αντιδρούν όταν τους παίρνουν την πατρίδα τους, δεν σημαίνει ότι δεν τη θεωρούν σπίτι τους; Ή μήπως ότι πρόκειται ξανά για κενά λόγια, στα οποία δεν πρέπει να δίνει κανείς καμία σημασία; Πως όταν φτάσει «το πλήρωμα του χρόνου» θα σκύψουν το κεφάλι, χωρίς ίχνος ντροπής; Κανένας δεν ξέρει, ο χρόνος θα δείξει. 

Υστερόγραφο: Δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, αφού ασφαλώς δεν συμφέρει την ΕΕ, οπότε θα φροντίσει να την αποφύγει – απλά θα αλλάξει η χώρα ιδιοκτήτες, οι οποίοι θα συνεχίσουν να την κυβερνούν από το παρασκήνιο. Επομένως δεν είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα εξεγερθούν οι Έλληνες, αφού θα εξαθλιωθούν μεν, αλλά θα επιβιώνουν – οπότε είναι ίσως λανθασμένα τα συμπεράσματα μας στο σημείο αυτό, εκτός εάν τελικά οδηγηθεί εκτός της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Πηγή : https://analyst.gr