Η δίωξη αφορά την πώληση και εκμίσθωση 28 ακινήτων του Δημοσίου, που θεωρείται ασύμφορη και προκάλεσε (πάντα σύμφωνα με το βούλευμα) ζημιά ύψους 580 εκατομμυρίων ευρώ. Παραπέμπονται λοιπόν για κακουργηματική απιστία.
Το ποσό δεν είναι ασήμαντο και η κατηγορία είναι πολύ σοβαρή. Θα πει κάποιος, ωραία (σχήμα λόγου), η υπόθεση θα πάρει τον δρόμο της και κάποια στιγμή, όχι βεβαίως πολύ σύντομα αν κρίνουμε από την ταχύτητα με την οποία απονέμεται (;) δικαιοσύνη στην Ελλάδα, θα λάμψει η αλήθεια (κι αυτό είναι σχήμα λόγου).
Ελα όμως που η ιστορία έχει πολιτικές και διεθνείς διαστάσεις που θα βλάψουν τη χώρα αν δεν μεσολαβήσει κάποιος (ποιος άραγε;) ώστε να μη φτάσει στο ακροατήριο. Τρεις από τους κατηγορούμενους είναι ξένοι, ένας Ιταλός, ένας Σλοβάκος και ένας Ισπανός.
Ηρθαν στην Ελλάδα απεσταλμένοι της Κομισιόν για να μας βοηθήσουν να αξιοποιήσουμε (ξεπουλήσουμε είναι η σωστή λέξη) κομμάτια της δημόσιας περιουσίας. Και πάλι δεν φαίνεται να προκύπτει πρόβλημα.
Αν υπάρχουν ενδείξεις ότι έδρασαν με μη νόμιμο τρόπο, πρέπει να δώσουν λόγο. Κυρίαρχη (;) χώρα είμαστε, κράτος δικαίου (στη θεωρία) υπάρχει, ανεξάρτητη (;) είναι η Δικαιοσύνη, οπότε δεν συντρέχει λόγος να συζητήσουμε περαιτέρω επί της διαδικασίας.
Ναι, αλλά είναι και η δόση των 8,5 δισ. ευρώ την οποία έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα. Χωρίς αυτήν θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Με αυτήν θα πληρώσει τις υποχρεώσεις της στους εταίρους, θα πέσει λίγο χρήμα στην αγορά για να καλυφθούν μερικές τρύπες, θα σιγουρευτούν οι επενδυτές ότι το κλίμα αλλάζει και θα ξεφύγει επιτέλους η οικονομία από τον κλοιό της ανασφάλειας.
Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει ποντάρει πολλά στο κλείσιμο της αξιολόγησης και ελπίζει να γίνει το εφαλτήριο για το άλμα προς την έξοδο από τα μνημόνια. Μα, δεν είναι εξασφαλισμένη η δόση; Οχι ακόμη. Και πού κολλάει η δόση με τη συγκεκριμένη ιστορία; Κολλάει και παρακολλάει.
Ο υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας Ντε Γκίντος, που φιλοδοξεί να αντικαταστήσει στην προεδρία του Eurogroup τον Γερούν Ντάισελμπλουμ (να δούμε τι θα αποφασίσει ο Σόιμπλε), δήλωσε ότι αν δεν απαλλαγεί ο συμπατριώτης του από κάθε κατηγορία, η χώρα του θα μπλοκάρει την καταβολή της δόσης στην Ελλάδα. Εξωφρενικό; Σίγουρα.
Είναι αδιάφορο αν πρόκειται για απειλή που δεν θα γίνει πράξη. Σημασία έχει η πρόθεση. Εδώ υπάρχει εκβιασμός και μάλιστα ωμός. Τι ζητάει λοιπόν από την ελληνική κυβέρνηση ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών; Να παρέμβει στους δικαστές και να τους υποχρεώσει να τερματίσουν τη δίωξη.
Γίνονται αυτά στις δυτικές δημοκρατίες; Γίνονται και παραγίνονται. Οποιος πιστεύει ότι τέτοιου τύπου φαινόμενα παρατηρούνται μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι αφελής. Μάλλον, εσκεμμένα αφελής. Και τι διαμηνύει η ελληνική κυβέρνηση στους θορυβημένους και θυμωμένους δανειστές; «Μην ανησυχείτε, θα βρεθεί λύση».
Ποια λύση έχει στο μυαλό της; Δεν ξέρω, γιατί στην επίσημη τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου υπάρχει η φράση «όλα θα γίνουν στο πλαίσιο της νομιμότητας». Αυτονόητο. Τι είδους νομιμότητα όμως θα είναι αυτή αν παρακαμφθούν τα όργανα τα οποία είναι επιφορτισμένα με το καθήκον να την υπηρετούν και να την προστατεύουν;
Δεν ξέρω επίσης αν οι εγκαλούμενοι είναι ένοχοι. Καλύπτονται και αυτοί, όπως όλοι οι κατηγορούμενοι, με το τεκμήριο της αθωότητας. Μπορεί οι άνθρωποι να έκαναν σωστά και τίμια τη δουλειά τους και να έπεσαν θύματα του υπερβάλλοντος ζήλου ορισμένων δικαστών, οι οποίοι δεν λειτούργησαν με δικονομικά κριτήρια.
Το λέω αυτό γιατί ορισμένα κυβερνητικά στελέχη ψιθυρίζουν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με το παρακράτος της Δεξιάς στον χώρο της Δικαιοσύνης, το οποίο προσπαθεί με κάθε τρόπο να δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση, αδιαφορώντας για τη ζημιά που θα προκληθεί στα συμφέροντα της χώρας.
Περιμένω τις σχετικές αποδείξεις, διαφορετικά δικαιούμαι να υποψιαστώ πως πρόκειται για τους συνήθεις αντιπερισπασμούς που μετέρχονται οι κυβερνήσεις.
Το θέμα είναι ότι με την κίνησή του ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών (η κυβέρνησή του είναι βουτηγμένη στα σκάνδαλα και ο πρωθυπουργός του είναι ύποπτος για χρηματισμό) αποκαλύπτει την αντίληψή του και για το πώς εννοεί τη διάκριση των εξουσιών σε μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία και για το πώς εννοεί τη σχέση ανάμεσα σε κράτη που βρίσκονται στην ίδια συλλογικότητα όπου η δεσπόζουσα (υποτίθεται) αρχή είναι η αλληλεγγύη.
Οι δυτικές κυβερνήσεις την εποχή της αποικιοκρατίας κάπως έτσι φέρονταν (συμβαίνει και στις μέρες μας) στις διοικήσεις των αποικιών, όταν σε σπάνιες περιπτώσεις αυτές έμπαιναν στον πειρασμό να φλερτάρουν με την ανυπακοή ή όταν επέτρεπαν στους έτσι κι αλλιώς αναιμικούς θεσμούς τους να δρουν με σχετική αυτονομία…
efsyn.gr – Τάσος Παππάς
Πηγή : http://www.bankwars.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου