Η γεωπολιτική μάχη των μαχών

Για τις Η.Π.Α. ο μεγάλος ανταγωνιστής δεν είναι βέβαια η Ρωσία αλλά η Κίνα, ενώ γνωρίζουν τα πλεονεκτήματα της εάν αργήσουν να κερδίσουν το χρηματοπιστωτικό πόλεμο, όπως είναι ο δρόμος του μεταξιού – οπότε δεν είναι απίθανο να κλιμακώσουν τις στρατιωτικές πιέσεις τους στη Θάλασσα της Ν. Κίνας ή στη Β. Κορέα, παράλληλα με την προσπάθεια οικονομικού στραγγαλισμού της.

Ανάλυση 

Εισαγωγικά η νέα εποχή ή καλύτερα η αλλαγή παραδείγματος ξεκίνησε το 2008, όπου φάνηκαν τα αποτελέσματα των ανισορροπιών στα εμπορικά ισοζύγια των κρατών που προκάλεσαν μη βιώσιμα εθνικά χρέη – ενώ διαπιστώθηκε η οικονομική αδυναμία των Η.Π.Α. για πρώτη φορά, η οποία επιλύθηκε με την εξαγωγή των προβλημάτων τους μέσω της Lehman Brothers στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Γερμανία (της κόστισε ένα θηριώδες ποσόν που στη συνέχεια κατάφερε να το καλύψει με τη βοήθεια της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και των «εταίρων» της, κλιμακώνοντας όμως τις ανισορροπίες εντός της Ευρωζώνης). 

Φάνηκε επί πλέον πως η πανίσχυρη στρατιωτική τους μηχανή, με διεθνή παρουσία, χρηματοδοτείται από το δολάριο (ανάλυση) – το οποίο τυπώνουν χωρίς αντίκρισμα, μετά το 1973 και τη μονομερή έξοδο από τον κανόνα του χρυσού. Εκτός αυτού από το σύστημα του χρέους που έχουν εγκαταστήσει στον πλανήτη από το 1945, καθώς επίσης από το πετροδολάριο που δρομολόγησαν μετά το 1973, για να στηρίξουν το νόμισμα τους που βρισκόταν τότε σε ελεύθερη πτώση – με θεμέλιο λίθο του τη Σαουδική Αραβία, στην οποία διεξάγεται μία μεγάλη μάχη που δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να χάσουν (ανάλυση). 

Σε δεύτερο στάδιο ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, όπου έπαψαν ξαφνικά οι αγορές να δανείζουν χρήματα – με αποτέλεσμα να εκτοξευθούν στα ύψη η ανεργία, καθώς επίσης τα χρέη των κρατών για να διασώσουν τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις τους. Στο τρίτο στάδιο επενέβησαν οι κεντρικές τράπεζες διασώζοντας τα κράτη, ενώ ξεκίνησε ο νομισματικός πόλεμος με στόχο την εξισορρόπηση των ισοζυγίων των κρατών – με τέταρτο στάδιο τον εμπορικό και χρηματοπιστωτικό πόλεμο, με κυρώσεις εναντίον κρατών, με πρόστιμα στις μεγάλες ξένες τράπεζες που δραστηριοποιούνται εντός των Η.Π.Α. ενώ καμία δεν μπορεί να επιβιώσει εάν της απαγορευθούν οι συναλλαγές σε δολάρια, με την επιβολή δασμών κοκ. 

Τελευταίο στάδιο τέτοιων εξελίξεων ήταν μέχρι σήμερα ο παγκόσμιος πόλεμος – με τελικό νικητή τις Η.Π.Α. που δημιούργησαν μία παγκόσμια αυτοκρατορία μετά το 1945, η οποία φαίνεται πως θα διαρκέσει έως το 2049 εάν ευοδωθούν να σχέδια της Κίνας (τότε κλείνει το 100ο έτος του το κομμουνιστικό κόμμα που μπορεί μεν να έχει υιοθετήσει τη φιλελεύθερη αγορά δυτικού τύπου ως αναπόφευκτη, αλλά όχι το δυτικό σύστημα στα υπόλοιπα στοιχεία του). 

Οι αντίπαλοι 

Επίσης εισαγωγικά, στον πλανήτη υπάρχουν τέσσερις ισχυρές δυνάμεις – μεταξύ των οποίων η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία, σε αντίθεση με τις άλλες, δεν αποτελεί ένα αμιγές κράτος. Ιδρύθηκε φυσικά με σκοπό να μετατραπεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με κοινό νόμισμα, κοινή κεντρική τράπεζα και κοινή δημοσιονομική πολιτική – αφού όλες εκείνες οι χώρες που δεν έχουν ακόμη προσχωρήσει στο ευρώ είναι ουσιαστικά υποχρεωμένες να το κάνουν. Επίσης με την ιδιαιτερότητα να διευρύνει συνεχώς τα σύνορά της, συμπεριλαμβάνοντας και άλλα κράτη – υπό την αιγίδα ουσιαστικά των Η.Π.Α. (σενάριο), για τις οποίες η ΕΕ αντιμετωπιζόταν ως προτεκτοράτο, χωρίς στρατιωτική ισχύ. 

Από τις τέσσερις αυτές ισχυρές δυνάμεις, οι Η.Π.Α. έχουν το υψηλότερο ΑΕΠ (19,39 τρις $), με ελλείμματα όμως στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους – η ΕΕ έρχεται δεύτερη με 17,27 τρις $ και πλεονάσματα, η Κίνα τρίτη με 12,2 τρις $ και επίσης με πλεονάσματα, ενώ η Ρωσία έχει ΑΕΠ μόλις 1,58 τρις $, αλλά είναι και αυτή πλεονασματική. Σε όρους αγοραστικής αξίας (ΡΡΡ) το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Η.Π.Α. είναι 54.225 $, της ΕΕ 36.593 $, της Ρωσίας 24.765 $ και της Κίνας μόλις 15.308 $ (γράφημα – αριστερά το ΑΕΠ σε κανονικούς όρους, στη μέση κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε όρους αγοραστικής αξίας και δεξιά τα ισοζύγια). 

Επόμενες είναι οι περιφερειακές βιομηχανικές χώρες, οι οποίες ουσιαστικά στηρίζουν τις Η.Π.Α. – όπως ο Καναδάς με ΑΕΠ 1,65 τρις $ αλλά με μεγάλα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών του, η Ιαπωνία με ΑΕΠ 4,87 τρις $ αλλά με πλεονάσματα, παρά το ότι είναι η πιο υπερχρεωμένη χώρα του πλανήτη (δεύτερη η Ελλάδα) και η Αυστραλία – με ΑΕΠ μόλις 1,3 τρις $ (όσο περίπου της Ισπανίας) και επίσης με μεγάλα ελλείμματα, παρά το ότι μαζί με τον Καναδά έχουν τεράστιο υπόγειο πλούτο (γράφημα). Η Ν. Κορέα, με ΑΕΠ 1,53 τρις $ και με μεγάλα πλεονάσματα (5,6% του ΑΕΠ) ανήκει επίσης στις βιομηχανικές χώρες και συμμάχους των Η.Π.Α. 

Τέλος έχουμε τις περιφερειακές αναπτυσσόμενες χώρες που ουσιαστικά στηρίζουν τη Ρωσία και την Κίνα μέσω των BRICS (γράφημα) – όπως η Βραζιλία με ΑΕΠ 2,05 τρις $ και με ελλείμματα, η Ν. Αφρική με μόλις 249 δις $ και επίσης με ελλείμματα, το Ιράν με 439 δις $ αλλά με πλεονάσματα και η ελλειμματική Ινδία με ΑΕΠ 2,6 τρις $. Η Ινδονησία (ΑΕΠ 1,01 τρις $, έλλειμμα 1,7% του ΑΕΠ), η Νιγηρία (ΑΕΠ 375,7 δις $, πλεόνασμα) και η Τουρκία (ΑΕΠ 851 δις $, έλλειμμα 5,5% του ΑΕΠ) θα μπορούσαν επίσης να καταταχθούν εδώ – όπου για την τελευταία δεν είναι κανείς σίγουρος πού θα καταλήξει τελικά, ενώ το ΑΕΠ της σε όρους δολαρίου θα καταρρεύσει, όπως άλλωστε της Νιγηρίας, της Ρωσίας κοκ. 

Όλα αυτά τα κράτη δέχονται πρόσφατα την επίθεση των Η.Π.Α., μέσω κυρίως της ανατίμησης του δολαρίου ή των κυρώσεων (Ιράν), ως τα πλέον αδύναμα της συμμαχίας – με κοινό γνώρισμα των περισσότερων την εισβολή και λεηλασία τους στο παρελθόν από το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να εξισορροπήσουν τα ελλείμματα τους και να είναι εκτεθειμένα σε μεγάλο εξωτερικό δανεισμό (συνήθως σε δολάρια), οπότε να αποτελούν εύκολα θύματα νομισματικών επιθέσεων. 

Οι Η.Π.Α και η Ρωσία 

Περαιτέρω, οι Η.Π.Α. είναι μακράν κυρίαρχες στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφού το ελέγχουν οι ίδιες, με Αχίλλειο πτέρνα τους το πετροδολάριο – ενώ διαθέτουν τη νούμερο ένα στρατιωτική ισχύ, η οποία όμως εξαρτάται από το δολάριο, με βασικό τους ελάττωμα τα δίδυμα ελλείμματα, καθώς επίσης τα υπέρογκα δημόσια και ιδιωτικά τους χρέη. Διαθέτουν δε ενεργειακή αυτάρκεια, αλλά όχι τέτοια που να μπορούν να προμηθεύουν άλλες χώρες ελέγχοντας τες – ενώ την παράγουν κυρίως με την μέθοδο της εξαγωγής ενέργειας από σχιστόλιθο που αφενός μεν καταστρέφει τη χώρα τους απειλώντας την με φονικούς σεισμούς, αφετέρου το φυσικό τους αέριο μεταφέρεται μόνο σε υγροποιημένη μορφή και είναι πανάκριβο (στο υγροποιημένο τις ανταγωνίζεται πρόσφατα η Ρωσία). 

Η Ρωσία με τη σειρά της αποτελεί τη νούμερο δύο στρατιωτική δύναμη στον πλανήτη, με μικρές όμως οικονομικές δυνατότητες για να μπορεί να τη διατηρεί – ενώ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός ενέργειας παγκοσμίως (η Κίνα ο μεγαλύτερος εισαγωγέας ενέργειας, η Βενεζουέλα η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο που έχει πλέον χρεοκοπήσει και η Σαουδική Αραβία ο μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου στην υφήλιο). 

Υποφέρει δε μετά το 2014 από τις συντριπτικές κυρώσεις των Η.Π.Α. σε μεγάλο βαθμό, οι οποίες δεν εξαρτώνται από τον πρόεδρο Trump – αλλά από το Κογκρέσο που υπηρετεί το βαθύ αμερικανικό κράτος, θεωρώντας εχθρό του τη Ρωσία. Έτσι φθείρεται σταδιακά η οικονομία της, μειώνεται το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών της και κινδυνεύει με κοινωνικές εξεγέρσεις – οι οποίες είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν σε μία τόσο αχανή γεωγραφικά χώρα, ενώ μπορεί να προκληθούν από τις γνωστές ΜΚΟ. Στη μάχη πάντως της Σαουδικής Αραβίας πρέπει να έχει μεσολαβήσει ανακωχή μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ρωσίας – γεγονός που θα επεξηγούσε την αναβολή της εισόδου της Aramco στο χρηματιστήριο.

Η Κίνα 

Όσον αφορά την Κίνα, αποτελεί τη νούμερο ένα παραγωγική μηχανή του πλανήτη, η οποία όμως έχει σημαντικά οικονομικά προβλήματα (υπερχρέωση του ιδιωτικού της τομέα, τραπεζικά θέματα, φούσκα ακινήτων), ενώ δέχεται τη δασμολογική επίθεση των Η.Π.Α. – στην οποία δεν μπορεί να απαντήσει με τα ίδια όπλα, αφού εισάγει μόνο 150 δις $ από τις Η.Π.Α. και τους εξάγει 500 δις $. Ως εκ τούτου, η μοναδική της δυνατότητα είναι η υποτίμηση του νομίσματος της – κάτι που όμως θα ήταν επικίνδυνο για την οικονομία της, ενώ θα πυροδοτούσε έναν παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο άνευ προηγουμένου, χάνοντας πολλούς συμμάχους της (ειδικά την Ευρώπη, στην οποία προσβλέπει για να αντικαταστήσει μέρος των πωλήσεων της στην αμερικανική αγορά). 

Εναλλακτικά βέβαια θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως όπλο το αμερικανικό χρέος που κατέχει (ομόλογα, γράφημα), ύψους άνω του 1 τρις $ – πουλώντας τα όπως έκανε πρόσφατα η Ρωσία, με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού των Η.Π.Α. και να δεχθεί ένα σοβαρό χτύπημα το δολάριο. Εν τούτοις δεν φαίνεται πρόθυμη να το κάνει, αφενός μεν λόγω του ότι θα έχανε πολλά χρήματα, αφετέρου επειδή δεν επιθυμεί την κατά μέτωπο σύγκρουση με την υπερδύναμη – ενώ μπορεί μεν να θεωρεί σύμμαχο της τη Ρωσία και να συνεργάζεται μαζί της, όσον αφορά την ανεξαρτητοποίηση και των δύο από το δολάριο (δικό τους Swift, συναλλαγές στα εθνικά νομίσματα κλπ.), αλλά ασφαλώς δεν μπορεί να είναι σίγουρη, αφού δεν θεωρείται απίθανη η συμμαχία των Η.Π.Α. με τη Ρωσία, ενδεχομένως με «λάφυρο» το μοίρασμα της Ευρώπης. 

Η Κίνα λοιπόν δεν πουλάει τα ομόλογα των Η.Π.Α., αλλά τα χρησιμοποιεί χωρίς να φαίνεται για να στηρίξει ορισμένους υφιστάμενους ή δυνητικούς συμμάχους της που δέχονται την επίθεση της υπερδύναμης στα νομίσματα τους ή αλλού – όπως είναι η Τουρκία ή το Ιράν, από το οποίο αγοράζει πετρέλαιο.

Έτσι υποβαθμίζει τα όπλα των Η.Π.Α. που χρησιμοποιούνται για να αναγκάσουν την Τουρκία και το Ιράν να συνθηκολογήσουν – ενώ τα δύο αυτά κράτη, μαζί με το Πακιστάν, είναι πολύ σημαντικά για το δρόμο του μεταξιού, ο οποίος αποτελεί το μακροπρόθεσμο στόχο της για να κυριαρχήσει οικονομικά και στρατιωτικά στην Ευρασία (σε κάθε σημείο του τοποθετούνται στρατιωτικές δυνάμεις). Εκτός αυτού Η Τουρκία και το Ιράν είναι σημαντικές χώρες για την εθνική ασφάλεια της Κίνας – η οποία ανησυχεί ιδιαίτερα για τους μουσουλμάνους, τους Τούρκους κλπ. μίας επαρχίας της, οι οποίοι ήδη πολεμούν ως «τζιχάντ» στη Συρία.

Προς το παρόν πάντως, παρά τις κινήσεις απομάκρυνσης από το δολάριο λόγω της νέας επιθετικής πολιτικής του προέδρου Trump, δεν δημιουργούνται προβλήματα στις Η.Π.Α. – αντίθετα, το νόμισμα τους ισχυροποιείται από τις μεγάλες εισροές μετά τη φορολογική μεταρρύθμιση, το χρηματιστήριο καταρρίπτει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, ενώ όλοι είναι πεπεισμένοι πως θα κερδίσουν τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα. Εν τούτοις ο πληθωρισμός καιροφυλακτεί, ενώ κάποια στιγμή θα σταματήσουν οι μαζικές εισροές δολαρίων που απορροφούν τη ρευστότητα από ολόκληρο τον πλανήτη – με επόμενο κίνδυνο το ξέσπασμα μίας καινούργιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, πιθανότατα ξανά με μεγάλο θύμα την Ευρώπη. 

Η Ευρώπη 

Στην Ευρώπη τώρα, έχουμε ήδη αναφερθεί στις ανησυχίες της Γερμανίας (ανάλυση), ο υπουργός εξωτερικών της οποίας ζήτησε (α) ένα σύστημα πληρωμών ανεξάρτητο από το Swift (ερμηνεία), έτσι ώστε να μην διακινδυνεύει η χώρα του από ένα αντίστοιχο βγάλσιμο της πρίζας όπως του Ιράν, (β) ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο όπως το ΔΝΤ, πιθανότατα με τη μετατροπή του ESM, καθώς επίσης (γ) μία Ευρωπαϊκή Ένωση Ασφάλειας και Άμυνας, για να μην στηρίζεται η ΕΕ στο αμερικανικό ουσιαστικά ΝΑΤΟ. 

Επομένως προσπαθεί να προωθήσει την αυτονομία της ΕΕ, η οποία έχει πλέον μετατραπεί σε γερμανική, ανησυχώντας ιδιαίτερα τόσο τις Η.Π.Α., όσο και τη Ρωσία – ενώ στηρίζεται από τη Γαλλία που φιλοδοξεί να αναδειχτεί στο στρατιωτικό ηγεμόνα της Ευρώπης, όπως η Γερμανία στον οικονομικό, με πρόσφατη επιδίωξη της την ανάληψη της ηγεσίας της Κομισιόν αντί της ΕΚΤ (την οποία όμως έτσι ή αλλιώς ελέγχει, αφού είναι εγκατεστημένη στη Φρανκφούρτη). 

Ειδικά όσον αφορά το διατραπεζικό σύστημα συναλλαγών Swift, θα μπορούσε ενδιάμεσα να χρησιμοποιηθεί κατά ορισμένους ειδικούς το σύστημα Target 2 της ΕΚΤ, για τη διατήρηση των συναλλαγών με χώρες, στις οποίες οι Η.Π.Α. επιβάλλουν κυρώσεις, όπως με το Ιράν – ενώ ερευνάται η υιοθέτηση παγκόσμιων συστημάτων πληρωμών που θα βασίζονται στην τεχνολογία του Blockchain (γνωστή από το Bitcoin). 

Από την άλλη πλευρά όμως, η ΕΕ κινδυνεύει να διαλυθεί, κάτι που φαίνεται πλέον να στηρίζουν οι Η.Π.Α., αντιλαμβανόμενες το γερμανικό κίνδυνο και τις κρυφές προθέσεις της χώρας – η καγκελάριος της οποίας δεν τοποθετήθηκε φυσικά υπέρ των δηλώσεων του υπουργού εξωτερικών, κατά την προσφιλή διπλή τακτική των Γερμανών. 

Οι βασικές αιτίες είναι (α) το ευρώ σε συνδυασμό με την αποικιοκρατική πολιτική που επιβάλλει η Γερμανία, με πρώτο θύμα την Ελλάδα (χρεοκοπημένη ως μία μαύρη τρύπα στο γράφημα) – ενώ κανένας δεν πιστεύει πλέον στην τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρώπης, (β) το μεταναστευτικό, όπου υπάρχουν ήδη δύο αντίπαλα στρατόπεδα και (γ) η έξοδος της Μ. Βρετανίας (BREXIT), η οποία μπορεί να αποδειχθεί οδυνηρή για τη χώρα στην αρχή, αλλά αφενός μεν θα αποδυναμώσει οικονομικά και στρατιωτικά την ΕΕ, αφετέρου θα επιταχύνει τη διάλυση της, εάν είναι επιτυχημένη. 

Ειδικά όσον αφορά το ευρώ, αυτά που έχουν συμβεί με την Ελλάδα (η Πορτογαλία και η Κύπρος απλά σιώπησαν και υποτάχθηκαν, η Ισπανία βοηθήθηκε έμμεσα, ενώ η Ιρλανδία διασώθηκε από τις Η.Π.Α.), έχουν θέσει σε κίνηση ισχυρότατες φυγόκεντρες δυνάμεις – ενώ καμία χώρα πλέον της ΕΕ με δικό της νόμισμα δεν θέλει να υιοθετήσει το ευρώ, ούτε καν η Δανία που ευρίσκεται από καιρό τώρα στο τελευταίο στάδιο. Το μεγάλο παιχνίδι πάντως θα παιχθεί από την Ιταλία – η οποία θα μπορούσε είτε να σταθεροποιήσει το κοινό νόμισμα, είτε να το διαλύσει. 

Σε σχέση με το μεταναστευτικό, τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Σουηδία μετά το άνοιγμα ουσιαστικά των συνόρων από τη Γερμανία (αρκετοί θεωρούν πως έπεσε σε αμερικανική παγίδα), όπως επίσης το Βέλγιο, η Γαλλία κοκ., έχουν θέσει επίσης σε κίνηση φυγόκεντρες δυνάμεις – οι οποίες ενισχύονται από το BREXIT. Εάν όμως διαλυθούν τόσο η Ευρωζώνη, όσο και η ΕΕ, η Ευρώπη θα πάψει να ανήκει στους τέσσερις ισχυρούς του πλανήτη – ενώ η Γερμανία πολύ δύσκολα θα καταφέρει να συμμαχήσει με την Κίνα, αφού μεταξύ άλλων το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων της ανήκει σε αμερικανούς επενδυτές (πριν από όλους στην Black Rock). 

Επομένως, η Ιταλία μάλλον θα αντιμετωπισθεί διαφορετικά από ότι η Ελλάδα, ενώ η Γερμανία θα προσπαθήσει να στηρίξει οικονομικά και την Τουρκία – για πολλούς λόγους, όπως είναι οι αγωγοί ενέργειας από τη Μέση Ανατολή, η προσέγγιση της με την Κίνα κοκ. Εν τούτοις, εάν οι Η.Π.Α. επιδιώκουν πράγματι τη διάλυση της ΕΕ, το μοίρασμα της ενδεχομένως με τη Ρωσία για να την κερδίσουν ως σύμμαχο εναντίον της Κίνας, δύσκολα δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο – εκτός εάν ανατραπεί ο κ. Trump και αντικατασταθεί από κάποιον «τύπου» Obama ή Clinton. 

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, η γεωπολιτική μάχη των μαχών μαίνεται, με κερδισμένες μέχρι στιγμής τις Η.Π.Α. – ειδικά το χρηματοπιστωτικό τους μηχανισμό που κερδίζει τεράστια ποσά από τις επιθέσεις, απλά και μόνο στοιχηματίζοντας στις αγορές παραγώγων (όπου με ελάχιστα χρήματα μπορεί κανείς να επενδύσει μεγάλα ποσά). Εν τούτοις δεν πρόκειται για έναν αγώνα ταχύτητας, αλλά αντοχής – όπου εν προκειμένω τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα διαθέτουν μεγάλα αποθέματα και υπομονή, ενώ οι Η.Π.Α. όχι, μεταξύ άλλων λόγω του πολιτεύματος τους. 

Για τις Η.Π.Α. βέβαια ο μεγάλος ανταγωνιστής είναι η Κίνα, ενώ γνωρίζουν τα πλεονεκτήματα της εάν αργήσουν να κερδίσουν τον οικονομικό πόλεμο – οπότε δεν είναι απίθανο να κλιμακώσουν τις στρατιωτικές πιέσεις στη Θάλασσα της Ν. Κίνας, στη Β. Κορέα ή στην Ταιβάν, παράλληλα με την προσπάθεια οικονομικού στραγγαλισμού της. Σε μία τέτοια περίπτωση η Κίνα θα αναγκαζόταν να απαντήσει ανάλογα, ενώ η Ρωσία να πάρει θέση με τον έναν ή με τον άλλο μονομάχο – οπότε η Ευρώπη θα έβγαινε από τη δύσκολη θέση, στην οποία σήμερα ευρίσκεται πιεζόμενη από παντού. Πού όμως θα κατέληγε μία τέτοια σύγκρουση, κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει. 

Κατά το ινστιτούτο MISES πάντως, «Οι περιστασιακές επιτυχίες των Η.Π.Α. στις επιθέσεις τους εναντίον του ρουβλίου και του γουάν, είναι παροδικές πύρρειες νίκες. Δεν πρόκειται να κερδίσουν το νομισματικό πόλεμο εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας. Η Κίνα δεν αποκλίνει από τους στρατηγικούς στόχους της να γίνει, σε συνεργασία με τη Ρωσία, μία Ευρασιατική υπερδύναμη, πέρα από την αμερικανική ηγεμονία». 

Πιστεύοντας ότι ισχύει κάτι τέτοιο και ασφαλώς το γνωρίζουν οι Αμερικανοί, το στρατιωτικό σενάριο θεωρείται πολύ πιθανό – ενώ σε μία τέτοια περίπτωση το μέλλον του πλανήτη θα εξαρτιόταν από τη στάση της Ρωσίας, ο πρόεδρος της οποίας δεν μπορεί να παραμένει αιώνια στη θέση του. 

Βασίλης Βιλιάρδος

Οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – viliardos@analyst.gr – Facebook – Twitter