Όλες οι χώρες πρέπει να θαυμάζουν ή να φοβούνται τη Γερμανία, η οποία θεωρεί πως είναι ένα κράτος εκλεκτό και παράδειγμα προς μίμηση – ενώ η κυβέρνηση της έχει στόχο να ισοπεδώσει κυριολεκτικά τη χώρα μας, υποτάσσοντας σταδιακά όλα τα κόμματα και τις κυβερνήσεις της, κυρίως όμως τους Πολίτες της.
«Πριν από μία περίπου εβδομάδα, μετά την επίσκεψη του κ. Trump στην Ευρώπη και την παράλογη επιμονή του να τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις που έδωσε στους Πολίτες των Η.Π.Α., η Γερμανία έχει αναδειχθεί σε μία δύναμη που θέλει να προστατεύσει την ειρήνη στον πλανήτη – έχοντας την πεποίθηση πως έχουν ξεχάσει όλοι την ιστορία της που μοιάζει περισσότερο με ποινικό μητρώο. Στα πλαίσια αυτά, αφού η καγκελάριος ανακοίνωσε μιλώντας σε οπαδούς του κόμματος της την αμυντική ανεξαρτησία της χώρας της, το βερολινέζικο κατεστημένο πλημμύρισε τη Γερμανία με προτάσεις αντιμετώπισης του νέου εχθρού του Έθνους: των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σαν να πρόκειται λοιπόν για μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, δεν υπάρχουν πλέον κόμματα στη Γερμανία, αλλά μόνο πατριώτες – κρίνοντας από τα υπερήφανα λόγια του σοσιαλιστή αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του κ. M. Schulz, σύμφωνα με τον οποίο θα πρέπει να εμποδιστεί ο αμερικανός πρόεδρος, με όλα όσα αντιπροσωπεύει το γερμανικό Έθνος!
Κανένας βέβαια δεν κατάλαβε τι σημαίνει αυτό το «με όλα», αφού η χώρα δεν είναι μία στρατιωτική δύναμη, ο πολεμικός εξοπλισμός της είναι υποτυπώδης, ενώ οι Η.Π.Α. διατηρούν στο κέντρο της τη μεγαλύτερη διεθνή βάση τους παγκοσμίως – ενώ η κυβέρνηση δήλωσε πως δεν έχει την πρόθεση να αυξήσει το στρατιωτικό προϋπολογισμό της, για να μην θέσει σε κίνηση ένα νέο εξοπλιστικό σπιράλ.
Περαιτέρω, υπάρχει στην πολιτική επιστήμη η θεωρία της «αμερικανικής ιδιαιτερότητας», σύμφωνα με την οποία έχει δοθεί στις Η.Π.Α. ένας ειδικός ρόλος από την Ιστορία – σαν να πρόκειται για ένα Έθνος επιλεγμένο από το Θεό, περιούσιο, το οποίο έχει μία ειδική αποστολή στον πλανήτη. Προφανώς η Γερμανία πιστεύει πως αποτελεί αυτή πλέον το κάτι εντελώς ιδιαίτερο, έχοντας μία ανάλογη θεϊκή αποστολή: η οποία ξεκίνησε από την ενεργειακή επανάσταση με την κατάργηση των πυρηνικών εργοστασίων, συνεχίσθηκε με τη διαφορετική, φιλική και ανιδιοτελή αντιμετώπιση των προσφύγων και κατέληξε στη σημερινή αγιοποίηση της, με τη διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης.
Κατά την ίδια, δεν είναι μόνο μία οικονομική υπερδύναμη αλλά, επί πλέον, μία ηθική υπερδύναμη – κρίνοντας, μεταξύ άλλων, από τη συνέντευξη του αναπληρωτή αρχισυντάκτη μεγάλης εφημερίδας της χώρας (ZEIT), σύμφωνα με τον οποίο «η Γερμανία είναι πιο οικολογική, πιο θηλυκή, πιο ανοιχτή και πιο ομοσπονδιακή, ενώ οι Γερμανοί έχουν γίνει ένας καλύτερος λαός!» Πόσο μάλλον όταν ο γνωστός ηθοποιός Richard Gere, βουδιστής και στενά συνδεδεμένος με το Δαλάι Λάμα, ο οποίος επισκέφθηκε την καγκελάριο για να ζητήσει βοήθεια για τα ανθρωπιστικά δικαιώματα στο Θιβέτ, έγραψε τα εξής στο βιβλίο επισκεπτών: «Η Γερμανία είναι το πιο προοδευτικό, ηθικό και σοφό κράτος σε αυτόν τον πλανήτη».
Έτσι φαίνεται πως κατάφερε η Γερμανία, 72 χρόνια μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, να ξεπεράσει τις Η.Π.Α. ως ηγέτιδα δύναμη στον πλανήτη, εκπληρώνοντας μία ιστορική αποστολή της – αφού στη χώρα του Goethe και του Schiller αρκετοί άνθρωποι δεν έχουν ακόμη συγχωρήσει το ότι, κάποιο απολίτιστοι αμερικανοί που μασουλούσαν τσίχλες τους επέβαλλαν τη Δημοκρατία. Η πρώτη προσπάθεια «αλλαγής προς το καλύτερο» των Γερμανών ξεκίνησε το 1968, όπου οι διαδηλώσεις κορυφώθηκαν με το σύνθημα «ΗΠΑ-ΕΣΑ-SS» – φτάνοντας στη σημερινή εποχή, όπου η πρωσική κυβέρνηση θέλει να καταπολεμήσει το φασισμό και το λαϊκισμό, νικώντας τον καινούργιο «Φύρερ» που κατέλαβε το Λευκό Οίκο! Ένας θρίαμβος στην Ιστορία της!
Συνεχίζοντας, οι άλλες χώρες πρέπει να θαυμάζουν ή να φοβούνται τους Γερμανούς, οι οποίοι θέλουν να είναι παράδειγμα προς μίμηση – αφού κανένας λαός δεν ενδιαφέρεται τόσο σοβαρά για την περιβαλλοντική διάσωση του πλανήτη, ενώ κανένα Έθνος δεν δίνει τόσο μεγάλη σημασία στη συνοχή της Ευρώπης, έτσι ώστε να αναδειχθεί στην ηγέτιδα δύναμη του ελεύθερου κόσμου, διασφαλίζοντας την άμυνα του.
Το ελάττωμα βέβαια του εκάστοτε περιούσιου, ιδιαίτερου κράτους ή ατόμου, η ατέλεια του, είναι το ότι απομονώνεται – αφού πολλοί λίγοι καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν με τέτοιες μεγάλες απαιτήσεις. Εάν λοιπόν κοιτάξουμε γύρω μας στην Ευρώπη, θα διαπιστώσουμε ότι περιβαλλόμαστε από χώρες, οι οποίες κουνούν σκεπτικά το κεφάλι τους, ανησυχώντας σε μεγάλο βαθμό. Οι Ούγγροι, οι Πολωνοί, οι Αυστριακοί, οι Βρετανοί κοκ. ευρίσκονται πολύ μακριά από το να είναι τόσο οικολογικοί, τόσο ανοιχτοί, τόσο θηλυκοί και τόσο ομοσπονδιακοί όσο εμείς οι Γερμανοί!
Εάν διδάσκει πάντως κάτι η Ιστορία είναι το ότι, τα παραδείγματα προς μίμηση δεν εισπράττουν τα «ευχαριστώ» των άλλων – αλλά, αντίθετα, την παρεξήγηση και την αγανάκτηση τους (όπως η Ελλάδα που αντί να ευχαριστεί το Δρ. Σόιμπλε για την ανιδιοτελή βοήθεια, τη στήριξη και την καλοσύνη του, τον κακολογεί – αυτόν που θέλει να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της για να παραμείνει στο ευρώ, επιβάλλοντας της τιμωρίες για το καλό της, για να τη συνετίσει!). Εμείς οι Γερμανοί όμως το γνωρίζουμε καλά, οπότε θα πρέπει ξανά να το υπομείνουμε».
Άποψη
Το παραπάνω ειρωνικό κείμενο δεν είναι φυσικά δικό μας αλλά ενός συντάκτη του Spiegel (πηγή), σε ελεύθερη απόδοση και με ορισμένες προσωπικές μας παρεμβάσεις, κυρίως με πλάγια γράμματα – ενώ ο στόχος του είναι να γίνει κατανοητό το ότι, όταν μιλάμε για τη Γερμανία δεν εννοούμε τους Πολίτες της, αλλά την πολιτική ηγεσία, η οποία υπηρετεί συνήθως τα συμφέροντα του βαθέως γερμανικού κράτους (της βιομηχανικής εθνικιστικής ελίτ που δεν έχει αλλάξει καθόλου νοοτροπία, μη έχοντας διδαχθεί τίποτα από την ιστορία της).
Εν προκειμένω θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή στο ότι, ο κ. Σόιμπλε έχει στόχο να ισοπεδώσει κυριολεκτικά την Ελλάδα, υποτάσσοντας σταδιακά όλα τα κόμματα και τις κυβερνήσεις της – κάτι που πιστεύουμε πως έχει επιτύχει ήδη με την επόμενη, αφού θεωρεί πλέον την παρούσα αναλώσιμη, επειδή έχει χάσει τη στήριξη της πλειοψηφίας των Ελλήνων, ενώ έχει ολοκληρώσει την αποστολή που της έχει επιβάλλει.
Παράλληλα θέλει να εξευτελίσει την οικονομική ελίτ της χώρας μας, καθώς επίσης το λαό της, προσβάλλοντας τον όπου και όπως μπορεί – επειδή γνωρίζει πολύ καλά από τους προγόνους του πώς να μετατρέπει το θύμα σε θύτη του εαυτού του, με την έννοια της ανάληψης ευθυνών που ανήκουν στους θύτες του και όχι στο ίδιο (καθώς επίσης το «διαίρει και βασίλευε», την τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης, τη διχόνοια μεταξύ των κομμάτων κοκ.).
Ακόμη χειρότερα, σκοπεύει να επιτύχει την πλήρη υποταγή όλων των Ελλήνων, έτσι ώστε όχι μόνο να μην επαναστατούν αλλά να τον ευγνωμονούν για τη στήριξη του ακόμη και όταν εξαθλιώνονται, χάνοντας ότι έχουν και δεν έχουν – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των αξιολογήσεων/διαπραγματεύσεων, κατά τις οποίες όταν μία κυβέρνηση δεν συμφωνεί και δεν υπογράφει αυτά ακριβώς που ο ίδιος θέλει κάθε φορά, αφενός μεν δεν παίρνει τη δόση, αφετέρου οι επόμενες προτάσεις του είναι πολύ πιο δυσμενείς.
Δεσμεύεται δε μόνο από αυτά που υπογράφει, ανεξάρτητα από τις όποιες λεκτικές υποσχέσεις που δίνει για να παραπλανήσει τον εκάστοτε άπειρο συνομιλητή του, δείχνοντας δήθεν καλές προθέσεις – ο οποίος (συνομιλητής) έτσι εκτίθεται στο πολιτικό κόμμα και στους Πολίτες της χώρας που εκπροσωπεί, οπότε είναι χαμένος από χέρι. Οι λόγοι τώρα που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο μόνο στην Ελλάδα, εκτός από το σύμπλεγμα που τον διακατέχει με τους Έλληνες, ειδικά με τους εφοπλιστές, είναι κυρίως οι εξής:
(α) Ο κ. Παπανδρέου θέλησε να τον εκβιάσει το 2010, όσον αφορά την παροχή δανείων προς την Ελλάδα, δηλώνοντας πως διαφορετικά θα απευθυνόταν στο ΔΝΤ όπως το είχε προσχεδιάσει – φυσικά αποτυγχάνοντας, αφού ο κ. Σόιμπλε προτίμησε να πάρει το ρίσκο, γνωρίζοντας επί πλέον πως η κρίση χρέους της Ευρωζώνης που θα προκαλούταν θα ήταν προς όφελος του εφόσον την έλεγχε. Εν τούτοις, δεν το ξέχασε ποτέ – όπως άλλωστε φάνηκε στη συνέχεια, όταν «εκτέλεσε» η καγκελάριος τον πρωθυπουργό με τη βοήθεια του Γάλλου προέδρου στις Κάνες, αφού βέβαια είχε προηγουμένως εξασφαλίσει τον Εφιάλτη.
(β) Οι Έλληνες, κυβερνήσεις και Πολίτες, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες δεν εφάρμοσαν ποτέ τα μνημόνια πιστά και χωρίς αντίρρηση – οπότε πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, έτσι ώστε να μην τολμήσει να αντισταθεί στη Γερμανία κανένα άλλο κράτος. Ας μην ξεχνάμε στη γερμανική γλώσσα η λέξη «χρέος» αποδίδεται ως «ενοχή» – οπότε ο ένοχος πρέπει υποχρεωτικά να τιμωρείται, για να μην επιχειρήσει να κάνει ξανά το ίδιο ούτε αυτός, ούτε κάποιος άλλος.
(γ) Η Ελλάδα επανέφερε το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων, το οποίο αποτελεί κόκκινο πανί για τη Γερμανία – ειδικά επειδή οι απαιτήσεις της είναι απόλυτα τεκμηριωμένες και σωστές (ανάλυση) ενώ, εάν ευοδωνόταν, θα ακολουθούσαν και άλλα κράτη.
(δ) Το σημαντικότερο, ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων υπενθύμισαν το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας, το οποίο θεωρούσε πως έχει ξεχαστεί – κάτι που αποτελεί ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο στα σχέδια της να κυριαρχήσει σε μία Ευρώπη που έχουν ήδη τοποθετηθεί Γερμανοί στις περισσότερες θέσεις κλειδιά.
Εάν εδώ συμπληρώσει κανείς πως αρκετοί Έλληνες δείχνουν συμπάθεια προς τη Ρωσία που θεωρείται επικίνδυνη για τη Γερμανία, όσον αφορά την ηγεμονία στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων η σημερινή κυβέρνηση προτού συμβιβαστεί, τότε κατανοεί κανείς καλύτερα την εκδικητική συμπεριφορά του κ. Σόιμπλε – πίσω από τον οποίο κρύβεται πάντοτε η καγκελάριος.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ας μην ξεχνάμε πως τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετώπισε η Γερμανία κατά το 2ΠΠ ήταν πρώτα η Μ. Βρετανία, η οποία τελικά κέρδισε τον πόλεμο μαζί με τις Η.Π.Α., ενώ σήμερα απειλεί με την εγκατάλειψη της την ΕΕ (επομένως ασφαλώς θα τιμωρηθεί, άρθρο), καθώς επίσης η Ελλάδα – γνωρίζοντας πως η χώρα δεν ξεχνάει ποτέ τους εχθρούς της, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Όλα αυτά βέβαια ασφαλώς δεν σημαίνουν πως εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε τις δικές μας ευθύνες, οι οποίες είναι πολύ μεγάλες – πόσο μάλλον όταν θέλουμε να μεταφέρουμε τα χρέη που εμείς δημιουργήσαμε στα παιδιά και στα παιδιά των παιδιών μας, υποθηκεύοντας την πατρίδα μας για έναν αιώνα η/και ξεπουλώντας την, αδιαφορώντας για το μέλλον τους. Εν τούτοις, είναι διαφορετικό το ένα θέμα από το άλλο – ενώ φυσικά κάναμε μεγάλα λάθη, αλλά δεν αιματοκυλίσαμε τον πλανήτη, αμειβόμενοι παρ’ όλα αυτά με την ονομαστική διαγραφή του χρέους, όπως η περιούσιος χώρα το 1953.
Υστερόγραφο: Από το ξεκίνημα της κρίσης όπου η Ελλάδα είχε τα μικρότερα προβλήματα σε σχέση με τις άλλες χώρες του Νότου, με κριτήριο το συνολικό της χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό), την καθαρή της θέση (κρατικά χρέη μείον δημόσια περιουσία), καθώς επίσης τον υγιή τραπεζικό της τομέα, υπήρχαν ουσιαστικά τρεις επιλογές:
(α) η μείωση των κρατικών δαπανών και η εξυπηρέτηση του χρέους από τους Πολίτες της με ίδια μέσα, όπως με την έκδοση εθνικών ομολόγων (β) ο δανεισμός της έναντι μνημονίων χωρίς αντιρρήσεις και (γ) η ρήξη με τους πιστωτές, μέσω της στάσης πληρωμών.
Στα πλαίσια αυτά, το μεγαλύτερο σφάλμα της Ελλάδας είναι το ότι δεν κατέληξε σε καμία από τις παραπάνω επιλογές, όπως οι άλλες χώρες που βυθίστηκαν στην κρίση, με αποτέλεσμα να της επιβληθούν μνημόνια στο διηνεκές – μία διαδικασία που συνεχίζεται. Η διαφορά όμως με το 2010 είναι τεράστια, αφού έκτοτε έχει σχεδόν καταστραφεί η χώρα – με τις οικονομικές ζημίες της να είναι ανάλογες του βομβαρδισμού της από το ΝΑΤΟ.
Σήμερα, κρίνοντας κανείς από τα μέτρα που εφαρμόζονται, του δημιουργείται η εντύπωση πως οι πιστωτές θέλουν να διώξουν τους Έλληνες από την πατρίδα τους – αφού με τα εισοδήματα τους δεν μπορούν να επιβιώσουν, ενώ χάνουν σταδιακά ότι έχουν και δεν έχουν. Κάτι τέτοιο όμως μοιάζει περισσότερο με θεωρία συνομωσίας – πόσο μάλλον όταν δεν διαπιστώνεται στις άλλες χώρες, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία.
Βέβαια τα κράτη αυτά εφάρμοσαν ότι τους ζητήθηκε χωρίς ιδιαίτερες αντιρρήσεις, όπως η Ιρλανδία που ανέλαβε τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών της – με αποτέλεσμα να μην τοποθετηθεί στο στόχαστρο και να μην χάσουν την εμπιστοσύνη τους οι πιστωτές, όσον αφορά την υποταγή της. Αντίθετα, η Ελλάδα επιμένει σε μία ερμαφρόδιτη κατάσταση, όπου ούτε συγκρούεται με τους πιστωτές, ούτε εφαρμόζει πιστά και χωρίς αντίρρηση τις εντολές τους – οπότε υποφέρει τα πάνδεινα.
Λογικά λοιπόν μοιάζει σαν να θέλουν οι πιστωτές, ο συμπλεγματικός κ. Σόιμπλε δηλαδή, να διώξουν τους Έλληνες – να αφελληνίσουν τη χώρα, έτσι ώστε να διαχειριστούν μόνοι τους τον πλούτο και τα χρέη της. Επομένως δεν πρέπει να μας προξενεί εντύπωση το γεγονός αυτό, όσο ο παραλογισμός των Ελλήνων – οι οποίοι δεν ξέρουν τι θέλουν ή τι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν εάν πράγματι επιθυμούν την ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας, αφού δεν παίρνουν καμία απόφαση και δεν κάνουν καμία επιλογή.
Μεταφορικά η παράλογη αυτή συμπεριφορά μοιάζει σαν να μην έχει αντισταθεί κανείς σε έναν στρατιωτικό εισβολέα επειδή φοβάται και ταυτόχρονα να μην παραδέχεται πως είναι δειλός με το να μην υποτάσσεται εκούσια στις εντολές του, διακινδυνεύοντας κάποιες αψιμαχίες – κάτι που συνήθως οδηγεί τον εχθρό στην απόφαση να τον αφανίσει.
Freelance writer
Πηγή : http://www.analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου