Η δημοκρατία έχει δύο συστατικά: Διάλογο και ψηφοφορία. Ο διάλογος ακολουθείται υποχρεωτικά από ψηφοφορία περί του πρακτέου, στην οποία ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας. Αυτό είναι με απλά λόγια το πολίτευμα της δημοκρατίας.
Στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία, ακόμα και οι συζητήσεις που γίνονταν δημόσια στην αγορά ή ιδιωτικά, όλες αυτές στην ουσία ήταν μια επεξεργασία των δεδομένων και των πληροφοριών, δηλαδή μία ζύμωση και προετοιμασία για την κεντρική συζήτηση που θα γινόταν στην Εκκλησία του Δήμου, όπου επακολουθούσε υποχρεωτικά ψηφοφορία και υλοποιούταν η πλειοψηφούσα άποψη.
Στη σημερινή λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία και ειδικά στην Ελλάδα, ο διάλογος, είτε είναι δημόσιος είτε είναι ιδιωτικός δεν έχει κανένα απολύτως σκοπό και γίνεται αποκλειστικά για ψυχοθεραπευτικούς λόγους και για λόγους κοινωνικής εκτόνωσης και ασφάλειας του συστήματος.
Οι ατέρμονες συζητήσεις μας δεν οδηγούν πουθενά. Το πολύ πολύ να θεωρηθούν ως μία προετοιμασία για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν σε τέσσερα χρόνια. Όμως λόγω της μαζικής κατάστασης της κοινωνίας και της άμεσης επίδρασης των ΜΜΕ πάνω της, όλες αυτές οι συζητήσεις είναι «έπεα πτερόεντα», καθόσον την ώρα των εκλογών εξαφανίζονται και επικρατούν άλλοι παράγοντες.
Επομένως φίλοι μου, αν νομίζουμε πως αυτό εδώ το πράγμα που έχουμε είναι δημοκρατία τότε καλύτερα να το «βουλώσουμε» και να ασχοληθούμε με κάτι σημαντικότερο, γιατί δεν έχει νόημα να φθειρόμαστε. Αν όμως κρίνουμε ότι δεν είναι δημοκρατία, τότε κάτι θα πρέπει να κάνουμε.
Αν δεν έχουμε δημοκρατία, τότε, τόσο ο δημόσιος διάλογος όσο και ο ιδιωτικός θα πρέπει να στοχεύει στο ποια δημοκρατία θέλουμε και πως θα την αποκτήσουμε και όχι στο πως θα γίνει καλύτερη διαχείριση αυτού εδώ του πράγματος.
Πέτρος Χασάπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου