Η πέμπτη εξουσία

Από τη στιγμή που ο πλανήτης υπερχρεώθηκε, το χρηματοπιστωτικό τέρας, η παγκόσμια ελίτ όπως συχνά χαρακτηρίζεται, κυβερνάει απολυταρχικά – ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κυβερνήσεις και οδηγώντας τις εξελίξεις, χωρίς καμία αντίσταση από κανέναν 

Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων

Η κλασσική ερώτηση πολλών ανθρώπων είναι η εξής: «Ποιές είναι αυτές οι αγορές, από τις οποίες εξαρτώνται όλες οι χώρες;» Προφανώς οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιούν πως είναι κυρίως τα δικά τους χρήματα, οι αποταμιεύσεις τους δηλαδή – με τη μορφή των καταθέσεων, των συντάξεων ή των ασφαλειών ζωής. 

Τα χρήματα αυτά, μαζί με τα χρήματα όλων των άλλων, έχουν «γεννήσει και εκθρέψει» ουσιαστικά το τέρας των χρηματοπιστωτικών αγορών – τις παγκόσμιες τραπεζικές καταθέσεις, τα συνταξιοδοτικά ταμεία (20 τρις $ διαθέτει ένα αμερικανικό), τα επενδυτικά κεφάλαια κοκ. 

Το χρηματοπιστωτικό τέρας είναι πλέον εκείνο που χρηματοδοτεί το συσσωρευμένο, τεράστιο παγκόσμιο χρέος (πάνω από 100 τρις $), το οποίο διογκώνεται είτε «φυσικά», με τις νέες «αποταμιεύσεις», είτε τεχνητά – μέσω των παραγώγων προϊόντων (μόχλευση) ή της παροχής ρευστότητας, εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών. 

Υπολογίζεται δε πως η διατήρηση της σημερινής «ισορροπίας του τρόμου», η αποφυγή δηλαδή ενός καταστροφικού κραχ, κοστίζει στις κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, οι οποίες αυξάνουν εναλλασσόμενες την ποσότητα χρήματος (γράφημα), περί τα 200 δις $ ανά τρίμηνο. 

Φυσικά το τέρας κυβερνάει τον πλανήτη μη δημοκρατικά, εάν όχι εντελώς απολυταρχικά. Ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, οδηγεί τις εξελίξεις, ενώ κανένας δεν μπορεί να του αντισταθεί – όπως φάνηκε πρόσφατα στην Ελλάδα όπου, οι δηλώσεις περί «απεξάρτησης» από το ΔΝΤ της κυβέρνησης, καθώς επίσης της αντιπολίτευσης, με φόντο την πολιτική αστάθεια, προκάλεσαν την οργή του (άρθρο). 

Από τη στιγμή δε που ο πλανήτης υπερχρεώθηκε (ανάλυση), όπως επίσης η Ελλάδα, η ηγεμονία των αγορών είναι σχεδόν απόλυτη – ενώ καμία πολιτική δύναμη, καθώς επίσης καμία νομισματική ένωση, κράτος ή κοινωνία δεν μπορεί να αντιδράσει, όσα μεγάλα λόγια και αν ακούγονται.

Η Ελλάδα και η Ιταλία 

Μερικές ημέρες πριν ένας «εθνικιστής» ουσιαστικά οικονομολόγος (H.W.Sinn), ο οποίος επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη γερμανική κοινή γνώμη αναφέρθηκε, πιθανότατα μη συνειδητά, στον πραγματικό ηγεμόνα της Ευρώπης.

Ειδικότερα, υπενθύμισε πως ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας (S. Berlusconi), ήθελε να λύσει τα προβλήματα της χώρας του με την έξοδο της από την Ευρωζώνη, με την υιοθέτηση της λιρέτας, καθώς επίσης με την υποτίμηση της – διενεργώντας το Φθινόπωρο του 2011 διερευνητικές συνομιλίες με άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, καθώς επίσης με στελέχη της νομισματικής ζώνης. 

Στα πλαίσια αυτά, συζήτησε με τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος ήθελε να δρομολογήσει ένα δημοψήφισμα (άρθρο), πριν από την υπογραφή του PSI – έτσι ώστε οι Έλληνες να αποφασίσουν μεταξύ της συνέχισης της πολιτικής λιτότητας ή της εξόδου από την Ευρωζώνη. Τελικά υποχρεώθηκαν και οι δύο πολιτικοί, σχεδόν ταυτόχρονα, να παραιτηθούν – το Νοέμβριο του 2011. 

Η αιτία της παραίτησης τους, πάντοτε σύμφωνα με το Γερμανό, ήταν η εξής: «Υπέρτερα πολιτικά ενδιαφέροντα, καθώς επίσης τα συμφέροντα του τραπεζικού συστήματος, ήταν αντίθετα με την έξοδο από την Ευρωζώνη» – γεγονός που σημαίνει πως οι αγορές δεν ήθελαν να επιτρέψουν τέτοιες εξελίξεις, απαγορεύοντας τες δικτατορικά. 

Το «μήνυμα» αυτό το ακούει συνήθως κανείς από τους σφοδρούς επικριτές της Ευρωζώνης – το ότι δηλαδή, όταν επηρεάζονται ή απειλούνται τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τέρατος, με όποια μορφή και αν εμφανίζεται κάθε φορά (τράπεζες, αγορές κοκ.), οι Πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών είναι υποχρεωμένοι να μην φέρνουν καμία αντίρρηση και να υποτάσσονται. 

Η «πέμπτη εξουσία» τους επιβάλλει μία κυβέρνηση της αρεσκείας της, η οποία λειτουργεί προς όφελος των «υπέρτερων πολιτικών ενδιαφερόντων» – καθώς επίσης των συμφερόντων του τραπεζικού συστήματος. Η Δημοκρατία τοποθετείται στην άκρη, αποδυναμώνεται εντελώς δηλαδή, ενώ μπορεί κανείς να υποθέσει εύκολα ποιά είναι κάθε φορά αυτά τα «υπέρτερα πολιτικά ενδιαφέροντα» – τα οποία επιβάλλονται μονομερώς. 

Το πως επετεύχθη αυτό στην Ελλάδα, το έχουμε διαβάσει πάρα πολλές φορές – μεταξύ άλλων σε μία σειρά άρθρων των FT με το χαρακτηριστικό τίτλο «Πώς διασώθηκε το ευρώ». 

Είναι γνωστό δε το ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν, το Νοέμβριο του 2011 στις Κάννες, πίσω από την πλάτη του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, με τη συμμετοχή του υπουργού οικονομικών του, καθώς επίσης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απαγόρευσε ουσιαστικά τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Επέβαλλε δε παράλληλα τη «μεταβατική κυβέρνηση των αγορών», έως ότου οι Έλληνες ψήφισαν το κόμμα που νόμιζαν ουτοπικά ότι μόνοι τους επέλεξαν, ελεύθερα! 

Κάτι ανάλογο συνέβη και στον τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας, ο οποίος αποτελούσε τη δεύτερη απειλή για την Ευρωζώνη – στην ίδια συνάντηση στις Κάνες, παρουσία του προέδρου των Η.Π.Α., καθώς επίσης του υπουργού οικονομικών της υπερδύναμης. Οι πιέσεις που του ασκήθηκαν κορυφώθηκαν την εβδομάδα που ακολούθησε, με τα επιτόκια των ιταλικών ομολόγων να εκτοξεύονται πάνω από το 7% – κάτι που ασφαλώς θυμίζει την Ελλάδα σήμερα. 

Η ΕΚΤ πίεσε επίσης τον κ. Berlusconi, αφού τόσο ο κ. Trichet, όσο και ο διάδοχος του, τότε διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Ιταλίας, συνέταξαν μία απειλητική επιστολή προς τον ιταλό πρωθυπουργό, επιβάλλοντας του τη λήψη οικονομικών και πολιτικών μέτρων – με αντάλλαγμα την αγορά ομολόγων εκ μέρους κεντρικής τράπεζας, έτσι ώστε να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας. 

Η εμπιστευτική αυτή επιστολή δόθηκε στη δημοσιότητα, πυροδότησε περαιτέρω την κερδοσκοπία και ζημίωσε σε τεράστιο βαθμό τον ιταλό πρωθυπουργό – ενώ θεωρείται πως ακόμη και η κεντρική τράπεζα της χώρας πουλούσε ιταλικά ομόλογα, για να αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας, έτσι ώστε να αναγκαστεί να παραιτηθεί ο κ. Berlusconi. 

Αμέσως μετά τα αγόρασε, έτσι ώστε να μην φανεί η συμμετοχή της στη «συνομωσία των αγορών» – κάτι που φυσικά δεν μπορεί να τεκμηριωθεί, αφού η κεντρική τράπεζα δεν είναι υποχρεωμένη να δημοσιεύει στοιχεία για το χαρτοφυλάκιο της!

Η Ιρλανδία 

Η εμπειρία των Ιρλανδών με την πέμπτη εξουσία είναι ίσως η οδυνηρότερη όλων – ενώ έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στον εκβιασμό τους από την ΕΚΤ (άρθρο). 

Σε γενικές γραμμές, όταν οι ασύδοτα υπερχρεωμένες ιρλανδικές τράπεζες κινδύνευαν να χρεοκοπήσουν, οι διοικητής της ΕΚΤ έγραψε μία επιστολή στην κυβέρνηση της χώρας, απαιτώντας τη διάσωση τους από τους Πολίτες – γεγονός που, όταν συνέβη, εκτόξευσε το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας, από το 30% του ΑΕΠ στο 100%. 

Εάν η κυβέρνηση της χώρας αρνούνταν, ο διοικητής της ΕΚΤ απειλούσε να διακόψει την παροχή ρευστότητας προς την κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας, οπότε και στις εμπορικές – με επακόλουθο να υποχρεωθεί η χώρα να εγκαταλείψει ανεξέλεγκτα το ευρώ, με το οποίο είναι δεμένα χειροπόδαρα όλα τα κράτη, απειλούμενα με την ποινή του θανάτου, εάν επιχειρήσουν να αποδράσουν. 

Στόχος του ήταν να μην χαθούν τα χρήματα των «αγορών», οι οποίες είχαν τοποθετηθεί μαζικά σε ομόλογα των ιρλανδικών τραπεζών – όπου οι αγορές αυτές, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας ή της Κύπρου, ήταν κυρίως οι γερμανικές, καθώς επίσης οι γαλλικές τράπεζες. 

Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας συμβιβάσθηκε με τον εκβιασμό, χωρίς φυσικά να ρωτήσει τους Πολίτες της χώρας – οι οποίοι θα πληρώνουν για πολλές δεκαετές τα χρέη των τραπεζών, «επικυρώνοντας» το ετεροβαρές ρίσκο. Επρόκειτο ασφαλώς για ένα ακόμη δείγμα γραφής της πέμπτης εξουσίας, το μεγαλύτερο ίσως μέχρι σήμερα, ακολουθούμενο από τη δολοφονία της Κύπρου, καθώς επίσης από την επερχόμενη λεηλασία της Ελλάδας.

Επίλογος

Το βασικό ερώτημα που οφείλει να απασχολεί τους Πολίτες όλου του πλανήτη, ειδικά της Δύσης, είναι το εάν και πώς μπορεί να αντισταθεί κανείς στην απολυταρχική ηγεμονία των αγορών – της «παγκόσμιας ελίτ», όπως συνήθως την αποκαλούμε 

Οι περισσότεροι βέβαια, μεταξύ άλλων δυστυχώς και εμείς οι Έλληνες Πολίτες, αποπροσανατολιζόμαστε έντεχνα – θεωρώντας ουτοπικά πως η Πολιτική, με την εκάστοτε διαφοροποιημένη μορφή που μας παρουσιάζεται (δεξιά, κεντρώα, αριστερή, μνημονιακή, αντιμνημονιακή κλπ.), θα μας λύσει το πρόβλημα. 

Έτσι λοιπόν αναλωνόμαστε σε εμφύλιες ουσιαστικά διαμάχες, σε κομματικές πολώσεις, οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά – αντίθετα, μας βυθίζουν όλο και περισσότερο στην παγίδα. Δημιουργούν δηλαδή τις κατάλληλες προϋποθέσεις λεηλασίας των ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών μας στοιχείων, αδυνατίζουν μεθοδικά το στήριγμα της Δημοκρατίας, τη μεσαία τάξη και εδραιώνουν την «πέμπτη εξουσία» – η οποία γίνεται καθημερινά όλο και πιο ισχυρή, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες έχουν πείσει τους λαούς πως η λύση των προβλημάτων τους είναι η αθρόα εκτύπωση νέων χρημάτων (άρθρο). 

Ελάχιστοι δυστυχώς συνειδητοποιούν πως τα χρήματα αυτά κάνουν συνεχώς ισχυρότερες τις αγορές, αφού δεν καταλήγουν στην πραγματική οικονομία – οπότε δεν δημιουργούν εκείνον τον πληθωρισμό, μέσω του οποίου θα μπορούσαν να μειωθούν τα χρέη, έτσι ώστε να περιορισθεί η εξάρτηση των λαών από την πέμπτη εξουσία. 

Μία από τις λύσεις θα μπορούσε ίσως να είναι οι κυβερνήσεις συνεργασίας των ισχυρότερων κομμάτων κάθε χώρας – έτσι ώστε να μην μπορούν πλέον να τις εκβιάζουν οι αγορές ή να τις «εναλλάσσουν» κατά το δοκούν. 

Μία άλλη η ενδυνάμωση των Θεσμών (άρθρο), η υιοθέτησης της άμεσης δημοκρατίας, καθώς επίσης η εθνικοποίηση των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες ουσιαστικά είναι το «μακρύ χέρι» των αγορών στα κράτη – ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου στην κεντρική της τράπεζα συμμετέχει το δημόσιο μόλις με 7%. 

Ασφαλώς θα υπάρχουν και άλλες λύσεις, ενώ θα πρέπει πλέον να αναρωτηθεί κανείς πόσο τις εμποδίζει η Ευρωζώνη, η οποία έχει την απόλυτη νομισματική κυριαρχία, με ηγέτη κάποιον που αποτελεί την επιλογή των τραπεζών (Juncker) – εναντίον της οποίας δεν μπόρεσε τελικά να τοποθετηθεί ούτε η Γερμανία, ούτε η Μ. Βρετανία, παρά το ότι ήταν αρχικά αντίθετες στην εκλογή του κ. Juncker 

Εν τούτοις, το γεγονός πως και η τέταρτη εξουσία, τα ΜΜΕ δηλαδή, υπηρετεί πλέον πιστά τις αγορές, όπως οι περισσότερες άλλες, δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό την συνειδητοποίηση των πολιτών – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η αφύπνιση και η εύλογη «επανάσταση». Ίσως όμως υπάρχουν ακόμη ελπίδες – ειδικά από χώρες όπως η Ελλάδα, η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες διαθέτουν τον «ιό της ελευθερίας».

Μία επόμενη ελπίδα είναι η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μετά από μαζικές αθετήσεις πληρωμών τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα – μία επώδυνη βέβαια διαδικασία, η οποία όμως δεν παύει να είναι εξυγιαντική. Υπάρχουν φυσικά αρκετές άλλες, οι οποίες ευρίσκονται ήδη σε εξέλιξη – αφού καμία δικτατορία δεν μπόρεσε ποτέ να επικρατήσει για πάντα.

Πηγή : http://www.analyst.gr