Η Τουρκία εγγράφει υποθήκες προσάρτησης συριακών εδαφών… άλλη μια φορά

Γράφει ο Νίκος Μιχαηλίδης

Μετά την τουρκική εισβολή στο Αφρίν και την εγγραφή υποθηκών για προσάρτηση συριακών εδαφών, ο Δυτικός Κόσμος όφειλε να έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει συμφέρον να παραδώσει την ενεργειακή του ασφάλεια στην Τουρκία.

Η τουρκική κρατική πολιτική απέτυχε να ελέγξει τη Συρία και να καταστείλει την κουρδική αυτονομία μέσω των τζιχαντιστικών τρομοκρατικών δικτύων. Τώρα, η Άγκυρα πέρασε πλέον στην εφαρμογή του plan B. Η τουρκική εισβολή στο νοτιοδυτικό Κουρδιστάν (βόρεια Συρία) έχει δύο βασικές στοχεύσεις.

Η πρώτη αφορά στην αποτροπή δημιουργίας αυτόνομου, νομιμοποιημένου κουρδικού καντονίου στη βόρεια Συρία, εκδίωξη των εκεί Κούρδων και εγκατάσταση 3.500.000 Σουνιτών Αράβων που τώρα βρίσκονται ως πρόσφυγες στην Τουρκία.

Έτσι, η Άγκυρα επιδιώκει δραματική αλλαγή των δημογραφικών ισορροπιών όχι μόνο σε αυτή την περιοχή, αλλά και κατά μήκος της συνοριογραμμής μέχρι τον Ευφράτη ποταμό. Αν υποθέσουμε ότι το Αφρίν καταρρέει υπό την τουρκική πίεση τότε δύο σενάρια αναδεικνύονται.

Είτε η Τουρκία θα επιχειρήσει να το ενσωματώσει όπως έκανε με την Αλεξανδρέττα στη δεκαετία του 1930, ή θα επιχειρήσει να έρθει σε συμφωνία με τον Άσαντ για να περάσει η περιοχή στον έλεγχό του. Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, στρατηγική επιδίωξη είναι η ακύρωση της κουρδικής αυτονομίας και αποτροπή ανάδειξης νέου φιλοδυτικού γεωπολιτικού παίκτη στην περιοχή.

Επιπλέον η μέγιστη δυνατή αλλαγή της δημογραφίας και στις κουρδικές επαρχίες εντός της τουρκικής επικράτειας αποτελεί στρατηγική επιλογή της Άγκυρας, προκειμένου να αποτρέψει κουρδική αυτονομία και στο εσωτερικό της.

Τουρκικό μονοπώλιο ελέγχου

Η δεύτερη επιδίωξη σχετίζεται άμεσα με την πρώτη και αφορά στη διατήρηση του τουρκικού μονοπωλιακού ελέγχου επί των εδαφών μεταφοράς φυσικού αερίου και πετρελαίου από την Μέση Ανατολή στις δυτικές αγορές. 

Είναι γνωστό ότι η Τουρκία επιδιώκει να μετατραπεί σε κέντρο διαμετακόμισης πηγών ενέργειας, πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσει μεγαλύτερη επιρροή επί των μεγάλων δυτικών κρατών και θα καταστεί παγκόσμιος παίκτης.

Η Άγκυρα πιστεύει πως η προοπτική κουρδικών αυτόνομων ζωνών στην περιοχή ακυρώνει αυτούς τους σχεδιασμούς. Επιπλέον, σε κάποιες δυτικές πρωτεύουσες φαίνεται πως άρχισε να γίνεται κατανοητό πως η εκπλήρωση των τουρκικών κρατικών σχεδιασμών και επιδιώξεων θα συνιστούσε ιστορικού χαρακτήρα ανατροπή που θα έθετε σε τεράστιο κίνδυνο τα συμφέροντα ΕΕ και ΗΠΑ.

Γίνεται πλέον εμφανές σε πολλούς ότι ο Δυτικός Κόσμος δεν έχει κανένα συμφέρον να παραδώσει τα κλειδιά της ενεργειακής του ασφάλειας και την εύρυθμη λειτουργία των βιομηχανικών του υποδομών σε ένα κράτος όπως η Τουρκία.

Γνωρίζοντας ότι η Άγκυρα δεν διστάζει να χρησιμοποιεί ακόμα και τους πρόσφυγες ως μοχλό πίεσης, να αλλάζει στρατόπεδα και συμμαχίες κατά το δοκούν, εύκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς πως θα μπορούσε να εκβιάσει την Δύση αν ελέγξει τις ροές ενέργειας.

Αυτό θα συνιστούσε καθαρή αυτοκτονία για τις δυτικές οικονομίες και τα συμφέροντα. Αν η Τουρκία ήταν μια δημοκρατική χώρα που σέβεται τους γείτονες της, τα σύνορα και το διεθνές δίκαιο, τότε τα πράγματα θα ήταν απλά και η συνεργασία δεδομένη.

Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, μιας και η Άγκυρα ακολουθεί μια άκρως επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική ατζέντα. Οι μεγάλες δυτικές πρωτεύουσες θα κληθούν σύντομα να λάβουν ιστορικές αποφάσεις.

Είναι ορατό πως έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι η ύπαρξη ενός μεγάλου και ισχυρού Κουρδιστάν στη Μέση Ανατολή θα ήταν πολλαπλά χρήσιμη όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για την σταθερότητα της περιοχής. 

Δεν θα αποτελούσε έκπληξη, λοιπόν, αν κάποια μεγάλα κράτη προχωρούσαν σταδιακά στην αφαίρεση της οργάνωσης ΡΚΚ από τη λίστα τρομοκρατικών οργανώσεων, παρέχοντας του μια πρώτη, έμμεση διπλωματική νομιμοποίηση.

Πηγή : https://slpress.gr/